Η συναυλία του Nick Cave ήταν ένα μοιρολόι, μια βραδιά για να μοιραστεί τον πόνο του με τον κόσμο. Να βγάλει το κάψιμο της ψυχής του και να συνδεθεί με το υπερπέραν. Με τις συνεχείς επαναλήψεις-προτροπές του «just breathe», για την αναπνοή και την ανάσα, δηλωτικά της ζωής, ήθελε να σου μεταδώσει ότι η ζωή είναι το μήνυμα.
Η ενέργειά του, στα 65, ήταν εκεί για να τα σαρώσει όλα. Μου θύμισε την τελευταία σκηνή από την υπέροχη δανέζικη ταινία («Άσπρος Πάτος»), στην οποία ο πρωταγωνιστής ξεσπά σε έναν χορό έντονα σωματικό αλλά και εσωτερικό, σε μια προσπάθεια να βγάλει από μέσα του όλα όσα τον είχαν τρελάνει.
Κάπως έτσι κινούνταν και ο Cave. Με διάθεση να λυτρωθεί σε αυτή την επαφή του με τον κόσμο, με τη μουσική να γίνεται το κανάλι στο οποίο ήθελε να βουτήξει για να ρέει μαζί του. Πολλές στιγμές αισθάνθηκα ότι η συναυλία ήταν ένα μνημόσυνο, μια σπονδή σε εκείνα που έχει χάσει. Τον έχω δει στη δεκαετία του ’90 στον Μύλο – εποχή πιο πανκ. Η ορμή του σου έδινε την αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Ήταν και τότε απολαυστικός, αλλά έφευγες με μια βουή στα αφτιά σου.
Χωρίς τα βαθιά συναισθήματα και το αποτύπωμα χαραγμένο έντονα όπως χθες. Τον έχω δει και σε τζαζ εκδοχή. Πάλι στη Θεσσαλονίκη, στη ΔΕΘ, με ένα πιάνο και με ατμόσφαιρα διαφορετική. Αλλά και στην Αθήνα, σε εμφανίσεις με χιλιάδες κόσμο που παραληρούσε.
Χθες είχε έναν τριγμό, όχι στη φωνή, αυτή είναι σταθερή και άψογη. Έναν τριγμό στο σώμα, στο οικοδόμημά του. Ένιωθες ότι κάτι έχει σπάσει μέσα του και αυτό τον οδηγεί σε άλλα μονοπάτια, με ωριμότητα που περνάει και στο παίξιμό του. Ωριμότητα από εκείνη που δεν θέλεις να ασπαστείς, αλλά έρχεται για να θυμίσει το πεπερασμένο της ύπαρξής σου. Στη σκηνή, ο Cave και κάποιοι μουσικοί, συνομίληκοί του, έβγαζαν ενέργεια που δεν βλέπεις σε 25άρηδες. Αλλά, όταν είσαι μια φορά ροκ, είσαι για πάντα.
Το κοινό ήταν μωσαϊκό. Από ανθρώπους που τον ακούν και τον έχουν δει από τη δεκαετία του ’80 –αποτυπωμένη στην εφάνισή τους όχι τόσο η ηλικία όσο η εποχή–, αλλά και από 20χρονους που προφανώς ανακάλυψαν τον θρύλο και ήθελαν να είναι εκεί.
Έμεινα πολλές ώρες μετά να σκέφτομαι πόσο δυνατό συναίσθημα ορίζει την τύχη ενός καλλιτέχνη που βγαίνει στη σκηνή για να ζήσει μια λύτρωση όπως εκείνη στο αρχαίο θέατρο. Αναζητώντας την κάθαρση που φέρνει η παραδοχή και η ανάγκη να μοιραστεί το συναίσθημα αυτό δημόσια. Αλλά στη σκέψη μου είχε κολλήσει κι εκείνος ο λυγμός όταν καταλάβαινες πως ήθελε να γίνει ακόμη πιο σκοτεινός και από εκείνο το dark που πάντα υπήρχε στη σκηνή και στη ζωή του.
Δεν ήταν διασκεδαστικός ο Cave. Δεν ήθελε να είναι. Είχε περισσότερο την ανάγκη να κάνει μια συναλία ψυχαγωγική για τους ακροατές του και ψυχοθεραπευτική για εκείνον.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
