Πριν από λίγες μέρες, σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ένας σταρ του αθλήματος έβαλε τα κλάματα μπροστά στις κάμερες με αποδέκτες εκατομμύρια τηλεθεατές. Πριν από εκείνη τη στιγμή είχε προηγηθεί ένα χαμένο πέναλτι. Ένας άντρας μπρουτάλ, λίγους μήνες πριν από τα 40 του χρόνια, με διαδρομή ζηλευτή, με σκληρό προφίλ μέσα στα γήπεδα και αρκετά σοβαρό, δεν απέφυγε να «εκτεθεί» με αυτό τον τρόπο σε μια στιγμή αποτυχίας.
Οι συμπαίκτες του τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν, τον κανάκευαν να ηρεμήσει. Προσέτρεξαν να εμψυχώσουν αυτόν τον άντρα που έδειξε αδυναμία, ένα άλλο πρόσωπο, αυτό που άλλοι –πολλοί άλλοι ίσως–σχολίασαν αρνητικά, θεωρώντας ότι δεν ταιριάζει ούτε στην ηλικία ούτε στη δημοφιλία του. Θεωρώντας ότι τσαλάκωσε την εικόνα του αρσενικού που δεν μασάει σε τίποτα – επικαλούμενη στερεότυπα που η πραγματικότητα έχει ξεβράσει.
Το συναίσθημα χτυπάει όλες τις πόρτες, ακόμη και του άψογου σε εικόνα, σε σώμα, σε στιλ άντρα-πρότυπου.
Όμως, αυτή η εικόνα του Ronaldo που έκλαιγε μπροστά στις κάμερες, που αφέθηκε στην ανθρώπινη πλευρά του, που δεν έκανε αυτό που επέβαλε ο ρόλος του, ο κοινωνικός και ο αθλητικός, αλλά αυτό που είχε μέσα του, στον πυρήνα του, είναι πολύτιμη σήμερα.
Η εικόνα που δείχνει τους άντρες να κλαίνε. Να είναι ευαίσθητοι και συναισθηματικοί. Να εκφράζουν με δάκρυα τον πόνο και την πίκρα τους. Να είναι όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι. Άντρες και γυναίκες το ίδιο.
Αυτό που μπορεί να πετύχει το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο να καθηλώνει τον κόσμο στις τηλεοπτικές οθόνες, αλλά και να δημιουργεί εικόνες-πρότυπα για το ευρύ κοινό.
Το συναίσθημα χτυπάει όλες τις πόρτες, ακόμη και του άψογου σε εικόνα, σε σώμα, σε στιλ άντρα-πρότυπου. Και πολλοί είναι και εκείνοι που σε αυτήν τη σκηνή ταυτίστηκαν με τον Ronaldo. Και εξεγέρθηκαν ενάντια στη νοοτροπία που τον κατέστησε αντικείμενο χλευασμού, που τον έθεσε στο επίκεντρο μιας αρνητικής συζήτησης σε παγκόσμια κλίμακα.
Αυτό που μπορεί να πετύχει το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο να καθηλώνει τον κόσμο στις τηλεοπτικές οθόνες, αλλά και να δημιουργεί εικόνες-πρότυπα για το ευρύ κοινό. Το περίφημο fair play, η ευγένεια των προπονητών, ο σεβασμός στον άλλο, η ανοχή στο διαφορετικό.
Τα τελευταία χρόνια, με τη συμμετοχή τόσων παικτών που έχουν καταγωγή από την Αφρική και αγωνίζονται με ευρωπαϊκές ομάδες ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης, έχουν δημιουργηθεί και συνθήκες ακραίου μίσους στις κερκίδες λόγω ρατσισμού. Και είναι πολύ σπουδαίο που οι λευκοί σταρ της ομάδας τους προστατεύουν, τους αγκαλιάζουν, τους στηρίζουν.
Είναι ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση η στάση αυτή και κυρίως προς τα νέα παιδιά. Που σίγουρα θέλει πολύ δρόμο και κόπο για να αλλάξουν προσέγγιση και κουλτούρα, όμως όλα αυτά είναι μια τομή και τα δάκρυα του Ronaldo ένας δρόμος ανοιχτός για πολλούς άντρες που πια ξέρουν ότι μπορούν να νιώθουν διαφορετικά όταν αντιδρούν ανάλογα στο μέλλον.
Η πίεση και το άγχος να είσαι πάντα ο καλύτερος, ο δυνατότερος, ο άψογος δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο, ακόμη και αν αμείβεσαι με εκατομμύρια. Πίσω και πάνω από όλα μιλάμε για ανθρώπινες υπάρξεις που είναι το ίδιο ευάλωτες και αδύναμες συναισθηματικά και ψυχικά όπως όλοι εκεί έξω.
Κλαίνε οι άντρες και επίσημα πλέον. Το είδαμε σε παγκόσμια τηλεοπτική εμφάνιση και, αν το δείτε να συμβαίνει και κάπου αλλού, κάντε αυτό που έκαναν οι συμπαίκτες του Ronaldo.
Και αν κλαίει ο Ronaldo, νομιμοποιείται να κλάψει και ένας οδηγός λεωφορείου που πιέζεται στο σπίτι, στην καθημερινότητα, στην προσωπική του ζωή και ξεσπάει σε κλάματα πάνω στο τιμόνι. Όπως και ένας σερβιτόρος, ή ένας ντιλιβεράς, ή ένας γιατρός που η αντοχή και η αρρώστια μπορεί να τον ξεπεράσουν.
Κλαίνε οι άντρες και επίσημα πλέον. Το είδαμε σε παγκόσμια τηλεοπτική εμφάνιση και, αν το δείτε να συμβαίνει και κάπου αλλού, κάντε αυτό που έκαναν οι συμπαίκτες του Ronaldo. Αγκαλιάστε, αφιερώστε λόγια στήριξης, βλέμματα κατανόησης και αποδοχής. Γιατί και οι άντρες κλαίνε, και οι άντρες διαλύονται, και οι άντρες μπορούν να εκτεθούν.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
