“Καλό θα σου κάνει.” Αυτό άκουσε μέλος της Women Act και μας το μετέφερε αγανακτισμένη και ντροπιασμένη. Είχε τολμήσει να προβληματιστεί μπροστά σε άντρα συνάδελφο της για το ενδεχόμενο να ανοίξουν πιο αργά τα σχολεία και το τι θα κάνει το παιδί της.
Η απάντησή του την εξέπληξε για τη σκληρότητα και την κριτική που εμπεριείχε. Σε μια φράση την έκανε να ντραπεί ότι ως μητέρα δεν περνούσε αρκετό χρόνο με το παιδί της, άρα δεν ήταν αρκετά καλή, και επίσης ότι στη δουλειά της δεν ήταν αρκετά σημαντική ώστε να μην πειράξει να κάτσει σπίτι της.
Ωστόσο, η απάντηση του μάλλον δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει. Εν έτει 2020 η πανδημία μας πήγε σε άλλα πρότυπα, με τη μητέρα να φροντίζει όχι μόνο για το παιδί και το σπίτι, αλλά να έχει αναλάβει και την έλλειψη σχολικής ζωής. Ο ίδιος άντρας, νέος και μορφωμένος, θα απαντούσε έτσι σε άλλον επαγγελματία που μεγαλώνει ένα παιδί; Όχι, είναι η απάντηση.
Η Women Act θέλει τις γυναίκες στα πιο δυνατά τους χρόνια, ηλικιακά μεταξύ 30-50 που είναι επίσης και τα χρόνια του μεγαλώματος των παιδιών για όσες επιλέξουν να αποκτήσουν οικογένεια, να θέσουν υποψηφιότητες και να διεκδικήσουν θέσεις ηγεσίας. Δεν μπορεί να γίνει όμως αυτό όταν δεν έχουν καν προσωπικό χρόνο.
Αν προ κορωνοϊού -περίοδο κατά την οποία η ζωή τους είχε μια κανονικότητα- η πίεση ήταν σ’ ένα επίπεδο Χ, μετά την καραντίνα έχει εκτοξευθεί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα μέλος μας που λέει ότι” η μόνη στιγμή που μπορώ να σκεφτώ, μόνο για μένα, όχι για την οικογένεια μου ή τη δουλειά μου είναι η μεταμεσονύχτια βόλτα του σκύλου μου. Αν τη χάσω θα τρελαθώ!”. Άλλη εξομολογείται ότι πήγε σε παιδοψυχολόγο για θέματα συμπεριφοράς του παιδιού της και κατέληξε να πηγαίνει κάθε εβδομάδα και να συζητάει για τον εαυτό της. Μια τρίτη ότι δεν μπορεί καν να δραστηριοποιηθεί στο σύλλογο αποφοίτων του σχολείου της γιατί φεύγει τρέχοντας από το γραφείο για το σπίτι, όπου συνεχίζει τη δουλειά της αφού κοιμηθούν όλοι. Αυτές οι τρεις εργάζονται στους τομείς της πολιτικής, των διεθνών σχέσεων και των ΜΚΟ. Αυτό που λέμε δημόσια ζωή.
Τα παραδείγματα αυτά δεν είναι εξαίρεση. Οι γυναίκες πιέζονται από παντού, στην επαγγελματική, αλλά και στην προσωπική και οικογενειακή τους ζωή. Αν προ κορωνοϊού -περίοδο κατά την οποία η ζωή τους είχε μια κανονικότητα- η πίεση ήταν σ’ ένα επίπεδο Χ, μετά την καραντίνα έχει εκτοξευθεί. Η ιδέα του να εμπλακούν με τα κοινά στις περισσότερες φαντάζει εξωπραγματική.
“Μόνο με κλωνοποίηση”, δηλώνει μια ανερχόμενη πολιτικός με χιούμορ “θα μπορούσα να εκλεγώ. Στην Αθήνα δε θα εκλεγώ ποτέ, άρα θα έπρεπε να πάω στην επαρχία, όμως δεν είμαι μόνη και δεν υπάρχει στο σπίτι μου καμία υποστήριξη”. Σε πόσα σπίτια υπάρχει άραγε υποστήριξη για κάτι τέτοιο; Πόσοι άντρες θα ενίσχυαν τον εκλογικό αγώνα της γυναίκας τους αν σήμαινε ότι θα περνούσαν περισσότερο χρόνο να φροντίζουν την οικογένειά τους και λιγότερο αφοσιωμένοι στην καριέρα τους; Αν αυτό τους στερούσε το δικό τους πολύτιμο χρόνο για διασκέδαση, χόμπι και δικτύωση; Αν χρήματα -γιατί κι αυτά παίζουν ρόλο- πήγαιναν σε μια προεκλογική εκστρατεία και όχι στον κοινό λογαριασμό; Με άλλα λόγια αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι;
H Women Act θεωρεί ότι μόνο με τους άντρες συμμάχους θα αλλάξει πραγματικά η θέση των γυναικών ως ηγετών στην Ελλάδα. Με αυτό στο νου ξεκινήσαμε τον θεσμό των Women Act Champions, καλώντας άντρες να γίνουν πρεσβευτές μας και να μιλήσουν δημόσια για ισότητα και ηγεσία. Πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και επιχειρηματίες ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στο κάλεσμά μας.
Ελπίζουμε ότι στο μέλλον οι Champions μας θα αποτελέσουν πρότυπα για τους άντρες στη χώρα μας. Και, ακόμα περισσότερο, ότι κάποτε ο άντρας που στάθηκε αφορμή γι’ αυτό το άρθρο θα απαντήσει διαφορετικά στη συνάδελφό του. Με ενσυναίσθηση.
