Τα πανηγύρια είναι η απόδειξη ότι η ζωή είναι ωραία. Με λίγο, νόστιμο φαγητό, μουσική και χορό και μία υποχρεωτική, λόγω έλλειψης χώρου, συνάθροιση ανθρώπων και εύκολης επικοινωνίας μεταξύ τους, όλα γίνονται μαγικά και τρυφερά.
Σε όλα τα νησιά γίνονται, κάθε χρόνο, πλήθος πανηγύρια. Όπως για παράδειγμα στα Κουφονήσια, στα τέλη Μαΐου. Ένα πανηγύρι μάζεψε όλο το νησί (δεν είναι και μεγάλο). Είναι τα ετήσια ραντεβού για να μαζευτούν επισκέπτες και κάτοικοι και να διασκεδάσουν.
Όσα απ’ αυτά δε γίνονται τις εποχές που ένας προορισμός έχει τουρισμό, αποκτούν μία διεθνή αύρα. Για όσους ξένους τα ζούνε, αισθάνονται ότι αυτό στο οποίο συμμετέχουν είναι κάτι ονειρικό, κινηματογραφικό. Και έτσι είναι. Όσο μάλιστα πιο πρωτόγονο, και χωρίς πολλές προετοιμασίες και φτιασίδια, τόσο καλύτερα. “Δεν υπάρχει” η εμπειρία να βλέπεις σε ένα μακρύ τραπέζι να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον, άνθρωποι τόσο διαφορετικοί, που τις περισσότερες φορές δε θα κάθονταν ούτε σε ξεχωριστά τραπέζια σ’ ένα εστιατόριο.
Τα πανηγύρια ενώνουν. Είναι δημοκρατικά. Είναι αληθινά. Με πολύ κιτς και πλαστική καρέκλα, με κρασί από πλαστικά μπουκάλια. Με το φαγητό φτιαγμένο με αγάπη και αγνά τοπικά υλικά – και την παράσταση να κλέβουν οι ηλικιωμένοι.
Αλλά τα πανηγύρια ενώνουν. Είναι δημοκρατικά. Είναι αληθινά. Με πολύ κιτς και πλαστική καρέκλα, με κρασί από πλαστικά μπουκάλια. Με το φαγητό φτιαγμένο με αγάπη και αγνά τοπικά υλικά – και την παράσταση να κλέβουν οι ηλικιωμένοι. Όχι οι μεγάλοι σε ηλικία. Οι πιο μεγάλοι. Άνθρωποι που δύσκολα θα τους συναντήσεις σε χώρους εστίασης. Που έχουν πατήσει τα 90 και είναι εκεί. Χαμογελαστοί και ακμαίοι. Χορεύουν! Ναι χορεύουν! Μιλάνε ελληνικά στους ξένους και επικοινωνούν. Πίνουν σαν 20χρονοι, γελάνε και διασκεδάζουν λες και είναι η τελευταία φορά. Αυτή η μαγική εικόνα με τη φοβερή ενέργεια είναι σαν διονυσιακή χορογραφία και δεν αφήνει αδιάφορο κανέναν.
