Ο Φεγγίτης: Πόση Δύναμη Χρειάζεται Για Ν’ Αντισταθείς Σ’Ένα Πισωγύρισμα;

Ο “Φεγγίτης” του David Hare είναι ένα κλασικό παράδειγμα έργου που αναδεικνύει πως ναι μεν τα ετερώνυμα έλκονται, όμως αυτά που τους χωρίζουν είναι περισσότερα απ’ αυτά που τους ενώνουν. Όταν το ερωτικό πάθος συγκρούεται με τις κοινωνικές και πολιτικές ιδεολογίες και πεποιθήσεις, ο αγώνας είναι άνισος και το αποτέλεσμα ελαφρώς προδεδικασμένο.

Παρακολουθώντας τη σκηνική διαμάχη δύο πρώην εραστών, νιώθεις σαν να βλέπεις έναν αγώνα λόγου που προσιδιάζει ποδοσφαιρικό ματς. Ένα ιδιότυπο βέβαια ματς με δύο μόνο παίκτες που παίζουν παράλληλα σε θέση άμυνας, επίθεσης και μέσης. Προσπαθούν εντέχνως να αποφύγουν τα γκολ, υπάρχουν όμως στιγμές που παραιτούνται, βάζοντας τελικά οι ίδιοι αυτογκόλ.

Το “τερέν” είναι μια μικρή λονδρέζικη κατοικία, στην οποία συναντιούνται η Κίρα Χόλις με τον Τομ Σάρτζεντ ώστε να επανεξετάσουν τη σχέση τους που έχει πια ενηλικιωθεί, υπό το πρίσμα των διαφορετικών κοσμοθεωριών τους, και να λυτρωθούν από το ένοχο κοινό παρελθόν τους. Στην προσπάθειά τους να πορευτούν μαζί σ’ ένα κοινό μέλλον που θα έχει χτιστεί πάνω σε νέα, πιο γερά θεμέλια, τα τελευταία κουνιούνται πιο δυνατά από ποτέ, ως αποτέλεσμα των σεισμικών δονήσεων που προκαλεί η συνεύρεσή τους.

Η εύστοχη σκηνοθετική προσέγγιση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη μεταφέρει τα εν οίκω εν δήμω, ακόμη κι όταν οι πόρτες κλείνουν, δίνοντας τη δυνατότητα στο θεατή, χάρη στο λειτουργικό σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή, να δει την ιστορία που ξετυλίγεται πίσω απ’ αυτές και να γίνει συμμέτοχος σ’ εκείνη, με την καθολική σιωπή του σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Οι κλιμακούμενες ερμηνείες του Δημήτρη Καταλειφού (Τομ) και της Λουκίας Μιχαλοπούλου (Κίρα) ακολουθούν τη σκηνική ροή της ιστορίας, δημιουργώντας όμως μια δυσαναλογία στη δυναμικότητα μεταξύ πρώτου και δεύτερου μέρους, στο οποίο και κορυφώνονται, με τον επίλογο να μένει ανοιχτός.

Η διείσδυση στο χαρακτήρα των ηρώων έχει επιτευχθεί τόσο από τον Καταλειφό όσο κι από τη Μιχαλοπούλου, που έχουν οικειοποιηθεί τους ρόλους τους και τους έχουν αναπτύξει ικανοποιητικά. Αυτό που δεν καταφέρνουν όμως πλήρως είναι να άρουν ένα αόρατο τείχος που υπάρχει ανάμεσά τους, που αν και κάνει αισθητή την απαιτούμενη συναισθηματική αμηχανία της συνάντησης, συνεχίζει να υφίσταται και μετά την ερωτική σκηνική τους συνεύρεση, ίσως γιατί τους συνεπαίρνει ο κοινωνικοπολιτικός λόγος. Ο Μιχάλης Πανάδης στο ρόλο του Έντουαρντ, γιου του Τομ, αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο ηρώων, ελαφρύνοντας, κάπως, τη βαριά ατμόσφαιρα του έργου.

Ο “Φεγγίτης” είναι ένα καλοδουλεμένο κοινωνικό δράμα. Παρακολουθείς ως θεατής με ενδιαφέρον την πλοκή και εντυπωσιάζεσαι από τη δόμηση των χαρακτήρων και την πολυπλοκότητα των σχέσεων που τους συνδέουν. Πιάνεις δε τον εαυτό σου να αναρωτιέται: πώς μπορείς να κοντρολάρεις το συναίσθημα και πόση δύναμη χρειάζεται να αντισταθείς σε ένα πισωγύρισμα;