Η Αθήνα αλλάζει συνεχώς. Κάθε μέρα, η ίδια βόλτα ή ένας πανομοιότυπος περίπατος μοιάζουν –ή καλύτερα, είναι– διαφορετικά. Η πόλη θυμίζει ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο έργο τέχνης ή μια γκαλερί, χωρίς οδηγίες για την προσέλευση του κόσμου, δίχως πληροφορίες για τα έργα, ξεναγό ή curator. Ενώ η απουσία ενός νοερού QR Code, που να μοιάζει με έναν ασπρόμαυρο λαβύρινθο αλλά ουσιαστικά να μας ξεμπλέκει από αυτόν, μας κάνει να βρίσκουμε τον δικό μας δρόμο μέσα στην πόλη.
Και πράγματι. Καθώς το φως της μέρας πέφτει, η Αθήνα ανάβει και μοιάζει με μεγάλο καράβι που τυχαίνει να είμαστε μέσα και εμείς. Η πόλη μας, ιδωμένη ως έργο τέχνης, ιντριγκάρει. Όχι μόνο εμάς που προσπαθούμε να αποδώσουμε τη σχέση μας μαζί της γεμίζοντας με γράμματα λευκές επιφάνειες, αλλά και τους σύγχρονους artists, τους creatives, τους curators. Κάποια από τα σημερινά έργα τέχνης ξεκρεμιούνται από τους τοίχους των γκαλερί, «περπατούν», ταξιδεύουν «με το πλοίο αυτής της πόλης» σε εστιατόρια, bars και φουαγιέ, ανεβαίνουν σε πανύψηλους τοίχους κτιρίων, ντύνουν ετικέτες από ελληνικές φιάλες κρασιών, μας περιμένουν στο lobby και στις ταράτσες των πιο πρόσφατων αφίξεων των boutique hotels.
Η αέναη αλλαγή της Αθήνας μας συμπαρασύρει σε ένα ταξίδι πολλαπλών επιλογών, σε ένα παιχνίδι με κρυμμένους «θησαυρούς». Ακόμα και αν το λάφυρο είναι τελικά μια όμορφη εικόνα, μια σκέψη ή ένας συνειρμός, το ταξίδι είναι δεδομένο για εκείνους που βλέπουν τη σχέση τους με την πόλη ως «εισιτήριο». Μόνο που στην περίπτωση ανακάλυψης όλων των παραπάνω στο εισιτήριο αυτό αναγράφεται «τιμής ένεκεν».
Στην Πλατεία Αγίων Θεοδώρων
Κρυμμένη πίσω από την Πλατεία Κλαυθμώνος βρίσκεται η Πλατεία Αγίων Θεοδώρων και –εδώ και 1.000 περίπου χρόνια– ο ναός με τον αθηναϊκού τύπου τρούλο του, από τον οποίο έχει πάρει το όνομά της. Κάπου ανάμεσα στην πλακόστρωτη πλατεία και την πιάτσα που έχουν δημιουργήσει μαγαζιά όπως το Dopios και το Odori, προστέθηκε λίγες μέρες πριν o all day χώρος Architects of Time μέσα στην ιστορική στοά του Μεγάρου Παπαθανασίου.
Στους ψηλοτάβανους χώρους του βρίσκουμε τα «Ιδεογράμματα» του Δημήτρη Ντόκου, που μας μεταφέρουν σε έναν τόπο όπου ένας σύγχρονος προβληματισμός προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τις εικόνες, τις λέξεις, τα γράμματα. Με μια ματιά, αντιλαμβανόμαστε σχήματα που λειτουργούν σαν βουβά ιδεογράμματα. Ενώ με προσεκτική παρατήρηση, βρίσκουμε αναφορές σε εβραϊκά, κυριλλικά, αλφάβητα μανδραϊκών συστημάτων γραφής, στοιχεία γραμμικής Α και Β, αλλά και κινεζικά και φοινικικά ιδεογράμματα. Η επινόηση ενός νέου ενοποιητικού κώδικα επικοινωνίας και η απουσία λεκτικοποίησης των νοημάτων που βρίσκουμε στα έργα παραπέμπει σε ό,τι προσπαθούμε να δούμε σε αυτό το άρθρο. Σε μια διαφορετική προσέγγιση της πόλης, της τέχνης και των «τόπων» που μοιράζονται.
Στην Πλατεία Θεάτρου
Στην Πλατεία Θεάτρου άνοιξε σχετικά πρόσφατα και το ξενοδοχείο Selina, αλλάζοντας εν πολλοίς την ανθρωπογεωγραφία, αλλά και το vibe της γύρω περιοχής. Πρόκειται για μια αλυσίδα ξενοδοχείων σε όλο τον κόσμο, που απευθύνεται στους λάτρεις των ταξιδιών αλλά και στους digital nomads.
Στο lobby του ξενοδοχείου, στο ισόγειο, κοντά στο ασανσέρ και δίπλα στο κατάστημα με τα σύγχρονα σουβενίρ, τα αναψυκτικά, τα πατατάκια και άλλα είδη που θεωρητικά θα μπορούσε να χρειαστεί ο επισκέπτης στο δωμάτιό του, βρίσκουμε μία από τις τοιχογραφίες του Cacao Rocks. Με τη χαρακτηριστική του ταυτότητα, ο κατά κόσμον Ιάσονας Μέγκουλας έχει δημιουργήσει με τα χαρακτηριστικά μπλε, χρυσά, λευκά και μαύρα του χρώματα μια τοιχογραφία που εκτείνεται σε έναν τοίχο-γωνία με ένα α-σαφές ελληνικό και σίγουρα ενδιαφέρον τοπίο. Έναν τόπο απροσδιόριστα ελληνικό, τον οποίο καθένας θα ήθελε να επισκεφτεί.
Ανεβαίνοντας στον 8ο όροφο και στην ταράτσα του Selina, ή αλλιώς στο «The Rooftop», βλέπουμε στα δεξιά μας ένα φωτισμένο ψυγείο, στο οποίο έχουν την τιμητική τους κρασιά από τον ελληνικό αμπελώνα. Εκεί θα δείτε να ξεχωρίζει το εικαστικό της κόκκινης ετικέτας στο πορτοκαλί φυσικό κρασί Vorias & Helios της Οινοποιίας Μαρκογιάννη. Πίσω από το Sevi Creative Agency, το οποίο εξειδικεύεται στις ετικέτες κρασιών, βρίσκεται η Ελληνίδα creative Σέβη Πάνου.
Η Ροζ Αφροδίτη της Μήλου από τον Sake
Για εκείνους που πίσω από τους γεμάτους κάδους των σκουπιδιών και ορισμένες άχαρες πολυκατοικίες βλέπουν τα πέτρινα σπίτια, τα κεραμίδια, τις μοσχομυριστές μπουγάδες και τις λεμονιές στις μεγάλες πήλινες γλάστρες αντί για τις γραμμές του τρένου και ατενίζουν τη «συνοικία το όνειρο» ως τον περιφερειακό του Φιλοπάππου, υπάρχει η γειτονιά των Πετραλώνων.
Ανάμεσα στην πεισματική γοητεία της παλιάς αθηναϊκής γειτονιάς βρίσκουμε το ροζ άγαλμα της θεάς Αφροδίτης, δημιουργημένο από τον tattoo artist Sake, να κοσμεί την tap της μπίρας lager του bar Line, στον βιομηχανικό χώρο όπου –όλως παραδόξως– στεγαζόταν παλιότερα η γκαλερί Ζουμπουλάκη.
Το «Νεύμα» της Σοφίας Στεβή στην Πλατεία Μαβίλη
Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση παρουσίασε πρόσφατα την τοιχογραφία της Σοφίας Στεβή «Νεύμα» στην Πλατεία Μαβίλη. Ένα έργο για την Αθήνα, μια τοιχογραφία, ένα «Νεύμα» χρωμάτων και αισιοδοξίας που καταλαμβάνει την πλαϊνή όψη μιας πενταώροφης πολυκατοικίας που βρίσκεται στο 18 της οδού Δορυλαίου.
Στο πάνω μέρος ενός μακρόστενου, ακάθαρτου τοίχου μιας γκρεμισμένης κατοικίας, οι διερχόμενοι που ανεβαίνουν προς τον λόφο του Λυκαβηττού αντικρίζουν πλέον, με φόντο τον αττικό ουρανό, μια όμορφη σύνθεση ύψους 13 μέτρων, που υπερασπίζεται το αστικό τοπίο ως κάτι το διαχρονικό.
Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», «Ennio Formes»
Το Ολύμπια, το θρυλικό κτίριο της οδού Ακαδημίας, που για περισσότερα από 50 χρόνια στέγαζε την Εθνική Λυρική Σκηνή, αποτελεί πλέον το Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας και αυτές τις μέρες φιλοξενεί στο φουαγιέ του πρώτου ορόφου την έκθεση «Ennio Formes», στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».
Ένα μεταλλικό ανθρωποειδές γλυπτό με μηχανικά μέρη, μια εκτύπωση σε kapa fix board και ένα ζωγραφισμένο ξύλινο skate με τη μορφή του Ennio Morricone… 16 εικαστικοί, γραφίστες, street και tattoo artists δημιούργησαν έργα εμπνευσμένα από τον σπουδαίο Ιταλό συνθέτη Ennio Morricone σε μια εικαστική έκθεση που αποτυπώνει τον δημιουργό όχι σαν μια απλή αναπαράσταση του ίδιου ή με αναφορές στα έργα του, αλλά που ιχνογραφεί την ατμόσφαιρα, την έννοια και το συναίσθημα που σχετίζεται με τον μεγάλο δημιουργό.
*Η έκθεση διαρκεί έως τις 9 Οκτωβρίου 2022
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Εικαστικοί Διάλογοι στο «Women Move: Real & Imaginary Encounters»
Μουσείο Β&Ε Γουλανδρή: Ο Φώτης Κόντογλου και η Επιρροή του στους Νεότερους
Μπιενάλε Βενετίας: Η Ελληνική Συμμετοχή της Λουκίας Αλαβάνου
