Παραμονές του 2016 έφτιαξα μια λίστα με στόχους για το νέο έτος και τους χώρισα σε κατηγορίες: προσωπικούς, επαγγελματικούς και στόχους για τα παιδιά μου, και πιο συγκεκριμένα, τη σχέση μου μαζί τους. Τους κατέγραψα στο Evernote, μια εφαρμογή που χρησιμοποιώ για να σημειώνω και να γράφω στο κινητό και τον υπολογιστή, αλλά θα μπορούσα να τους είχα γράψει και σ’ ένα κομμάτι χαρτί.
Σημασία είχε να μπορώ να ξαναδιαβάσω τη λίστα μου, να θυμηθώ σε τι είχα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην αρχή της χρονιάς, πού είχα υπερβάλει, τι είχα παραβλέψει ή τι δεν είχα προβλέψει, και φυσικά, να εξακριβώσω αν, και τι, είχα καταφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Για τη στήλη αυτή δεν έχει σημασία αν τα πήγα εγώ καλά ή όχι το 2016. Ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας ότι ένας από τους λόγους που πιστεύω πως τα πήγα κάπως καλύτερα σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη σχέση μου με τα παιδιά μου, ήταν η συμμετοχή μου στην ομάδα γονέων από το σχολείο των αγοριών. Σας προτρέπω λοιπόν να την προσθέσετε και στους δικούς σας στόχους για το 2017.
Ρωτήστε στο σχολείο των παιδιών σας ή στο δήμο σας. Αναζητήστε επαγγελματίες συμβούλους και ψυχολόγους που οργανώνουν τέτοιες συναντήσεις. Οι εμπειρίες των άλλων γονέων θα σας προσγειώσουν απότομα και απολύτως απαραίτητα! Δεν είμαστε μόνοι. Δεν τα πάμε και τόσο άσχημα. Δεν είμαστε οι χειρότεροι γονείς τους κόσμου. Δεν έχουμε τα χειρότερα παιδιά του κόσμου. Και υπάρχουν και λύσεις.
Μια μικρή γεύση από τη δική μου (τριετή!) συμμετοχή στην ομάδα;
- Καταρχήν, έμαθα να ακούω. Πείτε το “ενεργητική ακρόαση”; Πείτε το απλά, υπομονή και σεβασμός προς το συναίσθημα του άλλου; Το έμαθα πάντως, και προσπαθώ να το εφαρμόζω όσο πιο συχνά μπορώ με τα παιδιά μου.
- Έπειτα, έμαθα να περιγράφω, και στον έπαινο, αλλά και στην αποδοκιμασία. Για παράδειγμα, λέω στον γιο μου: “βλέπω ένα παιδί που έχει πέσει στο πάτωμα και φωνάζει γιατί θέλει κι άλλη σοκολάτα…” Αν μη τι άλλο, κερδίζω χρόνο για να αξιολογήσω αν πρόκειται για αληθινή υστερία (tantrum) ή false alarm. Στην περίπτωση της υστερίας, δεν υπάρχουν και πολλές λύσεις — απλά αποδέχεσαι τη μοίρα σου…
- Δεν μπορούμε να βάλουμε όρια σε κάποιον άλλον. Μπορούμε όμως, και επιβάλλεται, να επικοινωνήσουμε στον άλλον ποια είναι τα δικά μας όρια.
- Όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά. Δεν είναι όμως και όλες οι πράξεις αποδεκτές.
- Αντίο ταμπέλες. Όσο και να σκοντάφτει το παιδί μας, και όσο και να θέλουμε να πούμε (που το έχουμε πει!) “αμάν πια παιδάκι μου, πόσο ατσούμπαλος είσαι”, καλό είναι να μην πούμε απολύτως τίποτα!
- Τα αδέλφια δεν είναι πάντα φτιαγμένα για να είναι κολλητοί…
- Το παιδί μας δεν είναι η μετενσάρκωση της δικής μας παιδικής ηλικίας. Δεν του αρέσουν τα ίδια πράγματα. Δεν έχει τις ίδιες ανασφάλειες, ούτε τις ίδιες κλίσεις.
Εννοείται ότι τις μισές φορές παθαίνω αμνησία και δεν θυμάμαι τίποτε από τα παραπάνω. Αλλά για το υπόλοιπο 50% των φορών, τουλάχιστον νιώθω ότι βγαίνω στον αγώνα προπονημένη! Και το οφείλω στις μοναδικές συμβούλους του σχολείου των αγοριών, και στους μοναδικούς γονείς που δεν ντρέπονται να μοιραστούν τις καθημερινές τους “περιπέτειες”…
