Ξαφνικά, το ελληνικό ποδόσφαιρο γέμισε με νεαρούς σταρ. Εκεί που τα τελευταία 15 χρόνια οι Έλληνες παίκτες, σε όλες τις ομάδες της μεγάλης κατηγορίας, ήταν ελάχιστοι, σε σημείο που να μη θυμάται κανείς οπαδός κανέναν παίκτη της ενδεκάδας, φτάσαμε να έχουμε μία 30άδα παικταράδων από 17 μέχρι 30 και κάτι ετών.
Το μαγικό είναι ότι αυτή η «επανάσταση» συνέβη σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Εκεί όπου δόθηκαν οι ευκαιρίες στους νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές, εκεί όπου έκαναν τα πρώτα τους βήματα και διακρίθηκαν. Και έχει ενδιαφέρον, και με κοινωνικούς αλλά και με οικονομικούς όρους, το πώς οδηγηθήκαμε σε αυτό.
Ήταν κοινή απορία σε πολλούς γιατί οι ελληνικές ομάδες είχαν στη συντριπτική τους πλειονότητα ξένους παίκτες, τις περισσότερες φορές, αμφίβολης αγωνιστικής αξίας και σε αρκετές περιπτώσεις κάποιας ηλικίας, ενώ υπήρχαν τόσα παιδιά στις ακαδημίες, απ’ όπου όλο και κάποιοι αναδεικνύονταν ως ήρωες των γηπέδων.
Όμως, οι managers, οι παράγοντες των ομάδων, που καμία σχέση δεν έχουν με εκείνους στα χρόνια της αθωότητας, είχαν στήσει ένα σύστημα διοχέτευσης παικτών με ρόλο όχι πρώτιστα αγωνιστικό.
Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά σε όσους πλέον δυσκολεύονται να βρίσκονται κοντά στις ομάδες που υποστήριζαν πριν από κάποια χρόνια. Γιατί πώς να υποστηρίξεις μια ομάδα, όταν δεν μπορείς να αναπαραγάγεις τα ονόματα των ποδοσφαιριστών που έχει τουλάχιστον η ενδεκάδα;
Παίκτες έρχονταν και έφευγαν χωρίς καμία (ποδοσφαιρική) λογική εν μέσω κατηγοριών για στημένα παιχνίδια και παράγκες, για έλεγχο του ποδοσφαίρου και για διάφορα άλλα παρόμοια, θέματα της αγαπημένης συζήτησης όσων κατοικοεδρεύουν συχνά σε καφενεία και στοιχηματζίδικα.
Ξαφνικά, βρέθηκε ένας προπονητής-υβριδικό φαινόμενο, κάποιος διαφορετικός μέσα σε όλο αυτό το σύστημα. Ένας προπονητής με βαθιά γνώση του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς υπήρξε παίκτης του Ηρακλή Θεσσαλονίκης για 10 χρόνια και προπονητής σε κάποιες ομάδες στη συνέχεια, όπως ο Παναθηναϊκός, πριν την ανάληψη των καθηκόντων του στην Εθνική Ομάδα. Ένας προπονητής που δεν έχει σχέση με τη γνωστή ανθρωπογεωγραφία. Με μετρημένο χαρακτήρα, έντονη προσωπικότητα, βαθιά ενσυναίσθηση, τεράστια γνώση σε θέματα τεχνικά και χάρισμα στην επικοινωνία με τους παίκτες.
Μέσα σε λίγους μήνες μάθαμε δεκάδες ποδοσφαιριστές που παίζουν σε ομάδες της Ευρώπης, παιδιά που αναδύθηκαν από ακαδημίες ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, αλλά αγοράστηκαν ή, τις περισσότερες φορές, βρήκαν φιλόξενο κλίμα σε ομάδες του εξωτερικού.
Μάθαμε ότι μεγάλες ομάδες στη χώρα μας επενδύουν εκατομμύρια για να φτιάξουν νέους Έλληνες παίκτες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ΠΑΟΚ, που έχει δώσει παικταράδες σε ομάδες στο εξωτερικό βάζοντας στο ταμείο του εκατομμύρια.
Γιατί όμως δεν δίνουν ευκαιρίες οι ομάδες και οι προπονητές στους νέους Έλληνες παίκτες; Γιατί τα χιλιάδες παιδιά που βρίσκονται σε ακαδημίες, ανάμεσα στα οποία διακρίνονται εκατοντάδες με ταλέντο, δεν μπορούν να βρουν θέση κάτω από την πρώτη πεντάδα των πιο μεγάλων ομάδων;
Ερωτήματα που, σίγουρα, δεν θα απαντήσουν οι παράγοντες, ούτε και κάποιοι από εκείνους που απαρτίζουν τη βιομηχανία του ποδοσφαίρου.
Όσο αντέξει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδος και όσο παίκτες που πηγαίνουν σχολείο ή μόλις έχουν τελειώσει το λύκειο, όπως ο Καρέτσας, ο Μουζακίτης, ο Βαγιαννίδης και ο Κωστούλας, αλλά και ηγέτες με το χάρισμα του Κωνσταντέλια, δείχνουν ότι υπάρχουν Έλληνες που παίζουν μπάλα καλύτερα από πολλούς άλλους, τόσο θα συνεχίζεται αυτή η μικρή, ανεπαίσθητη και ειρηνική επανάσταση επιστροφής των Ελλήνων ποδοσφαιριστών στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η Εθνική Ελλάδος έχει πετύχει μεγάλες νίκες και στοχεύει σε διακρίσεις και τα επόμενα χρόνια. Είναι σημαντικό να αντέξει και να φέρει αυτές τις διακρίσεις, ώστε το πιο λαϊκό και δημοφιλές άθλημα στον κόσμο να γίνει ακόμη πιο ελκυστικό στα νέα παιδιά.
Οι αλάνες δεν υπάρχουν, οι ευκαιρίες να παίξουν τα παιδιά είναι πια λιγοστές, αλλά όσο υπάρχει η δίψα για γκολ τόσο θα βρίσκουν οι πιτσιρικάδες τον τρόπο να στήνουν ένα γηπεδάκι και να αντιγράφουν τα μαγικά που κάνουν τα νέα παιδιά που φορούν τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
