Η δεκαετία του ’60 δεν ήταν η πρώτη δεκαετία που η ανθρωπότητα φαντάστηκε ή ακόμη καλύτερα πρότεινε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής για τις κοινωνίες. Περίπου 500 χρόνια πριν, ο Thomas Moore και η περίφημη “utopia” του περιέγραφε τη ζωή σε ένα νησί του οποίου οι κάτοικοι απορρίπτουν την ιδιοκτησία, το προσωπικό κέρδος, τη μη ανεκτικότητα, και αντιθέτως, βρίσκουν την ισορροπία και την ευτυχία στην κοινότητα. Ή, 200 χρόνια περίπου πριν από τα ’60s, ο William Blake στο βιβλίο του The Marriage of Heaven and Hell, όταν σχολίαζε: “αν οι πύλες της αντίληψης είναι καθαρές, τότε ο άνθρωπος βλέπει τα πράγματα όπως είναι, άπειρα!”.
Η δεκαετία του ’60 απλά ήταν η δεκαετία κατά την οποία ο δυτικός κόσμος αποδέχτηκε αυτές τις αλήθειες και προσπάθησε να τις εφαρμόσει στην καθημερινή του ζωή με τρόπο μαζικό και δυναμικό! Ελευθερία έκφρασης, LSD/παραισθησιογόνα, σεξουαλικότητα, τέχνη, διαμαρτυρία ενάντια στο κατεστημένο (πολιτικό και κοινωνικό), όλα έφτασαν στα όρια. Φέτος, σε ολόκληρο τον κόσμο, γίνονται συζητήσεις για τα 50 χρόνια από το Καλοκαίρι της Αγάπης, το περίφημο Summer of Love, όπως το έζησαν κυρίως δύο πόλεις, το Σαν Φρανσίσκο και το Λονδίνο, τότε που στο πρώτο συνέρρευσαν 100.000 χίπηδες, απολιτίκ, αλλά μέσα στις τέχνες, το στιλ και τα ναρκωτικά, σε μια και μόνο γειτονιά, και αμφισβήτησαν ό,τι ήξεραν μέχρι τότε! Η μουσική ήταν το μεγαλύτερο μέρος αυτής της γιορτής κι εμείς θυμόμαστε μερικά τραγούδια που μπήκαν στα χείλη της γενιάς εκείνης και εξακολουθούν και σήμερα να συνδέονται με την αλλαγή, την ειρήνη, την κατανόηση, την αγάπη.
A Whiter Shade of Pale, Break on Through, All You Need is Love, Somebody to Love, Purple Haze και καμιά πενηνταριά ακόμη. Είπαμε, το 1967 ήταν η χρονιά που άλλαξε τα πάντα, για πάντα!
