Μια παράσταση αρχικά ξεχωρίζει για τρεις λόγους: για την επιλογή του έργου, για τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες των ηθοποιών. Η “Αρχή του Αρχιμήδη” στο Θέατρο Skrow συνιστά μια ολοκληρωμένη παράσταση που έχει κάθε λόγο να ξεχωρίζει. Κύριο στοιχείο του έργου είναι το νερό. Σύμφωνα με την αρχή του Αρχιμήδη, κάθε σώμα βυθισμένο σε ρευστό δέχεται άνωση ίση με το βάρος του ρευστού που εκτοπίζει. Όταν το βάρος ενός σώματος είναι μεγαλύτερο από την άνωση που αυτό δέχεται, τότε θα βυθιστεί ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα επιπλέει.
Στην πισίνα του κολυμβητηρίου όπου διαδραματίζεται το έργο, η λογική της φυσικής παρατήρησης εμπλέκεται εντέχνως με την πολλαπλότητα της οπτικής με την οποία μπορεί να ιδωθεί το γεγονός της έμπρακτης έκφρασης της αγάπης με τη μορφή ενός φιλιού από τον προπονητή προς ένα μικρό παιδί. Η έκταση που λαμβάνει το συμβάν μπορεί να επιφέρει τη βύθιση ή την επίπλευση.
Μέχρι πού φθάνει η παραβίαση της ιδιωτικότητας και ποιος είναι ο ρόλος των μέσων μαζικής επικοινωνίας σε τέτοια λεπτά ζητήματα;
Στο πλαίσιο της παιδαγωγικής, το φιλί του προπονητή, ως ένδειξη στοργής και κατανόησης απέναντι στον μαθητή που φοβάται να μπει στην πισίνα χωρίς το σωσίβιο του, γίνεται παρεξηγήσιμο όταν στην αντίληψη μας μικρής μαθήτριας το φιλί δόθηκε στο στόμα. Συνεπώς, το γεγονός παίρνει έκταση και ο προπονητής κατηγορείται για παιδοφιλία, ενώ ταυτόχρονα αποδίδονται ευθύνες στην υπεύθυνη του κολυμβητηρίου.
Photo: Πάτροκλος Σκαφίδας
Το συμβάν που εκτυλίσσεται στο έργο του Josep Maria Miro δεν απέχει από την πραγματικότητα και γεννά πολλά ερωτήματα τα οποία μένουν ανοικτά χωρίς ο ίδιος να πάρει θέση. Πόσο μπορεί η κατηγορία που αποδίδουν στον προπονητή να ευσταθεί, όταν υπάρχουν φορές που τα φαινόμενα απατούν; Μέχρι πού φθάνει η παραβίαση της ιδιωτικότητας; Ποιος είναι ο ρόλος των μέσων μαζικής επικοινωνίας σε τέτοια λεπτά ζητήματα;
Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου επιτυγχάνει σκηνοθετικά να αναδείξει ξεκάθαρα τόσο το ζήτημα που προκύπτει και τις παραμέτρους του, όσο και την δόμηση των χαρακτήρων και των σχέσεων που τους διέπουν. Ο Μαυρογεωργίου επικεντρώνεται στο να φωτίσει δημοσιογραφικά το τρίγωνο που σχηματίζεται μεταξύ προπονητή, υπεύθυνης και συναδέλφου και πατέρα του παιδιού, ώστε να εξεταστούν όλες οι οπτικές γωνίες του ζητήματος, χωρίς να εξάγονται ξεκάθαρα συμπεράσματα που να καταδικάζουν ή να αθωώνουν τον προπονητή. Σε αυτό, συμβάλλουν και τα λειτουργικά και λιτά σκηνικά της Θάλειας Μέλισσα, που δίνουν την εικόνα των αποδυτηρίων ενός κολυμβητηρίου και της ιδιωτικότητας στην πρόσβαση σε αυτά.
Η ευρυθμία της παράστασης οφείλεται στο δεμένο καστ που με τις ερμηνείες του προσελκύει την προσοχή του κοινού που κοιτά με ένταση την διαδοχική εξέλιξη και κορύφωση των γεγονότων. Ο Μιχάλης Συριόπουλος στο ρόλο του προπονητή δίνει ερμηνευτικά τον καλύτερό του εαυτό, αναδεικνύοντας τόσο τη δυναμική πλευρά του προπονητή, τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που έχει για τις δυνατότητές του, όσο και την αδυναμία και την ανασφάλεια που του δημιουργείται από φόβο για την ανεξέλεγκτη επίθεση που δέχεται.
Photo: Πάτροκλος Σκαφίδας
Η Μαρία Φιλίνη σε έναν δύσκολο ρόλο, αυτόν της διευθύντριας, κρατάει τα ηνία του κολυμβητηρίου προσπαθώντας να το διατηρήσει ως ένα ασφαλές περιβάλλον για τα παιδιά, να προστατεύσει τη φήμη του, αλλά και τον προπονητή που καλείται να αναλάβει τις συνέπειες των πράξεων του. Ο Γιάννης Σοφολόγης στο ρόλο του έτερου προπονητή διατηρεί τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στη φιλική και επαγγελματική του σχέση με τον συνάδελφό του και ο Σεραφείμ Ράδης υποδύεται με επάρκεια τον ρόλο ενός πατέρα που εκφράζει με υπερβολικό τρόπο τις ανησυχίες του, ζητώντας την αποπομπή του προπονητή.
Εν κατακλείδι, στην “Αρχή του Αρχιμήδη” εκτιμάς το δραματουργικό βάθος του έργου, και παρασύρεσαι στο να βουτήξεις, χωρίς σωσίβιο, ως θεατής στα κρύα νερά της πισίνας, χωρίς να μπορείς να υπολογίσεις αν τελικά θα βουλιάξεις.
