Υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης διασώθηκε από ποινική καταδίωξη για αξιόποινες πράξεις που δεν είχαν σχέση με την άσκηση των καθηκόντων του, αφού η πλειοψηφία της Βουλής, επιδεικνύοντας αντανακλαστικά αλληλεγγύης, αποφάσισε να μην άρει τη βουλευτική του ασυλία και να μη λογοδοτήσει ενώπιον του φυσικού του δικαστή.
Ιεράρχες και απλοί κληρικοί της ελλαδικής εκκλησίας καλούν τους πιστούς σε ανυπακοή στους νόμους του κράτους, κηρύσσοντας λόγο άλογο και αυτάρεσκο, εκθέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τον εαυτό τους, όχι μόνο το ποίμνιο, αλλά και συνολικά την κοινότητα. Δεν βαριέσαι όμως. Τον γιόρτασαν με “την επιβαλλόμενη λαμπρότητα” τον Άγιο Δημήτριο; Αυτό είναι που μετράει. Δεν φόρεσαν μάσκα, δεν κράτησαν αποστάσεις, μάζεψαν τον κόσμο για να προσκυνήσει και αυτό είναι που μένει τελικά. Ιστορία οι παρέες.
Oι παρέες. Το άλλοθι για κάθε τι που μας κρατάει πίσω, για κάθε πλήρωση της ματαιοδοξίας και του φιλοτομαρισμού που αδιαφορεί για την κοινωνία και τα πάθη της.
Συνδικαλιστές γιατροί, περιφρονώντας και ακυρώνοντας στην πράξη τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των συναδέλφων τους, που κάνουν τη δουλειά τους υπό αντίξοες συνθήκες, πραγματώνοντας την ατομική τους ευθύνη με τρόπο απαράμιλλο, κάλεσαν δημόσια και πανηγυρικά τα μέλη των ενώσεών τους σε μαζική συμμετοχή στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Κι αυτό συμβαίνει τώρα στην Θεσσαλονίκη της πανδημίας! Όμως οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες και οι πολιτικές επιδιώξεις προηγούνται της φονικής πανδημίας θα μου πείτε. Ιστορία οι παρέες.
Πίσω από τις περιπτώσεις που ιστορήθηκαν και τόσες άλλες, που δεν χωρούν σε αυτό το σημείωμα, ένας είναι ο κοινός παρονομαστής: οι παρέες. Το άλλοθι για κάθε τι που μας κρατάει πίσω, για κάθε πλήρωση της ματαιοδοξίας και του φιλοτομαρισμού που αδιαφορεί για την κοινωνία και τα πάθη της.
Αυτό λοιπόν είναι που θα μας σώσει αν τελικά σωθούμε: η ατομική ευθύνη, όχι η μία, αλλά οι δέκα εκατομμύρια ατομικές ευθύνες.
