Σε έναν σύγχρονο ελληνικό Βυσσινόκηπο, οι τσεχωφικοί ήρωες μας επανασυστήνονται από την ομάδα Nunc, προσεγγίζοντας εναλλακτικά το έργο του περίφημου Ρώσου θεατρικού συγγραφέα. Η αδιαμφισβήτητη κλασικότητα του έργου του Anton Chekhov κινητοποιεί τη Μαρία Φλωράτου να σκηνοθετήσει έναν Βυσσινόκηπο άχρονο, τον οποίο ο κάθε ηθοποιός, πρώτα ως άτομο και μετά ως χαρακτήρας, βιώνει ξεχωριστά, ταυτοποιείται και ολοκληρώνεται. Όλοι οι ήρωες πρωταγωνιστούν, μονοπωλώντας το κοινωνικό ενδιαφέρον.
Ένα παιχνίδι ερωταποκρίσεων ανάμεσα στους ηθοποιούς σπάει τη ροή του έργου, λειτουργώντας ως παράβαση και προσδίδοντας έναν χιουμοριστικό τόνο στη δραματικότητα της πλοκής. Μέσω αυτού του παιχνιδιού, κάθε ηθοποιός μπαίνει στη διαδικασία να απαντήσει εν τάχει σε ερωτήσεις προσωπικές και μη, που ενώ δεν συμβάλλουν άμεσα στην εξέλιξη της πλοκής, δημιουργούν ένα πορτρέτο των ηθοποιών που μπαινοβγαίνουν στο ρόλο τους και μέσα σε έναν βυσσινόκηπο στον οποίο φυτεύονται προσδοκίες, όνειρα, επιθυμίες και ιδεολογίες.
Η θέαση της εν λόγω παράστασης προσφέρεται για μια διαφορετική ανάγνωση του έργου
Ο επερχόμενος πλειστηριασμός ταρακουνά και ενεργοποιεί τους ήρωες, φέρνοντάς τους στο εδώ και τώρα. Ο οραματιστής Chekhov, με ένα λεπτεπίλεπτο χιούμορ, αποτυπώνει συγγραφικά την αριστοκρατική διάθεση μιας άλλης εποχής και ορίζει διακριτικά το ταξικό φράγμα, που εν τέλει διαπερνάται, προοικονομώντας τις επερχόμενες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές ανακατατάξεις. Ο βυσσινόκηπος αποτελεί, σε συναισθηματικό επίπεδο, σημείο αναφοράς για τους ήρωες, καθορίζοντας την τύχη τους.
Η ώριμη, αριστοκρατικής προελεύσεως κυρία Λιουμπόφ Αντρέγεβνα, η ρομαντική Άνια, η τυπική συμπονετική Βάρια, ο αιώνιος φοιτητής-ιδεαλιστής Πέτια Τροφίμοφ και ο αρχοντοχωριάτης με το επιτηδευμένο τακτ Λοπάχιν, ενσαρκώνονται αντιστοίχως από τους Ελένη Ζαφείρη, Μαρία Φλωράτου, Μαριάννα Δεβετζή, Ορφέα Γεωργίου και Θράσο Αρβανίτη Οι κωμικοτραγικές πλευρές αυτών των ηρώων αναδύονται από το παίξιμο τους, σε ένα σκηνικό και ερμηνευτικό συνδυασμό σωματικού θεάτρου, τσίρκου (γελωτοποιοί) και περφόρμανς, που σου δίνει άλλες στιγμές την αίσθηση μιας ακατέργαστης πειραματικής προσέγγισης του έργου, και άλλες την αίσθηση ενός ιδιότυπου θεατρικού παιχνιδιού που χαρακτηρίζεται από ελευθερία λόγου και κίνησης. Πρόκειται για τα προσωπεία ανθρώπων σε κρίση, που προσπαθούν να διατηρήσουν ή να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητά τους.
Οι οποιεσδήποτε σκηνοθετικές υπερβολές-ατέλειες καλύπτονται από μια σύγχρονη προσέγγιση που διαφέρει από μια πιο mainstream εκδοχή του Βυσσινόκηπου, γι΄ αυτό και η θέαση της εν λόγω παράστασης προσφέρεται για μια διαφορετική ανάγνωση του έργου. Σε αυτό συμβάλλει και η σκηνική και ενδυματολογική λιτότητα (Μαρία Βασιλάκη), εστιάζοντας στην αποδοχή της διαφορετικότητας, στην ύπαρξη της πολυφωνίας, στο πέρασμα από την αδράνεια στη δράση και στην αναζήτηση της ελευθερίας.
