Όταν μπαίνεις στο θαλάσσιο ταξί του Στάθη για να μεταφερθείς από ένα μικρό λιμανάκι στη μέση του πουθενά στο νησί απέναντι, είναι σαν να μπαίνεις σε μια χρονοκάψουλα και να ταξιδεύεις στο παρελθόν. Σε κάτι που δεν θα το πιστεύεις, ακόμη και όταν θα το ζεις. Κάθε προσδοκία, κάθε πρόβλεψη θα καταρριφθεί σε αυτό το σκηνικό που θα μπορούσε να έχει βγει από σελίδες ιστορικής μυθιστοριογραφίας. Όταν θα φύγεις, θα κουβαλάς μέσα σου αναμνήσεις στα όρια του ονείρου για πράγματα που δύσκολα θα πιστεύεις ότι έζησες στ’ αλήθεια.
Το Τρίκερι έχει ελάχιστα καταλύματα, με τα περισσότερα από αυτά να βρίσκονται στη δυτική πλευρά του νησιού. Φτάνοντας εκεί, καθώς σέρνεις τις βαλίτσες σου στα χωμάτινα μονοπάτια, αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος. Αλλά να που όλα είναι σωστά. Δεν υπάρχει τίποτα μηχανοκίνητο στο νησί. Ούτε καν ποδήλατα. Οριακά έχει κάποιους δρόμους – μάλλον μονοπάτια, τα οποία προσφέρονται για πεζοπορία.
Το σπίτι –πετρόκτιστο, σε έναν όμορφο μικρό οικισμό– δίνει την αίσθηση ότι ξεπήδησε από μιαν άλλη εποχή, ταιριαστό στο ύφος του νησιού. Ο ορίζοντας που αντικρίζεις από το μπαλκόνι του είναι σαν πίνακας ζωγραφικής. Η ακινησία του τοπίου αλλά και η προοπτική ξεκουράζουν το βλέμμα και την ψυχή.
Στο Τρίκερι, εκτός από τα ρούχα σου, πρέπει να έχεις πάρει μαζί σου και προμήθειες. Νερό και τρόφιμα. Διαφορετικά, μοναδική σου επιλογή είναι οι δύο ταβέρνες του νησιού, που είναι και τα μοναδικά «κοσμικά» σημεία του. Εκεί θα συναντήσεις όποιον ζει στο νησί. Ή τουλάχιστον όποιον αναζητά φαγητό ή επικοινωνία.
Στη μία από τις ταβέρνες, ένα πολυφωτογραφημένο τραπέζι μοιάζει σαν να βρίσκεται εκεί από δεκαετίες. Πάντα στην ίδια θέση. Σε προσκαλεί να καθίσεις κι εσύ, όπως τόσοι άλλοι πριν από σένα. Είναι το κατάλληλο σημείο για να χαλαρώσεις και να αντιληφθείς ότι στη ζωή η κάθε στιγμή είναι πολυτέλεια. Έχεις τον χρόνο, άλλωστε, να το νιώσεις. Είναι από τις περιπτώσεις —τις πολύ σπάνιες σε αυτή τη ζωή— που επιβεβαιώνεται η ρήση ότι δεν θέλεις πολλά για να είσαι ευτυχισμένος.
Η επίσκεψη στο μοναστήρι σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στη σκληρή όψη της ζωής. Εκεί βασανίστηκαν, υπέφεραν για χρόνια, γυναίκες που διαφωνούσαν ιδεολογικά με την πολιτική κατάσταση μιας εποχής. Περιηγείσαι στο μοναστήρι, διαβάζεις πόσες γυναίκες είχαν εξοριστεί και ζούσαν, σε άθλιες συνθήκες, εκεί με τα παιδιά τους, αναρωτιέσαι γιατί κάποιοι να κάνουν αυτό το κακό.
Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει το παρελθόν. Όμως η –όχι και τόσο μακρινή– ιστορία του τόπου έχει αφήσει στον χώρο το αποτύπωμα μιας ιδιαίτερης αύρας, η οποία συνυπάρχει με την ατμόσφαιρα της γαλήνης και της ηρεμίας που δημιουργεί η πνευματικότητα του μοναστηριού και η κατανυκτική εμπειρία της Θείας Λειτουργίας στην εκκλησία.
Στο μοναστήρι λειτουργεί ξενώνας. Στα κελιά μπορούν να μείνουν με χαμηλό αντίτιμο όσοι προλάβουν να κλείσουν δωμάτιο. Εμπειρία συγκλονιστική.
Το Τρίκερι περπατιέται. Είναι μια ωραία δοκιμασία για όποιον έχει διάθεση εξερεύνησης. Σε ανύποπτο χρόνο, μέσα από τους ελαιώνες και τους θάμνους ξεπηδάει και ένας δρομέας — το δρομικό κίνημα βρίσκεται παντού. Δεν προλαβαίνω να μοιραστώ μαζί του την επιθυμία μου να τον ακολουθήσω.
Οι παραλίες ερημικές. Σε κάποιες έρχονται ιστιοπλοϊκά και δένουν αρόδο για λίγο, για μερικές βουτιές. Δεν μένουν όμως. Μάλλον οι επιβάτες τους δεν βρίσκουν κάτι να τους κρατήσει. Ευτυχώς.
Περπατώντας ανακαλύπτεις ότι και στον παράδεισο υπάρχουν προβλήματα. Πολλά μπάζα παντού. Πολλά πλαστικά και σκουπίδια, στις παραλίες αλλά και στα πιο απίθανα σημεία. Με τις φωτιές να αποτελούν σοβαρή απειλή κάθε καλοκαίρι, μία από τις πρώτες μέριμνες των θεσμικών υπεύθυνων πρέπει να είναι η απομάκρυνση σκουπιδιών και μπάζων, που αποτελούν πηγές ανάφλεξης.
Ο βυθός του λιμανιού είναι η χαρά του «Typhoon», του πλοίου που χρησιμοποιεί το ίδρυμα του Αθανασίου Λασκαρίδη για τον καθαρισμό του βυθού από τα απορρίμματα. Θα μείνει κάμποσες μέρες και θα συλλέξει ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου.
Στις ταβέρνες έχει κάθε μέρα φρέσκο ψάρι και θαλασσινά. Σε τιμές άλλης εποχής. Με φροντίδα σπιτίσια και με γεύση που σέβεται τον πελάτη. Δεν παίζει μουσική στις ταβέρνες. Ακούγεται μόνο ο παφλασμός της θάλασσας και οι κουβέντες των θαμώνων, Ελλήνων και ξένων. Τη μέρα έρχονται επισκέπτες από την απέναντι στεριά για μπάνιο και φαγητό. Άντε οι πιο περιπετειώδεις να κάνουν και μια βόλτα στο μοναστήρι. Ελάχιστοι μένουν στο νησί. Μόνο όσοι παραθερίζουν γιατί έχουν εκεί κάποιο σπίτι από τους παππούδες τους.
Το νησί είναι η χαρά των παιδιών. Τρέχουν, παίζουν κρυφτό και άλλα παιχνίδια από το πολύ μακρινό παρελθόν. Δεν έχει καλό σήμα, το ίντερνετ είναι αργό. Άρα δεν υπάρχει εναλλακτική. Χωρίς κινητά πρέπει να παίξουν. Οι εικόνες με τα δεκάδες παιδιά που τρέχουν παντού χαρούμενα και γελαστά σε πάνε πίσω στην Ελλάδα του ’60.
Στο Τρίκερι βρίσκεις κάτι από τον χαμένο σου χρόνο. Ή από όσα πίστευες ότι θα άξιζε να κάνεις σε αυτή τη ζωή. Εκεί αντιλαμβάνεσαι πόσο αλήθεια είναι όσα υποστηρίζουν διάφοροι γκουρού ανά την υφήλιο. Αυτό που έλεγε ο Ασκληπιός και ο Ιπποκράτης. Ότι βρίσκεις ζωή όταν έχεις γαλήνη, ασκείσαι, τρως σωστά, κοιμάσαι ήσυχα και έχεις γύρω σου ένα όμορφο φυσικό περιβάλλον.
Η απόσταση από τον Βόλο είναι περίπου 90′, σε έναν απαιτητικό δρόμο, που όμως στο μεγαλύτερό του κομμάτι, ειδικά από την Αργαλαστή και μετά, είναι η χαρά της αυτοκίνησης.
Η άνοιξη είναι μια καλή ευκαιρία για να ζήσετε την εμπειρία στο Τρίκερι. Με λίγους επισκέπτες – έτσι κι αλλιώς το νησί δεν είναι για πολλούς. Το καλοκαίρι η κίνηση είναι μεγαλύτερη.
Δεν είναι προορισμός για Σαββατοκύριακο. Είναι το νησί στο οποίο τσεκάρεις αν μπορείς να ζήσεις με κάποιον για πάντα.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Στα Γρεβενά των Μανιταριών και των Χαμένων Ευκαιριών
