Αυτή τη βραδιά μας τη χάρισε το ιερό τέρας της πολιτικής, η Άννα Διαμαντοπούλου. Ο άνθρωπος που απέδειξε ότι η πολιτική δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στη Βουλή και στα κυβερνητικά αξιώματα. Αν αγαπάς τον τόπο σου και θέλεις να προσφέρεις, αν έχεις και το απόθεμα μυαλού και ψυχής της Άννας, τότε μπορείς να γίνεις ο πρωτοπόρος στην προσπάθεια για την υποδοχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, δηλαδή του μέλλοντος της κοινωνίας μας.
Μπορείς να στήνεις “Διεθνείς Συμβουλευτικές Επιτροπές” από προσωπικότητες πρώτου μεγέθους της πολιτικής, από διακεκριμένους ακαδημαϊκούς και από αναγνωρισμένους αναλυτές των μεγαλύτερων think tanks της Ευρώπης, με στόχο να τους κάνεις “πρέσβεις” της ελληνικής οπτικής και να κρατάς ζωντανό το δημόσιο διάλογο και τη σκέψη στην Ελλάδα. Μπορείς να μαζεύεις στο ίδιο τραπέζι τους πρέσβεις των ΗΠΑ, της Τουρκίας, του Ισραήλ και της Ελλάδας, για να πουν ο καθένας την άποψή του ενώπιος ενωπίω.
Και την είπαν. Την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου στο ξενοδοχείο Grande Bretagne. Προφανώς, δεν περιμέναμε να πουν κάτι διαφορετικό από αυτό που λένε οι κυβερνήσεις τους. Όμως, το διατύπωσαν με περισσότερη ηπιότητα και απλότητα από τη βαναυσότητα που μας έχουν συνηθίσει οι αντίστοιχες κυβερνητικές ανακοινώσεις. Είχαν, βλέπετε, δίπλα τους την ανθρώπινη παρουσία του “εχθρού” και η -συμβατική έστω- ευγένεια δεν σήκωνε οξείς τόνους.
Αν αγαπάς τον τόπο σου και θέλεις να προσφέρεις, αν έχεις και το απόθεμα μυαλού και ψυχής της Άννας, τότε μπορείς να γίνεις ο πρωτοπόρος στην προσπάθεια για την υποδοχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, δηλαδή του μέλλοντος της κοινωνίας μας.
Η πιο οξεία ατάκα που άκουσα από τον Τούρκο πρέσβη, για παράδειγμα, ήταν “Στην Ανατολική Μεσόγειο τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την Τουρκία”. Ένας διπλανός μου εξέλαβε αυτή τη φράση ως απειλή. Στ’ αυτιά μου, όμως, ήχησε σαν το παράπονο ενός παιδιού που ζητάει να το παίξουν τα γειτονόπουλα. Ίσως επειδή πιστεύω ότι η φράση δεν στερείται λογικής και το έχω γράψει παλαιότερα σε άρθρο μου της 18ης Δεκεμβρίου 2019, με τίτλο “Μνημονεύετε Στέφανο Μάνο”.
Ολόκληρη την εκδήλωση μπορεί κανείς να την αναζητήσει στη σελίδα του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ο χώρος δεν μου επιτρέπει να παραθέσω παρά μόνο δυο από τις συνεισφορές που άκουσα και μου πλούτηναν τον ορίζοντα. Η πρώτη οφείλεται στον πρέσβη ε.τ. Παύλο Αποστολίδη. Eίπε ότι χρειάζεται προσπάθεια κατανόησης των θέσεων των άλλων χωρών πριν από το ξιφούλκισμα καθεμιάς εναντίον των άλλων για τα “δίκια” της.
Η δεύτερη συνεισφορά οφείλεται στην Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία μας θύμισε ότι το μίσος μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας ήταν μεγαλύτερο και πιο “προαιώνιο” από το μίσος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Και όμως, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μπόρεσαν και τα βρήκαν και δημιούργησαν αυτό που λέμε σήμερα “Ευρωπαϊκή Ένωση”. Συνεπώς, το να τα βρούμε κι εμείς με την Τουρκία δεν είναι μια ρομαντική αφέλεια. Είναι απολύτως εφικτό.
