“Ο Άμλετ Είναι Όσες και οι Μελαγχολίες”

Η κλασικότητα που χαρακτηρίζει τα Σαιξπηρικά έργα, τοποθετεί αυτόματα τον εμβληματικό Άμλετ στα έργα που δύσκολα μπορούν να ξεφύγουν από την πεπατημένη, όσο κι αν χρησιμοποιούνται σύγχρονα μέσα, ενώ οι ερμηνείες πρέπει να είναι αρκετά δουλεμένες για να σηκώσουν το βάρος των αλλεπάλληλων δραματικών γεγονότων.

Στο ομώνυμο Σαιξπηρικό έργο, ο Άμλετ δίνει μια προσωπική πάλη για να αποδώσει τη δικαιοσύνη και να αποκαταστήσει την τιμή, ακόμα κι αν το τίμημα είναι ο θάνατος. Ο γεωργιανός σκηνοθέτης Levan Tsuladze, στη σκηνοθετική προσέγγιση του Άμλετ, που μετά την περσινή πορεία του στο Θέατρο Άνεσις ανεβαίνει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων φέτος στο Θέατρο Αltera Pars, διατηρεί με κάποιες παραλλαγές το κλασικό κάδρο, εστιάζοντας στις βασιλικές ενδοοικογενειακές ίντριγκες, στην ανάδειξη του προφίλ των ηρώων και των σχέσεων που τους συνδέουν. Στην εν λόγω λιτή σκηνοθετική προσέγγιση, η πλοκή γίνεται άμεσα κατανοητή από έναν θεατή που δεν γνωρίζει τον ποιητικό λόγο του Άμλετ, γεγονός που μπορεί να συγκαταλεχθεί στα θετικά της παράστασης, όπως και η σκηνική αναπαράσταση της αυτοκτονίας της Οφηλίας και η παρουσία του ηθοποιού (θέατρο εν θεάτρω).

Ότι ο ίδιος ο Άμλετ δεν είναι ένας αδρανής ήρωας μπορεί να διαπιστωθεί όχι μόνο από τη τραγική εξέλιξη του έργου, αλλά και από την ενσάρκωση του ήρωα από τον Τάσο Ιορδανίδη. Ο Άμλετ του είναι μια ήρεμη δύναμη με στιγμές έξαρσης. Ο Άρης Λεμπεσόπουλος στο ρόλο του Κλαύδιου και η Πέμυ Ζούνη στο ρόλο της Γερτρούδης δίνουν μια πιο συμβατική και λιτή ερμηνεία στους ρόλους τους. Η Ιωάννα Παππά είναι μια πιο ώριμη Οφηλία, που υπερβάλλει στο προσωπικό της δράμα, έχοντας ως καλές σκηνικές στιγμές τη συνύπαρξη της με το Θοδωρή Κατσαφάδο, που είναι εξαιρετικός στο ρόλο του Πολώνιου. Ο Δημήτρης Σαμόλης ως Λαέρτης και ο Ιάσονας Παπαματθαίου ως Οράτιος, προωθούν τη δραματική πλοκή στα πόστα τους, ενώ το δίδυμο Ρόζενκραντς-Γκίλντενστερν, που ενσαρκώνεται από το Δημήτρη Διακοσάββα και τον Αντώνη Αντωνάκο αντίστοιχα, δίνει μια ελαφρώς πιο κωμική διάσταση στην οικογενειακή τραγωδία. Ενδιαφέρουσα παρουσιάζεται η ερμηνεία του Θοδωρή Κανδηλιώτη στο ρόλο του ηθοποιού.

Εν κατακλείδι, αν και ο Άμλετ και το Σαιξπηρικό ερώτημα «να ζει κανείς ή να μη ζει» απασχόλησε τη θεατρική σκηνή του Altera Pars, η αναπαράστασή του που αποτελεί αντικείμενο αέναου πειραματισμού δεν πέτυχε στο εκατό τοις εκατό, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται για το αν έπρεπε ή όχι να γίνει συμμέτοχος σε αυτήν.