Η ζωή του θα γίνει ταινία και το σενάριο θα το γράψουν περισσότεροι από ένας. Από όσες δουλειές έχει περάσει τα τελευταία 35 χρόνια, ήταν αυτό που λέμε “το κατάλληλο πρόσωπο, στην κατάλληλη θέση”. Η ζωή του έχει ταυτιστεί με το σινεμά, μια ζωή κινηματογραφική, με πολλά πρόσωπα να μπαινοβγαίνουν στο κάδρο. Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης είναι ευρέως γνωστός στο χώρο του ελληνικού σινεμά και όχι μόνο. Τα τελευταία χρόνια είναι ο διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με γενική διευθύντρια την Ελίζ Ζαλαντό. Θα βρίσκεται στο πόστο αυτό και τα επόμενα χρόνια, αφού η θητεία του ανανεώθηκε πρόσφατα.
Το Φεστιβάλ το έζησε από μικρός σε όλες του τις διαστάσεις και τις μορφές. Πρόλαβε τη σκηνή της Αίθουσας Μακεδονικών Σπουδών και τον περίφημο εξώστη. Έζησε τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, που το Φεστιβάλ είχε πέσει σε ανυποληψία, αλλά και τα τέλη της ίδιας δεκαετίας, όταν το Φεστιβάλ έγινε διεθνές. Σε μια διαδρομή από τη ΔΕΘ και τις αίθουσες του κέντρου της Θεσσαλονίκης, στο Λιμάνι και στο Ολύμπιον. Εκείνα τα χρόνια εργάστηκε σε απαιτητικές θέσεις και στο συντονισμό συνεντεύξεων. Στη συνέχεια κάλυψε το Φεστιβάλ ως δημοσιογράφος ή ως κριτικός κινηματογράφου για το περιοδικό Σινεμά και πολλά ακόμη, μιας και παράλληλα συνέχιζε την τηλεοπτική του καριέρα.
Είναι χαρισματικός στην επικοινωνία, κινητικός, οραματιστής και ασταμάτητος στη σύλληψη ιδεών. Έχει πάθος με αυτό με το οποίο ασχολείται και του αρέσει να το υλοποιεί. Ξέρει να φτιάχνει ομάδες γιατί μόνος κανείς δεν έχει φτάσει μακριά. Με αφορμή το 60ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης , το οποίο ολοκληρώνεται αύριο, μιλήσαμε με τον Ορέστη Ανδρεαδάκη για τους στόχους που έχει θέσει, αλλά και για το ορόσημο της φετινής επετειακής διοργάνωσης.
Ποιοι ήταν οι στόχοι που τέθηκαν για την εξέλιξη του Φεστιβάλ;
Από τη στιγμή που αναλάβαμε είχαμε βάλει τρεις στόχους. Να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του ελληνικού κινηματογραφικού κόσμου. Και το πετύχαμε. Προτείναμε στους Έλληνες δημιουργούς και σκηνοθέτες: “Ελάτε στη Θεσσαλονίκη, θα δείτε κόσμο, θα έρθετε σε επαφή με συναδέλφους σας και παραγωγούς από όλο τον κόσμο. Σας θέλουμε, σας πιστεύουμε, σας εκτιμούμε. Το μόνο που θέλουμε να κάνουμε για σας είναι να σας προωθήσουμε”.
Ο δεύτερος στόχος ήταν να διεισδύσουμε ακόμη περισσότερο στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Η Ελίζ διαμένει μόνιμα στην πόλη και εγώ περνάω πολλές μέρες το μήνα εκεί. Προσπαθώ να τη ζω. Αγοράζω τα καθημερινά και φροντίζω να έχω δυναμική σχέση με την πόλη και τα μαγαζιά της. Έτσι κι αλλιώς, η σχέση μου είναι πολύ παλιά με τη Θεσσαλονίκη. Ως Κρητικός [σ.σ. γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο] τη γνώρισα και δεν ήμουν ποτέ ο Αθηναίος που “ανέβαινε”. Θέλαμε να διευρύνουμε την ετήσια δραστηριότητα του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη και τα καταφέραμε. Κάνουμε εκδηλώσεις, πρωινές και μεταμεσονύκτιες προβολές, εκπαιδευτικά προγράμματα. Αξιοποιούμε όλες τις αίθουσες του Λιμανιού.
Ο τρίτος στόχος μας ήταν να μπορέσουμε να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος, αφού λόγω κρίσης δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κενό. Είναι κάτι που θα το δούμε να συμβαίνει τα επόμενα χρόνια. Η αρχή της κρίσης μας βρήκε να κάνουμε περικοπές και δεν μπορούσαμε να κάνουμε όσα χρειάζονταν για την εξωστρέφεια του Φεστιβάλ. Δεν μπορούσαμε να καλέσουμε μεγάλους και σημαντικούς καλλιτέχνες, να επισκεφτούμε άλλα Φεστιβάλ, να κάνουμε δημόσιες σχέσεις στην Ευρώπη. Η κατηγορία μας είναι τα ομοειδή σε μέγεθος και εποχή Φεστιβάλ. Ξέρουμε ποιους έχουμε να ανταγωνιστούμε. Τα οικονομικά μας βελτιώνονται και παράλληλα αυξάνονται οι χορηγίες και στα δύο Φεστιβάλ [σ.σ. αναφέρεται στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που διεξάγεται το Μάρτιο]. Θα φέρουμε περισσότερους ξένους δημοσιογράφους, ονόματα όπως του John Waters που φέραμε στο φετινό. Θα κάνουμε επίσης ενέργειες στα ξενά Φεστιβάλ.
Τι σημαίνουν για τον Ορέστη Ανδρεαδάκη τα 60 χρόνια Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης;
Ήμουν φοιτητής στη Σχολή Σταυράκου και ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη για το Φεστιβάλ που τότε ήταν στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Είχα μπει στο τρένο, σε εκείνο το δρομολόγιο το βραδινό που ήταν από μόνο του μία ταινία μικρού μήκους. Ένα ταξίδι όρθιος ατελείωτες ώρες. Τα δύσκολα ήταν να βρεις πρόσκληση για να δεις ταινίες. Και μόνο ελληνικές τότε.
Μετά, ανέβαινα ως κριτικός, ως δημοσιογράφος και εργάστηκα στο Φεστιβάλ κάποια χρόνια τη δεκαετία του ΄90. Όταν έγινε διεθνές το Φεστιβάλ, η κόρη μου η Χλόη ήταν μηνών, κάτι παραπάνω από ενός έτους. Η πρώην σύζυγός μου εργαζόταν στο γραφείο τύπου και η μικρή έτρεχε μέσα στα γραφεία. Σήμερα είναι φοιτήτρια στη Σχολή Κινηματογράφου στη Γενεύη. Την απολαμβάνω να είναι στις αίθουσες, να κάνει κριτική, και ειδικά σε μένα για τις επιλογές μου. Κάνει παρέα με νέα παιδιά από όλον τον κόσμο. Για μένα βέβαια είναι πάντα εκείνο το μικρό κοριτσάκι που μετά βίας περπατάει.
Το σημαντικό με τις διασημότητες που έχουν περάσει από τη Θεσσαλονίκη είναι ότι τους ζούσες σα να ήταν κανονικοί άνθρωποι. Στις Κάννες δε θα έβλεπες ποτέ να περπατάει στο δρόμο ο Coppola. Θα ήταν με 20 σεκιουριτάδες γύρω του. Ούτε να κάνει βόλτες στην παραλία ο Dafoe και ο Malkovich, και στα μπαρ ο Jarmusch. Αυτό μόνο σε φεστιβάλ του δικού μας μεγέθους τα έχεις. Γι’ αυτό θα είναι πάντα ελκυστικό και για τους επισκέπτες και για τους δημιουργούς. Το μέλλον ανήκει στη Θεσσαλονίκη.
