Στη σημερινή ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας, γίνεται ολόκληρη θεωρητικοποίηση της άποψης για συνοπτική διδασκαλία της ιστορίας, για να μην έχουν κενά οι μαθητές στη “γραμμή του χρόνου”. Είναι άραγε αυτό το κίνητρο ή απλώς βολεύει τους συνδικαλιστές να υπάρχει λιγότερη ύλη και περισσότερη παπαγαλία;
Δεν είναι εύκολο πράγμα άλλωστε να διδάσκεις π.χ. Πελοποννησιακό Πόλεμο, που καταδικάζεται με τις αλλαγές αυτές σε συνοπτική διδασκαλία. Φρικτόν πράγμα αυτός ο Θουκυδίδης, με τη στρυφνή αντικειμενικότητά του και την αναλυτική του παράθεση, απαιτεί από διδάσκοντες και διδασκόμενους, αν σοβαρά ασχοληθούν, να αναπτύξουν κρίση.
Πάρτε για παράδειγμα τις αδυναμίες της δημοκρατίας και των ηγετών της, το βασικό δίδαγμά του.
Συνοπτικά θα διδάξεις πώς ο βυρσοδέψης Κλέων παρέσυρε το Δήμο να μην αποδεχθεί ευνοϊκή ειρήνη;
Συνοπτικά πώς ο Αλκιβιάδης προδόθηκε από το Δήμο(υπόθεση των κεφαλών του Ερμή) και τον πρόδωσε, αναλαμβάνοντας στρατηγικός σύμβουλος των Σπαρτιατών;
Συνοπτικά τον κυνισμό στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων (“Κι εμείς λοιπόν δεν θα πούμε με ωραίες φράσεις μακρούς λόγους […] ή ότι δεν μας κάματε κανένα κακό […] αφού ξέρετε ότι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται”);
Συνοπτικά τη δικαστική δολοφονία των νικητών Αθηναίων στρατηγών στις Αργινούσες, από την Εκκλησία του Δήμου;
Δυστυχώς, υπάρχουν δύο τρόποι να διδάξεις ιστορία. Με πάθος, από τις πηγές, και δίνοντας έμφαση στη πολυπλοκότητα των ανθρώπων και των κοινωνιών ή καθόλου. Τα υπόλοιπα είναι για να πετάνε σαΐτες οι μαθητές ή να παίζουν με τα κινητά τους.
