«Το μικρό παιδί θέλει να μεγαλώσει και να γίνει έφηβος, ο έφηβος θέλει να γίνει ενήλικας και ο ενήλικας πολύ θα ήθελε να γίνει… γάτα!». Ορκισμένη γατόφιλη, βρίσκω τη φράση αυτή εξαιρετικά εύστοχη. Ακόμη κι αν χαμογελάω ντροπαλά και λίγο αυτάρεσκα όταν κάποια φιλαράκια με αποκαλούν «γάτα» ή «γατόνι», μέσα μου ξέρω πως δεν φτάνω τα υπέροχα αυτά ζώα ούτε στο μικρό τους… νυχάκι.
Αγαπώ την ανεξαρτησία τους, τις παραδέχομαι για την αυτοπεποίθησή τους, για τη στάση τους απέναντι στη ζωή και τον κόσμο. Οι γάτες κάνουν μόνο ό,τι επιθυμούν. Δεν ακολουθούν κανόνες: έχουν τους δικούς τους κώδικες. Δεν αναγνωρίζουν «αφεντικά». Δεν υπακούν σε εντολές. Σπάνια θα ακούσουν σε ονόματα. Νομίζεις πως «έχεις γάτα»; Μεγάλο λάθος. Εκείνη σε επέλεξε για τροφό και παρέα. Σε υιοθέτησε. Κι αυτό είναι τιμή και χρέος και ευθύνη.
Ο Pablo Neruda υμνεί το όμορφο αιλουροειδές που «δυσπιστεί σε όλα τα επίγεια», χαρακτηρίζοντάς το ως «μικρό αυτοκράτορα χωρίς υπηκόους, κατακτητή χωρίς πατρίδα, μικροσκοπικό τίγρη του σαλονιού, νυφικό σουλτάνο του ουρανού, των κεραμιδιών του έρωτα». Ο Νίκος Καββαδίας θα γράψει «είναι περήφανη κι οκνή, καθώς όλες οι γάτες, κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό· κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις πως αναλύεται σ’ ένα αργό και ηδονικό σπασμό. Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι’ αυτό· κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τούς κοιτάζει, θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό».
Τα γατιά είναι όμορφα πλάσματα, καλοφτιαγμένα και έξυπνα. Ίσως και λίγο μαγικά. Σε κοιτούν και νομίζεις πως διαβάζουν τις σκέψεις σου. Μήπως το κάνουν; Πάντως σίγουρα αισθάνονται τα συναισθήματα και τις διαθέσεις σου. Κι αν θέλουν, σου επιτρέπουν να τις πλησιάσεις. Να τις χαϊδέψεις. Να μοιραστείς τη ζεστασιά τους, να συντονιστείς με το γουργουρητό και τους χτύπους της καρδιάς τους, να «ζυμωθείς» χαλαρωτικά από τα πατουσάκια τους. Με μια γάτα αγκαλιά, νιώθεις καλύτερα. Γίνεσαι καλύτερος.
«Είναι καλό να έχεις γάτες γύρω σου. Γιατί, είπαμε, οι γάτες θα μας σώσουν», υποστήριζε ο Charles Bukowski, που έζησε με μπόλικες γάτες να τρίβονται στα πόδια του. «Αν νιώθεις άσχημα, κοίτα τις γάτες και θα νιώσεις καλύτερα, γιατί αυτές ξέρουν ότι όλα είναι ακριβώς όπως είναι. Η ζωή δεν έχει εκπλήξεις. Οι γάτες το ξέρουν αυτό», σημειώνει στο βιβλίο του «Περί Γατών» και συνεχίζει: «Η γάτα ποτέ δε γνωρίζει το φόβο, καταλήγει τελικά στην πηγή της θάλασσας και του βράχου και ακόμα κι αν βρεθεί σε μία μάχη θανάτου, το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι η μεγαλειότητα του σκοταδιού».
Nομίζω, πως κάπως με παρηγορεί αυτό…
Το κείμενο γράφτηκε ως αποχαιρετισμός στον μικρό μας Όμπι. Τον γάτο που «έφυγε» από κοντά μας πριν από λίγες μέρες. Θα μας λείψει πολύ.
