Το παραδέχομαι. Όσο μεγαλώνω δεν πείθομαι το ίδιο εύκολα. Μάλιστα, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ζορίζω τα πράγματα για να είμαι σίγουρος. Να διαλύω τα σύννεφα της ευκολοπιστίας και να φέρνω τους ανθρώπους ενώπιος ενωπίω με την ειλικρίνεια έναντι των εαυτών τους.
Στα 26 χρόνια που δουλεύω έχω γνωρίσει πολλούς ασφαλιστές. Παλαιότερα είχαν την ίδια εικόνα με παρεμφερή επαγγέλματα που τα κάνεις όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Τα γυαλιστερά κοστούμια, οι δερμάτινοι χαρτοφύλακες και οι μεγάλες υποσχέσεις αποτελούν τα βασικά τους εφόδια. Και η πίεση. Γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι δεν τους αντέχουν. Και μένουν ανασφάλιστοι, άρα σε κίνδυνο.
Οι σύγχρονες συνθήκες ζωής αλλά και η πολιτική ενηλικίωση της χώρας, με το ασφαλιστικό για πρώτη φορά να μπαίνει σε ρεαλιστική βάση με την πρόσφατη κυβερνητική πρωτοβουλία για επικαιροποίηση του συστήματος, δημιουργούν νέα δεδομένα. Ο Αριστομένης είναι 35 ετών και σε μια άσχετη κουβέντα σε κοινή παρέα τον ακούω να μιλάει με ζέση για την δουλειά του. Σε τέτοιο βαθμό που τον πειράζω λέγοντας: “επιτέλους, σε λίγο θα μας πεις ότι το να είσαι ασφαλιστής είναι και επάγγελμα επιλογής για τους νέους”.
Καθόλου θυμωμένος με το πείραγμά μου, μου απαντά: “έχω τρεις φίλους γύρω στα 30 που είναι ασφαλιστές και τους αρέσει”. Δεν τον πιστεύω και τον προκαλώ: “θέλω να τους δω και να με πείσουν”.
Ο Αριστομένης αποδέχεται την πρόσκληση-πρόκληση. Συναντιόμαστε την επόμενη μέρα μαζί με τους τρεις φερέλπιδες νέους ασφαλιστές. Ο Μιχάληςείναι γύρω στα 35 παντρεμένος με 2 παιδιά. Ο Γιώργος, πιο νέος, είναι απόλυτα αφοσιωμένος στο επάγγελμα. Όχι μόνο για οικογενειακούς λόγους αλλά και γιατί τον γοητεύει “να δείχνει στον κόσμο πως μπορεί να προστατεύσει το μέλλον του”. Ο Παύλος είναι μόλις 23 και ακόμα σπουδάζει, αλλά θεωρεί την επαγγελματική του ενασχόληση “ως δεύτερο πτυχίο”.
Ρωτώ τον Αριστομένη, πώς αποφάσισες να γίνεις ασφαλιστής;
Αριστομένης: Γιατί κατάλαβα ότι με γοητεύει η ιδέα να είμαι δίπλα στους ανθρώπους, ειδικά στα δύσκολα. Και να είμαι αυτός που μπορεί να τους δείξει το δρόμο για επιλογές στο τώρα που διασφαλίζουν το αύριό τους. Να, προχθές ήμουν σε ένα νέο ζευγάρι που συμφωνήσαμε ότι το μεγαλύτερο δώρο για το νεογέννητο αγγελούδι τους ήταν ένα πρόγραμμα υγείας και ένα αποταμιευτικό. Έχω διαβάσει ότι ο ασφαλέστερος τρόπος να διασώσουμε το μέλλον στο παρόν είναι να προβλέπουμε τι μπορεί να μας συμβεί, έχοντας λάβει τις σωστές επιλογές. Μόνο έτσι η ασφάλιση γίνεται εξασφάλιση.
Ο Μιχάλης και ο Γιώργος συμφωνούν.
Απευθύνομαι σε όλους όταν αναζητώ το λόγο που πιστεύουν ότι κάθε νέος εργαζόμενος πρέπει να επενδύσει σε ένα ασφαλιστικό πρόγραμμα.
Ο Αριστομένης είναι σίγουρος, κάθετος και αυστηρός: Γιατί κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τις ανάγκες σου, πέραν της δικής σου πρόνοιας. Εσύ ξέρεις και τι θέλεις, και τι μπορείς. Και τι θες να θυσιάσεις. Συμφωνώ επί της αρχής.
Ο Μιχάλης μιλάει για την “ασφαλιστική συνείδηση, δηλαδή, ότι πρέπει στο παρόν να προετοιμάσουμε το μέλλον” και ο Γιώργος τονίζει “πόσο επίκαιρο είναι να θωρακιστούμε από τον μη ελεγχόμενο κίνδυνο”. Με μέτρο και σχετικό φόβο λόγω ηλικίας, ο Παύλος συμπληρώνει: “Εγώ όταν μιλάω σε συνομήλικούς μου δυσκολεύομαι στην αρχή. Αλλά μετά το πράγμα γίνεται πιο εύκολο όταν συζητήσουμε την ταλαιπωρία και την ανασφάλεια που ζουν οικογένειες κοντά μας όταν παρουσιάζεται ανάγκη και δεν έχουν ασφάλεια. Το κλειδί είναι να αποδείξεις ότι η ασφάλεια δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα που αξίζεις να εντάξεις στις υποχρεώσεις σου όταν αρχίζεις να εργάζεσαι”.
Δεν περίμενα τόσο ισορροπημένες απαντήσεις. Πίστευα ότι ασφαλιστής σημαίνει πίεση, υπερβολή και το θράσος του πωλητή. Μάλλον τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σήμερα ο ασφαλιστής σου μπορεί να είναι boho, με τατουάζ ή ακόμα και ένας αθλητής. Η εμφάνιση έχει πλουραλισμό. Αυτό που είναι διαπραγματεύσιμο είναι η γνώση. Η νέα νομοθεσία της Τράπεζας της Ελλάδας, αλλά και οι κανόνες για τις ασφαλιστικές εταιρείες, απαιτούν ο ασφαλιστής να έχει διαβάσει, να ξέρει, να μην παραπλανεί. Και αυτό καθιστά συνολικά το επάγγελμα πιο αξιόπιστο.
Αναρωτιέμαι αν όλο αυτό καθιστά το επάγγελμα συνολικά βαρετό για τους νέους.
Αριστομένης: Όχι, ακριβώς το αντίθετο. Εγώ όταν το πρωτοάκουσα από τον κολλητό μου, μαγεύτηκα. Δεν είχα ξανακάνει κάτι παρεμφερές. Ήταν τότε που ερωτεύτηκα το Εxcel, την λέξη “απόδοση”.
Σε αυτό το σημείο οι υπόλοιποι χαμογελούν. Μάλλον ξύπνησε η αγορίστικη ελαφρότητα που κάθε άνδρας κρύβει.
Γιώργος: Ναι, υπάρχουν στιγμές που το μη ελκυστικό γίνεται ελκυστικό εξαιτίας της χρησιμότητάς του.
Μιχαήλ: Για μένα που έχω παρελθόν σε επάγγελμα με αυστηρούς κανόνες, το να εξηγώ τα ασφαλιστικά προϊόντα με κάνει να αισθάνομαι χρήσιμος. Χρηστικός. Δίπλα στον άνθρωπο.
Παύλος: Εγώ με την δουλειά καταλαβαίνω καλύτερα την επαφή της ακαδημαϊκής γνώσης με την πραγματικότητα.
Και πώς μπορείς να πείσεις έναν νέο να γίνει ασφαλιστής;
Αριστομένης: Γινόμενος το παράδειγμα. Δουλεύω σε κάτι που άπτεται στην διασφάλισης της ποιότητας ζωής των ανθρώπων, κάνω κοινωνικές επαφές, είμαι δίπλα τους σε χαρές και λύπες και κυρίως, νιώθω κομμάτι της κάθε οικογένειας. Είναι σαν να είσαι γιατρός, εξομολόγος και ιερωμένος μαζί. Είναι μια δουλειά που σφυρηλατεί σχέσεις και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Γιώργος: Συμφωνώ, και εγώ από την εμπειρία μου θα το πήγαινα ένα βήμα παραπέρα: ο ασφαλιστής αποτελεί σημαντικό σύμβουλο ορθής οικονομικής διαχείρισης που αν ακούσεις από τα πρώτα χρόνια εργασιακού βίου μπορείς να αποκτήσεις και ασφαλιστική και αποταμιευτική συνείδηση. Ως στάση ζωής και πάντα σύμφωνα με τις πραγματικές και συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες σου.
Μιχαήλ: Και με το γεγονός ότι μπορείς να δώσεις λύσεις στις κρίσιμες στιγμές μιας οικογένειας. Να τους βοηθήσεις να δουν φως μέσα στο σκοτάδι μιας δυσκολίας τους. Και ο ασφαλιστής δεν το κάνει προσποιητά. Είναι εκεί, οφείλει να είναι εκεί.
Παύλος: Ναι, ναι είναι σαν να είσαι το βάλσαμο και ο διαχειριστής της δυσκολίας τους.
Εντάξει κύριοι, σκέφτομαι, με πείσατε. Αλλά, αν δεν ήσασταν ασφαλιστές τι θα ήσασταν;
Αριστομένης: Δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο. Δεν αστειεύομαι, ούτε υπερβάλλω. Αγαπώ αυτό που κάνω. Αν δεν το αγαπούσα δεν θα το έκανα. Δεν μπορείς να υπηρετείς τον άνθρωπο αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις.
Οι τρεις συμφωνούν μαζί του.
***
Ίσως τελικά, μέσα στην δυσκολία της εξέλιξης και την απάνθρωπη “επαφή” των κοινωνικών δικτύων, οι ανθρώπινες σχέσεις δημιουργούν συνθήκες μέσα στις οποίες οι νέοι αλλάζουν παραδοσιακά επαγγέλματα για να τους ταιριάζουν. Τίποτα δεν είναι ίδιο. Τίποτα δεν παραμένει το ίδιο. Ο Αριστομένης είναι κοντά στο γάμο και αφοσιωμένος σκυλομπαμπάς. Και ένας μοναδικός άνθρωπος με ενσυναίσθηση σπάνια. Ο Μιχαήλ αφοσιωμένος στην οικογένεια και στη δουλειά του. Ο Γιώργος φαίνεται να είναι έτοιμος να αποτελέσει ένα σημαντικό διοικητικό στέλεχος της ασφαλιστικής αγοράς. Και ο Παύλος βρίσκεται στο μεταίχμιο να ξέρει ότι θέλει να κατακτήσει τον κόσμο χωρίς να ξέρει αν υπάρχει μόνο ένας τρόπος.
Σίγουρα οι προσωπικότητες παίζουν μεγάλο ρόλο. Το ίδιο και η ηγεσία. Οι κύριοι αποτελούν μέλη της πολυπληθούς ομάδας που διοικεί μια εξαιρετικά ταλαντούχα γυναίκα, μάνα, ασφαλίστρια, η Στέλλα.
Τελικά, η μοναδική εξασφάλιση είναι να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, να αγαπάς αυτό που κάνεις και να μη φοβάσαι να κάνεις λάθη.
Δείτε περισσότερες συνεντεύξεις στην αθηΝΕΑ:
Δημήτρης Λιτσικάκης: Ο Γητευτής των FinTech Είναι Έλληνας
Υπάρχει Ατομικός Δρόμος για την Ψυχική Ανάταση;
Γιώργος Σκιαδόπουλος: Το IFFR Είναι Μια Δεξαμενή Σκέψης Που Προσφέρει Λύσεις σε Προβλήματα
Μωυσής Ελισάφ: Ο Δήμαρχος Που Επιδιώκει Να Αλλάξει το Ήθος της Τοπικής Αρχής
