Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο θέατρο εν θεάτρω «Αντιγόνη» του Jean Anouilh, στήνοντας μια αξιοπρόσεκτη «πρόβα» ανοιχτή στο κοινό, στην οποία διαβάζονται μεγαλόφωνα πράξεις, σκηνές και διαλογικά μέρη, με την αξιοποίηση λεκτικής και μη λεκτικής επικοινωνίας.
Κάθε λέξη στη συγκεκριμένη παράσταση έχει δυναμική και οδηγεί κάθε σκηνή σε μια ξεχωριστή κορύφωση, ακόμη και πριν από τον σπαρακτικό θρήνο της ηρωίδας για τον πρόωρο και άδικο θάνατό της.
Μαθήματα Σεβασμού
Η επαναστάτρια νεαρή Αντιγόνη παραδίδει μαθήματα τόλμης και σεβασμού στον θεσμό της οικογένειας αλλά και πίστης στα ιδανικά της. Μας παρουσιάζεται ως dramatis personae, που δεν υπολογίζει κανέναν ανθρώπινο νόμο μπροστά στο δίκαιο, υπερασπίζοντας το δικαίωμα στην ελεύθερη βούληση και το δικαίωμα στην άρνηση.
Aν δεν μπορεί να ζήσει σε έναν κόσμο αγνό, καθαρό κι ελεύθερο, προτιμά να πεθάνει, ενώ συνειδητά προσφέρει τις καθιερωμένες νεκρικές τιμές στον «φυγά» Πολυνείκη, θάβοντάς τον με ένα σκουριασμένο παιδικό φτυαράκι. Όπως υπογραμμίζει ο Κρέοντας, σε μια αντιλογία τους, η πατρογονική κατάρα επανέρχεται και, όπως φαίνεται, ακολουθεί τους απογόνους.
Τις οιδιπόδειες συμφορές διαδέχονται ο αλληλοσκοτωμός των δύο αδελφών, του Ετεοκλή και του Πολυνείκη, η ταφή του Πολυνείκη, η θανάτωση της Αντιγόνης και ο θάνατος του Αίμονα (συνεπής στον ρόλο ο Δημήτρης Μαμιός) και της μητέρας του, Ευρυδίκης.
Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί δείχνοντας σεβασμό στο ύφος του έργου του Anouilh –σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη– και σκηνογραφικά, χωρίς να το αποδυναμώνει νοηματικά, με αισθητική δωρικού ρυθμού.
Στον βωμό της μοίρας και της τραγωδίας, όλοι θυσιάζονται. Και ο Κρέοντας, ως απόλυτος ηγέτης-χειριστής της εξουσίας, μένει αυτόπτης μάρτυρας του Θανάτου. Ο θυμόσοφος δραματουργός –ως κορυφαίος του χορού εξαίρετος ο Χρήστος Στέργιογλου– σχολιάζει ωμά και σαρκαστικά με ελαφρείς τόνους χιούμορ νευραλγικά σημεία του έργου, προλογικά και επιλογικά.
Η Παράσταση της Μαρίας Πρωτόπαππα
Η «Αντιγόνη» της Μαρίας Πρωτόπαππα –η οποία ανεβαίνει φέτος για δεύτερη χρονιά, και πάλι στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης αλλά με ολότελα διαφορετική προσέγγιση εκ μέρους της πρωταγωνίστριας και σκηνοθέτριας– ξεφεύγει από το καθιερωμένο θηλυκό πρότυπο.
Πεθαίνει υπακούοντας τον εαυτό της και αυτό αποτελεί ένα στοιχείο που δίνει διαχρονικό χαρακτήρα στο έργο, πέρα από τη δυναμική του κειμένου, όπου κάθε λέξη κάνει κρότο και ακούγεται με κάθε τρόπο. Άξιος λόγου είναι ο αντίλογος Αντιγόνης-Κρέοντα, στον οποίο τα επιχειρήματα δεν στερούνται λογικού ερείσματος και εναλλάσσονται σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ άνευ ξεκάθαρου νικητή στα σετ.
Στον ρόλο του Κρέοντα βρίσκεται ο Γιάννης Τσορτέκης, που αποδίδει τον χαρακτήρα με δυναμισμό και ερμηνευτικό πάθος. Συμμετέχοντες στη δράση ο Δημήτρης Μαργαρίτης και η Ηλέκτρα Μπαρούτα.
Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί δείχνοντας σεβασμό στο ύφος του έργου του Anouilh –σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη– και σκηνογραφικά, χωρίς να το αποδυναμώνει νοηματικά, με αισθητική δωρικού ρυθμού –χάρη στα σκηνικά της Εύας Νάθενα– καθώς και με τη χρήση συμβολικής νοηματικής στους διαλόγους των ηρώων, χωρίς να επικοινωνούνται πλήρως οι προθέσεις αυτής της χρήσης.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Νοέμβριος με Θεατρικές Παραστάσεις
Μικρασιατική Καταστροφή: Από τον Ιστορικό Αφηγηματικό Λόγο στο Θέατρο
