Το πιθανότερο είναι πως ο πάταγος που έχει κάνει η σειρά του Netflix «Εφηβεία» («Adolescence» ο πρωτότυπος τίτλος) θα έχει φτάσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στ’ αφτιά σας. Εξίσου πιθανό είναι να είστε κι εσείς μέρος αυτής της εκκωφαντικής επιτυχίας, καθώς θα έχετε ήδη προστεθεί στα εκατομμύρια θεατές της και θα παρακινείτε φίλους και γνωστούς να καθηλωθούν μπροστά στη μικρή οθόνη για να δουν σε όλο του το σκοτεινό μεγαλείο αυτό που παρακολουθούμε καθημερινά στην πραγματική ζωή αποσβολωμένοι: ανήλικα παιδιά να αλληλοεξοντώνονται, μέχρι θανάτου κάποιες φορές, με συμπρωταγωνιστή στο έγκλημα το κινητό τους.
Αν πάρουμε τα πράγματα από το τέλος προς την αρχή, η «Εφηβεία» σε μόλις 4 επεισόδια, συνολικής διάρκειας σχεδόν 4 ωρών, καταφέρνει να θέσει επί τάπητος ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής, την ανεξέλεγκτη βία των ανηλίκων, με εντυπωσιακή ειλικρίνεια, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο προς πάσα κατεύθυνση, χωρίς να σπρώχνει το πρόβλημα κάτω από το χαλί ή να αναδεικνύει ημίμετρα ως επαρκείς, αποτελεσματικές πολιτικές. Και κάτι ακόμη, ίσως το σημαντικότερο: στην «Εφηβεία» οι ενήλικες παραδέχονται επιτέλους ότι τουλάχιστον στον σημερινό διαδικτυακό μας κόσμο δεν ξέρουν τι να κάνουν. Απλώς παριστάνουν ότι ξέρουν. Κι αυτή η παραδοχή ίσως είναι μια σημαντική αρχή.
Η Μεταμόρφωση Ενός 13χρονου
Το βρετανικό τηλεοπτικό δράμα του Philip Barantini (σκηνοθεσία) και των Stephen Graham και Jack Thorne (σενάριο) «Adolescence» αφηγείται την ιστορία του 13χρονου Jamie Miller (με τον εντυπωσιακό 15χρονο Owen Cooper να ερμηνεύει τον ρόλο) που σκότωσε με πολλαπλές μαχαιριές μια συμμαθήτριά του. Η σειρά ξεκινάει με τη σύλληψη του ανήλικου μπροστά στα έντρομα μάτια των γονιών και της αδελφής του. Το ερώτημα δεν είναι εάν ο μικρός εγκλημάτησε∙ το έκανε. Ούτε εάν μεγάλωσε σε κακοποιητική οικογένεια. Το ερώτημα είναι εάν κατάλαβε ότι αυτό που έκανε ήταν κακό ή αν αυτό που υποστηρίζει σοκαρισμένος μπροστά στον πατέρα του, «δεν έκανα κάτι κακό», είναι η δική του αλήθεια. Το ερώτημα είναι πώς ένα μικρό αγόρι μόλις 13 χρόνων μεταμορφώνεται από άγγελο σε διάβολο και κανείς δεν παίρνει χαμπάρι και κανείς δεν μπορεί να το βοηθήσει.
Το Λεξιλόγιο του Μίσους
Σε αυτό το χάος παρελαύνουν λέξεις/σύμβολα-κλειδιά για τον κυκεώνα μέσα στον οποίο παλεύουν οι έφηβοι. Λέξεις/σύμβολα, τις οποίες δύσκολα αποκρυπτογραφούν οι γονείς − που αποτελούν το αλφαβητάρι των οπαδών της Manosphere και του κατηγορούμενου, μαζί με τον αδελφό Tristan, για εμπορία ανθρώπων, σεξουαλική παρενόχληση, ξέπλυμα χρήματος, καθώς και για σύσταση ομάδας οργανωμένου εγκλήματος, influencer και δηλωμένου μισογύνη Andrew Tate.
Λέξεις όπως incel, δηλαδή involuntary celibate, που στα ελληνικά μεταφράζεται ως ακούσια αγαμία εξαιτίας της επαναλαμβανόμενης γυναικείας απόρριψης. Emoji ανυπόστατα, όπως το «100» που χρησιμοποιείται συχνά για να εκφράσει συμφωνία με τον λεγόμενο «κανόνα 80/20», ο οποίος υποστηρίζει πως το 80% των γυναικών έλκεται μόνο από το 20% των ανδρών. Σύμβολα/καρδιές που, ανάλογα με το χρώμα τους, στέλνουν και διαφορετικό μήνυμα (η κόκκινη καρδιά σημαίνει αγάπη, η μοβ υποδηλώνει σεξουαλική επιθυμία, η κίτρινη «ενδιαφέρομαι, ενδιαφέρεσαι;», η ροζ «ενδιαφέρομαι αλλά όχι για σεξ», η πορτοκαλί «όλα θα πάνε καλά, θα είσαι μια χαρά»).
Κώδικες επικοινωνίας, εν ολίγοις, που καλλιεργούν το μίσος, χωρίζουν τους ανθρώπους −έφηβους και ενήλικες− σε στρατόπεδα, καταργούν τον διάλογο και επιβάλλουν έναν τρόπο επικοινωνίας που αποτελείται από άναρθρες πολεμικές ιαχές.
Ο Jamie Miller Είναι Ένας από τους Πολλούς
Η βρετανική σειρά δεν βασίζεται σε ένα μεμονωμένο γεγονός εφηβικής εγκληματικότητας. Βασίζεται, ακόμη χειρότερα, στην εφηβική εγκληματικότητα που στιγματίζει ολόκληρη τη σημερινή εποχή. Την τελευταία δεκαετία, ο αριθμός των εφήβων στο Ηνωμένο Βασίλειο που σκοτώθηκαν με μαχαίρι ή κάποιο άλλο αιχμηρό αντικείμενο έχει αυξηθεί κατά 240%. Στην Ελλάδα, η απροκάλυπτη βία μεταξύ εφήβων −κοριτσιών και αγοριών− είναι σοκαριστική. Όλοι το ξέρουμε − και οι γονείς, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον, το τρέμουν. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι αν τελικά ο πάταγος της σειράς κάποια στιγμή θα ξεχαστεί, χωρίς ο φόβος των γονιών −και όχι μόνο− να έχει βρει αποκούμπι, αλλά ούτε και οι έφηβοι γαλήνη.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Μα τι Εζησαν Αυτές οι Γυναίκες;
Τι είδε στην Αθήνα του 1841 ο Hans Christian Andersen
Όταν η «Τζο» Συναντήθηκε με τον Κων/νο Πιλάβιο & την Ειρήνη Σκυλακάκη
