Λίγες μέρες πέρασαν από την καραντίνα και τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Πρώτη φορά νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που μπορώ επιτέλους να βγαίνω ελεύθερα βόλτα χωρίς να σκέφτομαι πρώτα την ενημέρωση για την έξοδο ή ποια άλλη διαδρομή να διαλέξω, καθώς έχω βαρεθεί όλες τις προηγούμενες. Η έλλειψη ελευθερίας του να μπορείς να πας κάπου πιο μακριά και να αλλάξεις τοπίο και παραστάσεις ήταν πιο κουραστική κι από την εξαντλητική εμμονή της τήρησης των κανόνων υγιεινής, που είναι τόσο απαραίτητη και στη νέα φάση στην οποία εισήλθαμε!
Παρόλη τη δυσκολία της προσαρμογής σε αυτή τη νέα συνθήκη οικογενειακώς, αλλά και της προσπάθειας να ισορροπήσω τις ανάγκες παιδιών διαφορετικής ηλικίας, ανακάλυψα κάποιες αλήθειες που μου διέφευγαν καθημερινά λόγω ταχύτητας. Συνειδητοποίησα τι ακριβώς χρειαζόμουν όλο αυτό το διάστημα και τι μου ήταν περιττό. Κατάλαβα επίσης ότι χρειάζεται να διαφυλάξουμε όλη αυτή την γνώση που αποκτήσαμε στην περίοδο της καραντίνας ως κόρη οφθαλμού και με ωριμότητα να τη διατηρήσουμε προς όφελός μας για την συνέχεια.
Ο κόσμος χρειαζόταν αυτόν τον παραπάνω χρόνο για να αλλάξει. Ας μείνουμε στη καλή πλευρά του δρόμου κι ας συνεχίσουμε να βελτιωνόμαστε με μικρά, αλλά σταθερά βήματα.
Ένα από τα πράγματα που πραγματικά με κούρασαν στο διάστημα της καραντίνας ήταν οι πολλές ώρες φλυαρίας και απόλυτης σύγχυσης χάρη σε μηνύματα κάθε είδους. Ήμουν σε 5 διαδικτυακές ομάδες και ένιωσα αγανάκτηση κάποια στιγμή για τον βομβαρδισμό της παραπληροφόρησης ή της αναπαραγωγής του φόβου σχετικά με τον Covid-19. Οι τόσες “φωνές” και η τόση αρνητική ενέργεια με κούρασαν πολύ περισσότερο από την κατάσταση της εποχής.
Η καλύτερη λύση για μένα ήταν να αποσυρθώ από κάποιες από τις ομάδες αυτές και να ανακτήσω την ησυχία μου. Αισθάνθηκα αποτοξίνωση από την καθημερινή ένταση και άρχισα να βυθίζομαι σε αυτά που έχω πραγματικά ανάγκη. Επικοινωνούσα μόνο με τα αγαπημένα μου πρόσωπα που αναπολούσαν μια ζεστή αγκαλιά ή μια καλή κουβέντα για να διανύσουμε μαζί αυτόν τον απρόβλεπτο δρόμο.
Ένα ακόμη από τα θετικά σημεία που εντόπισα στην περίοδο αυτή ήταν ο ελεύθερος χρόνος και η απόλυτη ησυχία στους δρόμους. Ο ήχος της σιωπής όπου κι αν πήγαινες ήταν μαγευτικός. Η πλήρης ηρεμία σε κάθε βήμα, σε κάθε κίνηση. Η ευτυχία του να απολαμβάνεις την πόλη σου καθαρή και ήρεμη ήταν απροσδόκητη. Ο χρόνος και ο χώρος που δημιουργήθηκε, ξαφνικά, μου δημιούργησε την ανάγκη να σκεφτώ περισσότερο για τον τρόπο ζωής μας, την ταχύτητα με την οποία ζούμε και όλα αυτά που προσπερνάμε χωρίς να τους δίνουμε την απαραίτητη σοβαρότητα ή προσοχή.
Ποτέ δεν είχαμε δει τόσο καθαρή την πόλη μας από άποψη ρύπανσης και αυτή η πεντακάθαρη ατμόσφαιρα μου φάνηκε απίστευτο ότι μπορεί να υπάρχει – κάποιοι από εμάς δεν την είχαμε ξαναζήσει! Απογοητευόμουν, βέβαια, όταν στην καθημερινή μου βόλτα στο Αττικό Άλσος έβλεπα μαντηλάκια ή μάσκες πεταμένες στο βουνό ή στον δρόμο. Είναι σημαντικό στη νέα αυτή φάση να προσέξουμε περισσότερο το περιβάλλον γύρω μας – κατά την περίοδο της καραντίνας είδαμε πόσο αναγκαίο είναι και πόσο μας βοήθησε να εκτονώσουμε τους φόβους μας χαρίζοντάς μας αισιοδοξία.
Από την άλλη πλευρά, βρήκα σπουδαίο το γεγονός ότι οι Έλληνες άρχισαν να αποκτούν νέες συνήθειες, όπως το ότι αρχίσαν να περπατούν περισσότερο καθημερινά. Άνθρωποι που ποτέ δεν έβγαιναν να περπατήσουν, παρά μόνο για να πάνε στην δουλειά τους ή για ψώνια, απέκτησαν την καλή συνήθεια της άσκησης που παρά την άρση των μέτρων φαίνεται να συνεχίζεται.
Στην εποχή μετά την καραντίνα, τα πράγματα φαίνονται πιο σύνθετα. Αντιμετωπίσαμε με υπευθυνότητα την κατάσταση και νιώσαμε υπερήφανοι για τον χειρισμό μας, καθώς αναγνωρίστηκε διεθνώς. Ας προσπαθήσουμε να ακολουθούμε τις οδηγίες υγιεινής χωρίς να χαλαρώνουμε και να ξεχνάμε τον σκοπό, για όσο διάστημα χρειαστεί. Άλλωστε, αυτή η αίσθηση της ευθύνης και της αλληλεγγύης θα μας προετοιμάσει για ακόμα πιο ώριμες αντιδράσεις στο μέλλον.
Το μόττο μας αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι να “προσέχουμε ο ένας τον άλλον”. Όσο για το αισιόδοξο μήνυμα της περιόδου; Ο κόσμος χρειαζόταν αυτόν τον παραπάνω χρόνο για να αλλάξει. Ας μείνουμε στη καλή πλευρά του δρόμου κι ας συνεχίσουμε να βελτιωνόμαστε με μικρά, αλλά σταθερά βήματα.
