Γιορτάζοντας την παγκόσμια μέρα οικογένειας την 1η του Ιούνη, τα social media κατακλύστηκαν με όμορφες λεζάντες και φωτογραφίες. Ωστόσο, ήταν όλες αφιερωμένες σε παραδοσιακές οικογένειες δίνοντας το μήνυμα ότι μόνο αυτές είναι οι κανονικές. Ποιοι έμειναν απέξω από την εξίσωση; Μα φυσικά οι μονογονεϊκές οικογένειες.
Μήπως δείχνουμε τις φοβίες μας αρνούμενοι να προσεγγίσουμε την αλήθεια και να παραδεχτούμε ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά απ’ αυτό που ήταν άλλες εποχές; Ή, ακόμα χειρότερα, μήπως καταδικάζουμε με τον τρόπο αυτό στην αφάνεια τις οικογένειες που δεν κάνουν “fit the frame”;
Οφείλουμε ως κοινωνία και κράτος, να επιβραβεύσουμε αυτούς που μεγαλώνουν μόνοι τους οικογένειες.
Οι μονογονείς σαφώς έχουν να αντιμετωπίσουν μια ξεχωριστή κατηγορία ζητημάτων. Κοινωνικά υπάρχουν ακόμα στερεότυπα που οδηγούν στην διαπίστωση ότι είναι δικό τους λάθος που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση. Ιδιαίτερως οι γυναίκες οι οποίες σχεδόν πάντα είναι αυτές που, κατά παράδοξο τρόπο, είναι θύτες και θύματα. Όμως, ο άλλος γονέας που χάνει τη ζωή του παιδιού του είναι ο μεγάλος χαμένος.
Γιατί όμως να επιμένουμε σε αυτές τις στερεοτυπικές ιδέες που αποκλείουν από τη συζήτηση ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια του πληθυσμού; Ένας μονογονέας δεν είναι αποτυχία, αλλά ένας θρίαμβος πίστης και θέλησης που μεγαλώνει δυνατά παιδιά που ξέρουν να αντιμετωπίσουν δυσκολίες.
Οφείλουμε ως κοινωνία και κράτος να επιβραβεύσουμε αυτούς που μεγαλώνουν μόνοι τους οικογένειες λοιπόν. Όταν μιλάμε για το δημογραφικό, με 1,2 γεννήσεις ανά οικογένεια μόνο, δεν κοιτάζουμε τα υψηλά ποσοστά εκτρώσεων στην χώρα μας. Πόσες από αυτές τις γυναίκες θα έκαναν τα παιδιά εάν πίστευαν ότι μπορούσαν να τα καταφέρουν μόνες, ανύπαντρες και χωρίς βοήθεια;
Δεν υποστηρίζω ότι αυτός είναι ο δρόμος που θα έπρεπε να πάρουν όλες, ωστόσο με το να δαιμονοποιούμε τη μονογονεϊκή ζωή δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να διώχνουμε δυνατούς και ικανούς μονογονείς μακριά από το δημόσιο διάλογο και τη δημόσια ζωή. Εκτός και αν υπάρχει κάποια εκλεγμένη γυναίκα μονογονέας που δεν γνωρίζω. Εν αντιθέσει, διάβασα πριν λίγο καιρό μια συνέντευξη με τίτλο “δεν θα έκανα παιδί εκτός γάμου”. Στην Ελλάδα του 2019!
Το να είσαι μονογονέας είναι μια εμπειρία που σε επαναπροσδιορίζει, όπως κάθε εμπειρία που σε βγάζει από τον μέσο όρο. Είναι προς όφελός όλων να το παραδεχτούμε αυτό και να βάλουμε στο παιχνίδι τους μονογονείς, εμψυχώνοντάς τους και δίνοντας τα εύσημα που τους αναλογούν. Είναι τεράστια ευθύνη και η μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης το να τα καταφέρνεις σε αυτό το ταξίδι. Και ποιος ξέρει; Ίσως τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών όταν μεγαλώσουν, με το παράδειγμα μας, έχουν έναν ακόμη λόγο να μας ευγνωμονούν που ήμασταν παρόντες και όχι απόντες.
