Επανερχόμαστε με το 2ο μέρος από τις αναμνήσεις και τις προτάσεις για διακοπές το καλοκαίρι του 2020. Ακόμη και με την αμφιβολία να αιωρείται και την ανασφάλεια να υπάρχει διάχυτη, ο ήλιος, η θάλασσα, τα αιώνια βουνά, τα καταπράσινα μικρά χωριά, ο ορίζοντας και η χαρά της φύσης θα είναι εκεί για να μας περιμένουν. Καλοκαιρινές αναμνήσεις που γίνονται οδηγοί και έμπνευση για το φετινό καλοκαίρι που θα είναι διαφορετικό από όλα όσα έχουμε ζήσει. Ιστορίες και εικόνες από τόπους στην Ελλάδα που έδωσαν στον καθένα κάτι από τη μοναδικότητα που διαθέτουν.
Γαλαξίδι
Όταν στο εμπόλεμο Μαρόκο ο Μπόγκαρντ αποχαιρετούσε την Μπέργκμαν, γραφόταν μια από τις κλασικότερες στιγμές στην ιστορία της 7ης τέχνης. Καζαμπλάνκα. Οι δυο τους συμβόλιζαν όλους όσους άξαφνα αναγκάστηκαν να αποχαιρετιστούν σπρωγμένοι από καταστάσεις που δεν μπορούσαν να ελέγξουν. Κάπως έτσι ένιωθαν και οι Γαλαξιδιώτες όταν οι άντρες ανέβαιναν στα καράβια για το επόμενο ταξίδι και, κυρίως, όταν χρειάστηκε να εγκαταλείψουν μια για πάντα τις ρίζες τους. Τα λόγια της κυρίας Ελένης από το κατάλυμα έσταζαν μέλι και δάκρυ, όταν εξιστορούσε το πόσο ολοκληρωτικά δεμένος με τη θάλασσα είναι τούτος ο τόπος.
Το Γαλαξίδι στέκει πανέμορφο στη βόρεια ακτή του Κορινθιακού κόλπου. Μόλις λίγα χιλιόμετρα απόσταση από τους Δελφούς και περίπου 2,5 ώρες από την Αθήνα. Πρόκειται για μια ναυτική πολιτεία που κατοικήθηκε από την αρχαιότητα λόγω της καίριας γεωγραφικής της θέσης. Κάνοντας μια μικρή έρευνα και περπατώντας στα στενά της πόλης μάθαμε πως είναι η μοναδική χερσαία κωμόπολη στην οποία με Διάταγμα της κυβέρνησης το 1867 ιδρύθηκε Ναυτικό Σχολείο, αντίστοιχο με αυτά που λειτουργούσαν στα ναυτικά νησιά Ύδρα, Σύρο και στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς.
Σήμερα, διατηρεί τον παραδοσιακό της χαρακτήρα με ένα όμορφο μικρό λιμάνι που περιβάλλεται από βουνά, όμορφα πλινθόχτιστα σπίτια και δρόμους. Εμείς το γυρίσαμε με τα πόδια αλλά είναι πολύ εύκολο να το γυρίσεις και με ποδήλατο. Υπάρχουν σημεία όπου η θέα στο λιμάνι θα σε αιχμαλωτίσει. Αυτά τα σημεία μας επιβεβαίωσαν αυτό που υποπτευόμασταν, πως εδώ η θάλασσα απλώνει τα δίχτυα της στις καρδιές των περαστικών και των ριζομένων και σε δυσκολεύει να πεις αντίο.
Μαίρη Μαχαίρα
Brand Manager
Κρήτη
Είναι το καλοκαίρι του 2007. Με φίλους ταξιδεύουμε στην Κρήτη. Για τους άλλους είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται εκεί. Για μένα η τέταρτη. Θυμάμαι ακόμα τα δεκάδες εκατοντάδες χιλιόμετρα που γράψαμε στους δρόμους του νησιού για να το εξερευνήσουμε απ’ άκρη σ’ άκρη. Αξέχαστη είναι η μέρα που πολύ περήφανη για τον εαυτό μου διασχίζω για δεύτερη φορά το Φαράγγι της Σαμαριάς, μέχρι τη στιγμή που με προσπερνά τρέχοντας ο αλλοδαπός με στιλ “παλιός είναι αλλιώς” hiker με την προχειρογραμμένη επιγραφή στην πλάτη του “500th crossing”.
Είναι οι διακοπές που με μανία τρώμε τηγανητά αυγά και πατάτες με στάκα, χοχλιούς μπουμπουριστούς, μαγκίρια (φρέσκα ζυμαρικά) με ανθότυρο, σφακιανές πίτες με μυζήθρα και μέλι (ποιος νοιαζόταν τότε για τις θερμίδες;) και αγοράζουμε αναμνηστικά από ξύλο ελιάς. Σε αυτό το ταξίδι ανακαλύπτω την ξεχωριστή ατμόσφαιρα του Ρεθύμνου και αυτό σκαρφαλώνει στην πρώτη θέση της δικής μου λίστας με τα top 10 της Κρήτης. Μπορεί για μας τους Θεσσαλονικείς “σαν την Χαλκιδική να μην έχει”, στη μοναδική Κρήτη όμως έχει Φαλάσαρνα και Μπάλο και Ελαφόνησο και Αγία Ρουμέλη και Φραγκοκάστελλο και Πρέβελη και, και, και… Ευχαριστώ που με αφορμή αυτή την καλοκαιρινή ανάμνηση θυμήθηκα την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου να ξαναπάω.
Νανά Ζυγούρα
Business Development & Marketing Consultant & Trainer
Λέρος
Λέρος, καλοκαίρι του 2014. Το πλοίο δένει στο Λακκί. Αντικρίζουμε τα μεγάλα κτίρια. Ανοίκειο περιβάλλον για ό,τι μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει σε νησί του Αιγαίου. Λιμάνι είναι, τα λιμάνια ενίοτε δεν έχουν τη χάρη σκέφτομαι, δεν θα μείνουμε εδώ εξάλλου. Ανεβαίνουμε στη μηχανή και το αφήνουμε πίσω μας.
Η Λέρος, η ταυτισμένη με εγκλεισμούς, τιμωρίες, ανομολόγητες ιστορίες, εικόνες που δεν θα ήθελες ποτέ να δεις, μαρτυρίες που δεν θα ήθελες ποτέ να ακούσεις, είναι λουσμένη στο φως. Στο χρώμα της ώχρας. Θα ξαναγυρίσουμε στο Λακκί, πολλές φορές. Και γιατί θα το φέρει ο δρόμος μας, αλλά και γιατί αυτά τα μεγάλα κτίσματα που αντικρίσαμε και μας φάνηκαν κάπως ψυχρά στο αιγαιοπελαγίτικο τοπίο τώρα εγείρουν την περιέργεια, τον θαυμασμό, διάθεση για εξερεύνηση και φωτογράφιση. Τα περισσότερα κτίρια art deco στην Ελλάδα είναι σε τούτη την πόλη. Art deco και Bauhaus. Μια πόλη δημιούργημα των Ιταλών κατακτητών που, μέχρι το 1943, είχαν εδώ, στο μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της ανατολικής Μεσογείου, την αεροναυτική τους έδρα. Ένας ολόκληρος οικισμός κατασκευασμένος σύμφωνα με τις αρχές του αρχιτεκτονικού ρασιοναλισμού.
Η αποκάλυψη, όμως, στη Λέρο δεν είναι μόνο το Λακκί, η πιο “παράξενη ελληνική πόλη” σύμφωνα με την αγγλική Guardian. Είναι ολόκληρο το νησί ως “αρχιτεκτονικό σύνολο”. Παραδοσιακά σπίτια, υπέροχα νεοκλασικά αρχοντικά των ομογενών Αιγυπτιωτών, φόρος τιμής στην πατρίδα και στην υστεροφημία τους, πυργόσπιτα, μύλοι, στρατιωτικά τούνελ-μουσεία, η Αγία Κιουρά με τις τοιχογραφίες των εξορίστων και τα άλλα ξωκκλήσια. Η Λέρος, ένα νησί όχι πολύ μεγάλο, όχι πολύ μικρό, όπου διασταυρώνονται τόσα μονοπάτια της Ιστορίας, όσα δεν βρήκα πουθενά αλλού, μας αποκαλύφθηκε ένα καλοκαίρι όχι μόνο ως τόπος διακοπών, αλλά και ως τόπος μνήμης.
Δέσποινα Ράμμου
Επιμελήτρια Κειμένων
Ποσείδι
Η φράση “σαν τη Χαλκιδική δεν έχει” βρίσκεται στα χείλη όλων όσων επισκέπτονται την χερσόνησο – και έχουν δίκιο. Είναι αυτή η ξεχωριστή ομορφιά που μαγεύει τους επισκέπτες της και τους κάνει να ξαναέρχονται.
Κάθε καλοκαίρι στο Ποσείδι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεμένος με τον τόπο, με τους ανθρώπους, με τη γη αυτή να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Από την παραλία Ποσειδίου με τις πέτρες -μέχρι πριν από μερικά χρόνια τουλάχιστον, μιας και τώρα είναι ωραία αμμουδιά- σαν παιδιά να τσαλαβουτάμε στη θάλασσα μαζί με τους λιγοστούς (Γερμανούς φοιτητές) τουρίστες. Στην εφηβεία με τα μπαράκια της περιοχής, το Cocus και το Delirio, και τις κατασκηνώσεις του ΑΠΘ, αμούστακος να παριστάνω τον “φοιτητή” για να γνωρίσω νεαρές φοιτήτριες, στα Αιγιοπελαγίτικα και στην “μύτη” για μπάνιο, ακολουθώντας τον αστικό μύθο ότι είναι παραλία γυμνιστών.
Η μύτη, το άκρο της χερσονήσου, κρύβει μια θάλασσα ήρεμη αλλά και άγρια ταυτόχρονα. Αν η μία πλευρά είναι κυματώδης, περπατάς λίγα βήματα και βρίσκεσαι στην απόλυτη θαλάσσια νηνεμία. Ο φάρος εκεί στέκει αγέρωχος και φωτίζει ναυτικούς και καρδιές το βράδυ. Τι κι αν η ενήλικη ζωή και το αυτοκίνητο με έκαναν “Γκιούλιβερ” της Κασσάνδρας; Πάντοτε γύριζα, Πάντα θα ξαναγυρίζω. Είναι το σημείο αναφοράς μου, εκεί όπου τα όνειρα του καλοκαιριού διαρκούν όλο το χρόνο. Εκεί όπου οι έρωτες ανθούν, εκεί όπου η θάλασσα συναντά το βουνό και τα δέντρα. Εκεί όπου οι άνθρωποι χαμογελούν και ηρεμούν. Στο Ποσείδι της Χαλκιδικής.
Δημήτρης Τσαγαλάς
Επικοινωνιολόγος
Βελβεντός Κοζάνης
Την ώρα που η αγάπη μου για εκδρομές περιμένει υπομονετικά και οι εσωτερικές μου δυνάμεις δοκιμάζονται, ανατρέχω νοερά σε τόπους που με βοήθησαν στο παρελθόν να προχωρήσω. Το αγαπημένο ασφαλές καταφύγιο της μνήμης μου είναι οι καταρράκτες του Βελβεντού.Αν διάλεγα, θα προτιμούσα τα Πιέρια Όρη από τον αντικρινό τους Όλυμπο. Το θρόισμα των φύλλων στα αρχαία δέντρα τους και το αδιάλειπτο κελάρυσμα των νερών τους ηχούν σαν αποπλανητικός ψίθυρος που φέρνει τη λήθη. Η πρώτη σαγήνη γίνεται μύηση και πια νιώθεις την αύρα των Μουσών και το κρυφτό των Νυμφών.
Δυο καλοκαίρια πριν, λίγο έξω από το Βελβεντό, στη θέση Σκεπασμένο, ένα πέτρινο δρομάκι με καθοδήγησε λυτρωτικά σε ένα φυσικό ανάκτορο οργιώδους βλάστησης. Σε λίγο παρέκκλινα σε δύσβατο μονοπάτι και κατέβηκα στον τελευταίο σταθμό του καταρράκτη· μετά από την πνευματική προετοιμασία της πεζοπορίας, δεν ξεχνάω το δυνατό παφλασμό που έκανε όλες τις έννοιες να σιγήσουν και την αίσθηση κάθαρσης, ένα ιερό βάπτισμα από το οποίο βγαίνεις εμβρόντητος, αλλά αναγεννημένος.
Πίσω στην πραγματικότητα και στο κέντρο του χωριού, οι ονομαστές Τουλούμπες Ζανδέ έδωσαν και γευστική υπόσταση στη ανάμνησή μου: κάπως έτσι πρέπει να σφραγίζεται κάθε εκδρομή. Στο πλήθος των προορισμών που ανταγωνίζονται για την επίσκεψή μας, τι ειρωνεία: λίγα ή πολλά τα χιλιόμετρα που θα καλύψει κανείς, όλα γίνονται για την εσωτερική διαδρομή που διανύουμε μέσα μας.
Αφροδίτη Μπέλλου
Ιδιοκτήτρια του Παραδοσιακού Ξενώνα Κτήμα Μπέλλου
Ιθάκη
Ψάχνοντας την προσωπική μου Ιθάκη μετά από μια περιήγηση στα νησιά του Ιονίου, αποφάσισα να ακολουθήσω τα βήματα του Οδυσσέα με αποτέλεσμα να βρεθώ στην υπέροχη πατρίδα του δύο φορές.
Την πρώτη φορά εντυπωσιάστηκα από το ιδιαίτερα μεγάλο -σε σχέση και με το μέγεθός της- φυσικό λιμάνι, περιτριγυρισμένο από γραφικά κτίρια, επηρεασμένο από την βενετσιάνικη αρχιτεκτονική και από τα παραδοσιακά ταβερνάκια που εκτείνονται καθ’ όλο το μήκος του, τα οποία προσφέρουν υπέροχα τοπικά εδέσματα. Η θέα του το βράδυ από τα φώτα των ιστίων των σκαφών που αγκυροβολούν μέσα σε όλο τον κόλπο του, δίνουν την αίσθηση ενός πλημμυρισμένου από άστρα ουρανού.
Μοναδικές εικόνες που δεν αφήνουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη ασυγκίνητο. Έως τότε είχα την εικόνα ενός έντονα καταπράσινου νησιού, με άγριες παραλίες, παραδοσιακά χωριουδάκια και πολλά αξιοθέατα. Τη δεύτερη φορά είχα την τύχη να ταξιδέψω στο νησί με ιστιοπλοϊκό και διαμόρφωσα μια εντελώς διαφορετική εικόνα των παραλιών της, όταν στο πλαίσιο μιας ημερήσιας εξόρμησης προσεγγίσαμε την παραλία Γιδάκη. Ένα μίγμα από Αντίπαξους και Πόρτο Κατσίκι. Συναισθήματα χαράς, δέους αλλά και γαλήνης ταυτόχρονα με κυρίευσαν. Ίσως η καλύτερη παραλία που έχω δει ποτέ. Έζησα λοιπόν τον “Μύθο μου στην Ιθάκη”.
Μελίνα Χαριτάντη
Οικονομολόγος
Σκύρος
Τη Σκύρο τη γνώρισα το 1980 μαθητής ακόμα της πρώτης λυκείου, καλεσμένος στην οικογένεια στενού μου φίλου και συμμαθητή. Τότε ήταν η εποχή που οι Κυκλάδες μονοπωλούσαν στο ελληνικό τουριστικό στερέωμα, οποιαδήποτε παρέκκλιση θεωρείτο σχεδόν παράπτωμα. Λογικό για την εποχή, έμπαινες στο πλοίο και τσουπ “Κυκλάδα”.
Η Σκύρος ήταν μια περιπετειούλα. ΚΤΕΛ με μουσική φουλ της κλάψας, Πάριο, οδηγό με παντόφλα Buffalo, όλοι με τσιγάρα, τόσο που έμοιαζε το λεωφορείο με κινούμενη ψησταριά. Διασχίζοντας την Εύβοια φτάνουμε στο λιμανάκι της παράλιας Κύμης, τότε δύο σπίτια και μια μικρή υποτυπώδης προβλήτα. Σήμερα πια κανονικό λιμάνι, προστατευμένο. Το βαπόρι τότε η “Ανεμόεσσα” καρυδότσουφλο, αν είχε θάλασσα έδενες τον κουβά στο λαιμό. Αργότερα ο “Λυκομήδης” και σήμερα ο “Αχιλλέας” – κανονικά βαπόρια. Σήμερα στο λιμάνι της Λιναριάς υποδέχεται το πλοίο ο Richard Strauss με το “also sprach Zarathustra” (Οδύσσεια 2001 του Διαστήματος) με το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο φτάνουμε στη Χώρα στην άλλη πλευρά του Νησιού.
Η χώρα αποκαλύπτεται χτισμένη στο λόφο σα κάστρο αριστερά του δρόμου και δεξιά απλώνεται μια απέραντη αμμουδερή παραλία από τα Μαγαζιά μέχρι το Μώλο. Εντύπωση προκαλεί ότι το μισό νησί είναι έρημος σαν κυκλαδονήσι και δεν κατοικείται και το άλλο καταπράσινο (παρά τις κατά καιρούς πυρκαγιές). Και τότε συντελείται η αποκάλυψη. Όλα είναι συγκεντρωμένα: η παραλία ανατολική, τότε παρθένα και απέραντη σήμερα με διακριτικά beach bar και κάποιες ταβέρνες – δυστυχώς τα τελευταία χρόνια όπως παντού τίγκα στην ψάθινη ομπρέλα. Το απόγευμα καφεδάκι και γλυκό στα Μαγαζιά και το βράδυ βόλτα και ποτάκια στη Χώρα. Όλα με τα πόδια τότε και σήμερα.
Οι παλιές παρέες μεγάλωσαν, μαζί και οι καινούργιοι, πάντοτε είχαν μια θέση, θα γίνουν οι επόμενοι παλαιοί ή δε θα ξανάρθουν ποτέ πια στη Σκύρο. Ένα είναι σίγουρο και πάντα το σχολιάζαμε: “μία φορά και ποτέ πια ή μια φορά και πάντα”. Κι εγώ μεγάλωσα μαζί. Ο κόσμος στη Σκύρο ήταν πάντα όμορφα ιδιότροπος, πάντοτε ξεπερνούσαν και ξεπερνούν κάθε δυσκολία με το δικό τους τρόπο. Ακόμα και στο σεισμό το κατακαλόκαιρο του 2001 τυπώθηκαν μπλουζάκια με το σύνθημα: “το μόνο νησί που κουνιέται περισσότερο από τη Μύκονο”.
Γιώργος Γεωργακόπουλος
Ιδρυτής και Επιμελητής, Cheap Art
Ανατολικός Κίσσαβος
Δεν είναι η φυγή από την Αθήνα. Ούτε η αίσθηση της επιστροφής στα πάτρια. Είναι η προσμονή της οσφρητικής μνήμης. Το κύμα αναμνήσεων, στιγμών και βιωμάτων που σου επιτίθενται απρόσκλητα όταν μυρίσεις τα μέρη στα οποία κυνήγησες τα παιδικά σου καλοκαίρια.
Το ίδιο καρδιοχτύπι, λοιπόν, το πρωινό της 4ης Σεπτεμβρίου όταν ταξιδεύοντας από Αθήνα μυρίσαμε τις πρώτες κερασιές του Δώτιου. Στα ηχεία ο Θανάσης με τον Πεχλιβάνη του. Σύντομη στάση για ελληνικό καφέ και γλυκό κάστανο στο καταπράσινο Μεταξοχώρι. Οι υπεραιωνόβιοι πλάτανοι, τα άφθονα τρεχούμενα νερά ξυπνούν μνήμες δεκαετιών. Ώρες κυνηγιού στο χωριό και η λήξη του να έρχεται από τη φωνή-συναγερμό της μάνας αργά το βράδυ. Πριν συνεχίσουμε το ταξίδι, μια αγκαλιά με τον Ρούλη, έναν άνθρωπο-ρίζα που όσοι ξέρουν το Μεταξοχώρι, δεν τον ξεχωρίζουν απ’ αυτό.
Λίγα χιλιόμετρα ακόμη μέσα σε πράσινες πλαγιές για να φτάσουμε στο Πολυδέντρι. Ένα σημείο μετέωρο. Ποτέ δεν αποφάσισε αν θέλει να είναι παραθαλάσσιο ή ημιορεινό. Λίγα μέτρα γης, μια σκηνή κι ένα τροχόσπιτο, όλη μου η παιδική ευτυχία. Ατελείωτες ώρες ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο, αιώρες μεσημεριανού ύπνου, κρυφτό στο δάσος και το βράδυ με κιθάρες και εφηβική αισιοδοξία να προσμένουμε να κατακτήσουμε τον κόσμο.
Μετά από ένα χειμώνα φορτικό, το πρωί της 4ης Σεπτεμβρίου, μύρισα ξανά αυτόν τον αέρα. Που αντηχεί γέλια, ξενύχτια, ανεμελιά, βουτιές, άγουρα καλοκαίρια. Τον αέρα που δεν “μπορείς να κοιμηθείς άμα τον ανασάνεις”. Κι έσβησε ο χειμώνας μονομιάς.
Αφροδίτη Μποντζώρλου
Corporate Relations Director, Socialdoo
Πωγώνι
Καλοκαιρινές αναμνήσεις και, εκτός από τις ξένοιαστες βουτιές σε μια παραλία, πέρυσι το καλοκαίρι αποφασίσαμε να ψηφίσουμε και βουνό και να βουτήξουμε στην πλούσια φύση του Πωγωνίου. Στο βορειοδυτικό άκρο του νομού Ιωαννίνων, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, βρίσκεται η περιοχή του Πωγωνίου, πολύπαθη κατά τον Εμφύλιο πόλεμο, αλλά και λόγω της ξενιτιάς των κατοίκων της, των οποίων όμως οι απόγονοι πάντα επιστρέφουν και δίνουν ζωή στα χωριά. Το Καλπάκι είναι η πύλη προς τα χωριά της επαρχίας Πωγωνίου και μικρά πέτρινα χωριά σκορπισμένα στις πλαγιές διαδέχονται το ένα το άλλο.
Βόλτες σε πετρόχτιστα γεφύρια, πεζοπορία μέσα σε πλούσια βλάστηση, δίπλα σε ποτάμια, ηλιοβασίλεμα με το φως να ζωγραφίζει ροζ τις βουνοκορφές, αλλά και πανηγύρια με κλαρίνα και πολυφωνικά πωγωνίσια τραγούδια. Διασχίσαμε μία εκπληκτική διαδρομή δίπλα στον ποταμό Αώο για να φθάσουμε στη Μονή Μολυβδοσκέπαστης. Θαυμάσαμε την τέχνη των Ηπειρωτών μαστόρων στο τοξωτό γεφύρι Γκρέτσι κάτω από τον Παλαιόπυργο.
Απολαύσαμε τη φιλοξενία στον ξενώνα στο Δολό με τα υπέροχα πετρόκτιστα κτίσματα, το δικό του τυροκομείο, αμπελώνες και βέβαια ατελείωτο τσίπουρο. Στο καφενείο Πλάτανος στην Πωγωνιανή δοκιμάσαμε τα πιο γευστικά πιάτα από τα χέρια της γλυκιάς ιδιοκτήτριας. Οι γεύσεις είναι συνδεδεμένες με την ιστορία, χορτόπιτες με φύλλο ανοιγμένο με μαεστρία, κασόπιτα, μπατσαριά (χορτόπιτα χωρίς φύλλο), πεντανόστιμα προϊόντα της ντόπιας κτηνοτροφίας. Το ορεινό τοπίο της Ηπείρου οφείλει τη μαγεία του στη λιτότητα και οι εικόνες του σε καλούν να επιστρέψεις.
Κατερίνα Κρόμπα
Ενδοκρινολόγος
Αντίπαρος
Καλοκαίρι 2019. Τελευταίες ημέρες του Ιουλίου.
Μία παρέα διασκορπισμένη σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου συγκεντρώνεται στο λιμάνι του Πειραιά. Αν και όλοι τους έχουν διαφορετική ρουτίνα η αγάπη του ενός για τον άλλον σχεδόν του επιβάλλει την κοινή τους απόδραση. Τα συναισθήματα που τους προσέφερε απλόχερα η Αντίπαρος βάλλονταν να πολεμήσουν κάθε πιθανή μονοτονία. Συνεχείς εναλλαγές ανάμεσα στη χαρά, την αισιοδοξία, την ανεμελιά, τη χαλάρωση και το απρόσμενο, δημιούργησαν ένα ρητορικό ερώτημα που το επικαλούνταν σε διαφορετικές στιγμές της κάθε ημέρας.
«Ρε ‘συ πόσο τολμηρά άνετη είναι η Αντίπαρος;»
Αν ήταν γυναίκα θα ήταν η πιο άνετη που έχεις γνωρίσει ποτέ.
Αν ήταν άντρας οι περισσότεροι θα τον χαρακτήριζαν τολμηρό.
Αυτή είναι η Αντίπαρος που γνώρισα. Ακόμα καλύτερη θα είναι όταν γνωρίσεις και εσύ.
Νικόλας Μήνος
Event manager
