Η δυναμική του Μίκη Θεοδωράκη κορυφώθηκε με την απουσία του. Πραγματικά, όσο ζω, δεν θυμάμαι άλλον Έλληνα ή Ελληνίδα -ίσως τη Μελίνα Μερκούρη- να ενώνει με τέτοιο τρόπο έναν λαό που συχνά μοιάζει να έχει εθνικό σπορ τον διχασμό.
Ακούσαμε όλοι τα τραγούδια του ξανά, τον τιμήσαμε, όσοι τον συνάντησαν ή τον είδαν να διευθύνει είχαν να γράψουν κάτι. Όλα τόσο όμορφα, όλα συγκινητικά. Νομίζω, επίσης, ότι όλοι αφήσαμε ένα αμυδρό χαμόγελο όταν μάθαμε ότι θα γίνουν όλα όπως τα είχε σχεδιάσει.
Από όσα τραγούδια άκουσα ξανά, θα σας μεταφέρω στο Ζορμπά. “Ταράν”! Ο διονυσιακός Ζορμπάς αρχίζει αργά, πονηρά ίσως. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει σε αυτό τον αργό ρυθμό, “Ταραραραρα-ραν”.
Όταν το μπουζούκι μπαίνει μόνο του για να απογειώσει το ρυθμό, όλη η Ελλάδα ετοιμάζεται να σηκωθεί. Χωρίς κόμματα και ιδεολογίες.
Στο ρυθμό αναγνωρίζεις τον Έλληνα και την Ελληνίδα που έφυγαν στο εξωτερικό, τον πολυμήχανο Οδυσσέα, την πρόσχαρη γιαγιά που θα σε φιλέψει κάτι, αλλά θα σε ρωτήσει τα πάντα.
Αναγνωρίζεις τον κόπο μας, τους φόβους μας, τις χαρές και τη…λύση που είναι ο χορός πάνω στα βότσαλα της Κρήτης.
Της Κρήτης που έχει την τιμή να φιλοξενεί, για πάντα πλέον, τον Μίκη των Ελλήνων.
