Υπάρχουν εκείνες οι μέρες που τα πράγματα έρχονται πάνω κάτω. Την απόφαση την περίμενα, αν και την απωθούσα ως προοπτική στο μυαλό μου.
Η αντιστροφή του Roe v. Wade στις ΗΠΑ, που δίνει το δικαίωμα στις πολιτείες να αποφασίζουν αν μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να αποφασίζει τι θα συμβεί στο ίδιο της το σώμα, ήταν μια βεβαιότητα όταν οι Συντηρητικοί απέκτησαν την πολυπόθητη πλειοψηφία στο Ανώτατο Δικαστήριο, ελέω Trump, με τον διορισμό της Amy Coney Barrett στο όργανο τον Οκτώβριο του 2020.
Ήταν πλέον τετελεσμένο γεγονός όταν, πριν από κάποιους μήνες, διέρρευσε η επικείμενη απόφαση του σώματος. Το ξέραμε, ήταν θέμα ημερών, αυτό δεν κάνει όμως τη σημερινή πραγματικότητα λιγότερο φρικιαστική.
Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα όπως θα έχουν στο εξής. Το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση, το οποίο ισχύει από το 1973, πλέον δεν θα υφίσταται στις ΗΠΑ. Είναι δε μία από τις σπανιότατες φορές που το Ανώτατο Δικαστήριο αναιρεί προηγούμενες αποφάσεις του για να αφαιρέσει, αντί να διευρύνει μία ελευθερία, ανοίγοντας την πόρτα, όπως δεν δίστασε να υποδηλώσει ο υπερσυντηρητικός Ανώτατος Δικαστής Clarence Thomas, και για την αφαίρεση άλλων συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, όπως η αντισύλληψη και οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις.
Είναι μια απόφαση που θα φέρει μεγάλη δυστυχία, ιδιαίτερα στις πιο ευάλωτες και στους πιο ευάλωτους στην αμερικανική κοινωνία. Μια απόφαση που δείχνει πώς μια τυραννική μειοψηφία μπορεί, αν δουλέψει μεθοδικά, ύπουλα και τελικά ανεξέλεγκτα, να επιβάλει τα ιδεολογήματά της στη ζωή και στα σώματα άλλων ανθρώπων. Είναι μια απόφαση ανελευθερίας από μια χώρα που κάποτε ήταν προπύργιο προόδου και φιλελευθερισμού, και μετατρέπεται, χρόνο με το χρόνο, σε κάτι πολύ πολύ σκοτεινότερο.
Σκέφτομαι πολύ από χθες αγαπημένους μου ανθρώπους που ζουν στις ΗΠΑ, στους οποίους η απόφαση προκαλεί τον ίδιο αποτροπιασμό που προκαλεί και σε εμένα. Μπορεί να ζουν σε φωτεινές γωνιές της Αμερικής, όπου ο σκοταδισμός δεν έχει καταφέρει να εισχωρήσει ακόμα αποφασιστικά.
Αναλογίζομαι όμως πόσο εύκολο και επικίνδυνο είναι, μετά τις πρώτες αντιδράσεις, να εφησυχάσουν, όπως εφησυχάζαμε όλα αυτά τα χρόνια, θεωρώντας ότι κάποια πράγματα ήταν, πλέον, δεδομένα.
Τίποτα δεν πρέπει να λαμβάνουμε ως δεδομένο και πρέπει να καταλάβουμε ότι την ελευθερία μας θα πρέπει να την υπερασπιζόμαστε σπιθαμή προς σπιθαμή. Μπορεί το σήμερα να μην αλλάζει. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με το αύριο.
Όπως έγραψε η Michelle Obama για την απόφαση αυτή που της «ραγίζει την καρδιά», όπως σε τόσους άλλους και άλλες στις ΗΠΑ και στον κόσμο, «η ιστορία μας δεν τελειώνει εδώ. Μπορεί να αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα αυτή τη στιγμή, όμως μπορούμε, και πρέπει. […] Έχουμε τόσα πολλά για τα οποία πρέπει να πιέσουμε, να συσπειρωθούμε και να μιλήσουμε – και ξέρω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, μαζί».
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Επιλόχειος Κατάθλιψη: Το Αποσιωπημένο Μαρτύριο των Γυναικών
Το «Κορίτσι με το Βραχιόλι» ή η Σεξουαλικότητα στα Δικαστήρια
