Στις 19 Οκτωβρίου του 1469, η Ισαβέλλα βασίλισσα της Καστίλης και ο Φερδινάνδος της Αραγωνίας παντρεύτηκαν και έθεσαν τις βάσεις για τη δημιουργία του κοινού βασιλείου της Ισπανίας. Τα δύο βασίλεια δεν ενώθηκαν αμέσως και διατήρησαν επί πολύ χρόνο τις τελείως διαφορετικές δομές τους, αφού προέρχονταν από δύο τελείως διαφορετικές ιστορικές διαδρομές.
Το βασίλειο της Αραγονίας, η καρδιά του οποίου βρισκόταν στην Καταλονία ξεκίνησε ως τμήμα της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου (τουλάχιστον το μεγαλύτερο Καταλανικό τμήμα του) και είχε δημιουργήσει μια μεσογειακή αυτοκρατορία που περιλάμβανε κατά καιρούς τις Βαλεαρίδες νήσους, τη Σαρδηνία, την Κορσική, την Σικελία και τη Νότια Ιταλία (το βασίλειο των δύο Σικελιών) και ένα φεγγάρι εμμέσως ακόμα και την Αθήνα, που είχαν καταλάβει Καταλανοί μισθοφόροι στη διάρκεια της Φραγκοκρατίας.
Οι Καταλανοί όμως δεν έπαψαν να είναι Καταλανοί, με τη δική τους γλώσσα και πολιτική ιστορία.
Στους αιώνες που ακολούθησαν, ο γάμος των δύο βασιλείων έπαψε να είναι ισότιμος, αφού η Μαδρίτη ενισχύθηκε από το χρυσό της Αμερικής και την αποδυνάμωση της οικονομικής σημασίας της Μεσογείου. Στον πόλεμο της ισπανικής διαδοχής, οι Καταλανοί στήριξαν τους Αψβούργους αντί για το νικητή Φίλιππο τον Ε’ των Βουρβόνων και οι Καταλανικοί θεσμοί καταργήθηκαν ολοσχερώς το 1714. Οι Καταλανοί όμως δεν έπαψαν να είναι Καταλανοί, με τη δική τους γλώσσα και πολιτική ιστορία. Και σε αντίθεση με την Μαδρίτη, η βάση της πολιτικής τους κουλτούρας δεν ήταν η ελέω θεού βασιλεία, αλλά η συμφωνία μεταξύ βασιλιά και κοινοβουλίου (Corts Catalanes), ενός από τα αρχαιότερα της Ευρώπης.
Ο Mariano Rajoy, αγνοώντας την ιστορία (ή ίσως επηρεασμένος από την ισπανική της εκδοχή), επέλεξε χθες τη βία αντί για το διάλογο, και το πολιτικό επιχείρημα του ατελέσφορου των νέων συνόρων στη σύγχρονη Ευρώπη. Δυστυχώς.
