Μετά το σκοτεινό, στενό σοκάκι στρίψαμε δεξιά και αυτό ήταν… Το βλέμμα καρφώνεται στο βενετσιάνικο πηγάδι ενετικής αισθητικής που δεσπόζει στο κέντρο της Πλατείας Κρεμαστής, μία από τις γραφικότερες πλατείες στην Κέρκυρα. Μαθαίνω πως το 1699, όταν η Κέρκυρα ήταν υπό την κατοχή των Ιταλών, ο Antonii Cocchini, μέλος μίας ευυπόληπτης οικογένειας του Ιονίου έχτισε το συγκεκριμένο “Pro Communi Beneficio” (κοινής ωφέλειας) πηγάδι. Το εστιατόριο στεγάζεται στο πανέμορφο αρχοντικό από πίσω.
Η ατμόσφαιρα σε συνεπαίρνει. Χαμηλός φωτισμός που προκαλεί μια αισθαντικότητα. Βουκαμβίλιες που ξεπροβάλλουν από τα παραθυρόφυλλα του παλιού αρχοντικού και εντείνουν την αίσθηση του ρομαντισμού. Κατέστη σαφές γιατί το εστιατόριο έχει απασχολήσει τον διεθνή Τύπο.
Παρότι είχαμε κάνει κράτηση μέρες πριν, η κυρία Ειρήνη, σύζυγος του ιδιοκτήτη και Chef Γιάννη Βλάχου, μας ζήτησε να κάνουμε υπομονή τόσο ευγενικά που δεν μπορούσαμε να συνοφρυωθούμε. Καθισμένη στον εσωτερικό χώρο παρατηρώ έναν κρυστάλλινο πολυέλαιο, έναν μεγάλο καθρέφτη με χρυσό κάδρο, εικόνες της παλιάς Κέρκυρας. Λιτή και απέριττη διακόσμηση που αποπνέει μια φινέτσα άλλης εποχής… Η επιγραφή “Carpe Diem – In Vino Veritas” πάνω από το bar, προοικονομία για τον τολμηρό χαρακτήρα του Chef.
Το γαστρονομικό ταξίδι ξεκίνησε με γκασπάτσιο σούπα από γεύση χωριάτικης σαλάτας και χαρούπι μπρουσκέτας με μους φέτας. Μοντέρνο στην εμφάνιση και πλούσιο στη γεύση, με συμπυκνωμένη νοστιμάδα. Για σαλάτα, επιλέξαμε τη “Mesclun”, μία πολύχρωμη σύνθεση από ανάμικτα φύλλα σαλάτας και κατσικίσιο τυρί παναρισμένο με αμύγδαλο. Ενδιαφέροντας συνδυασμός το sorbet φράουλας-ντομάτας και τα κόκκινα φρούτα στο πιάτο, τα οποία εξισορροπούσαν την αλμυρότητα.
Η “Κερκυραϊκή Παστιτσάδα” αποτελεί έμπρακτη απόδειξη της διάθεσης του Chef να ανανεώσει την παραδοσιακή κερκυραϊκή κουζίνα με σύγχρονες πινελιές. Εντυπωσιακή εμφάνιση και πληθωρική νοστιμιά το ραβιόλι με κοκοράκι, καλαμπόκι, κρέμα γραβιέρας και φουντούκια. Εν συνεχεία, απολαύσαμε την “Πάπια Challans”. Παρότι μαστορικό πάντρεμα το στήθος πάπιας με τη γλυκιά κολοκύθα και το κουμ κουάτ, το πιάτο έχανε πόντους εξαιτίας της υπερβολικής αλμυρότητας.
Η λίστα κρασιών αρκετά ψαγμένη, με πάνω από 200 ελληνικές και διεθνείς ετικέτες. Επιλέξαμε το υπέροχο ροζέ “Λημνιώνα” του Ζαφειράκη. Εκφραστικό στόμα, μεταξένια νοστιμιά, με απαλά χρώματα φράουλας, κερασιών και βατόμουρων και δροσιστικό τελείωμα, ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν μια ζεστή καλοκαιρινή βραδιά.
Ο Chef Γιάννης Βλάχος επιχειρεί να αναγεννήσει την κερκυραϊκή κουζίνα μέσα από ιντριγκαδόρικα πιάτα κόντρα στις εποχές της λιτότητας. Αν έπρεπε κάτι να προσάψω θα ήταν το καθυστερημένο seating, παρότι υπήρχε έγκαιρη κράτηση. Επίσης, θα συνιστούσα προσοχή στην επιλογή των πιάτων, αφού υπάρχει κίνδυνος “overdose”, δεδομένου ότι όλα είναι αρκετά εκφραστικά.
Παραταύτα, δηλώνω repeater και θα ήθελα να το επισκεφτώ ξανά για να δοκιμάσω το ταρτάρ μοσχαριού και το παρφέ foie gras με φουντούκι και σοκολάτα. Next time…
