Τα «Κόκκινα Φανάρια»… μεταφέρθηκαν στο Cartel, υποσχόμενα ένα πληθωρικό drag queer show.
Δύο στοιχεία ξεχωρίζουν τον Βασίλη Μπισμπίκη ως σκηνοθέτη: η διαμόρφωση της δραματουργικής ατμόσφαιρας και η επιλογή των κατάλληλων ηθοποιών. Άναψε το φως των «Κόκκινων Φαναριών» εκσυγχρονίζοντάς τα και φέρνοντας στο φως ιστορίες της τρανς κοινότητας και της διαφορετικής έμφυλης ταυτότητας, καταφέρνοντας να δώσει μια άλλη οπτική στο έργο του Αλέκου Γαλανού και να μιλήσει για τα άτομα του περιθωρίου, εκθέτοντάς τα, όχι εκθειάζοντας, ούτε επικρίνοντας.
Σε έναν χώρο με αισθητική φθαρμένου disco χαμαιτυπείου (εξαιρετική η σκηνική επιμέλεια και τα κοστούμια του Κένι ΜακΛέλαν), διαφορετικές περσόνες-ιερόδουλες της LGBTQ κοινότητας δίνουν ένα lip sync show που ξεσηκώνει, άλλοτε με την αίσθηση ενός πάρτι και άλλοτε με την αίσθηση της προσωπικής εξομολόγησης.
Τα ηνία των «Κόκκινων Φαναριών» κρατάει η Μπέτυ Βακαλίδου ως Μαντάμ Παρί, σε μια δωρική, βαθιά προσωπική ερμηνεία, που ξεφεύγει από τον κύριο κορμό της προϋπάρχουσας μυθοπλασίας, ενταγμένη αρμονικά στην πλοκή.
Γλώσσα χυδαία, αργκό σε υπερβολή, που χαρακτηρίζει χωρίς να μειώνει την παράσταση, επιβεβαιώνει τη χρήση της σε τέτοιους είδους καταγώγια, όπου ο έρωτας είναι αγοραίος και συχνά βίαιος και σκληρός με συναισθηματικές εκρήξεις. Η Άννα, η Ελένη, η Μαρίνα, Μυρσίνη, η μαντάμ Παρί, η Κατερίνα, ο Δημήτρης, ο Μιχαήλος, δραματικά πρόσωπα με δομημένες ιστορίες που προσεγγίζονται ερμηνευτικά μέχρι ενός σημείου, με τον μονόλογο της Μαντάμ Παρί και τις αφηγήσεις της Κατερίνας (Δημήτρη Παπάζογλου) να ξεχωρίζουν για τη γλαφυρότητά τους ως αναφορά σε παρελθοντικά γεγονότα που δεν είχαν τόσο γκλίτερ και που σημάδεψαν τη νύχτα και την τρανς κοινότητα.
Ο Μπισμπίκης, κρατώντας ένα βασικό μοντέλο-ιστό των αρχικών «Φαναριών», ύφανε τη δική του εκδοχή, δίνοντας πράσινο φως σε ιστορίες που ήταν κόκκινες, κάνοντας μια τολμηρή υπέρβαση με στερεοτυπικές προσεγγίσεις, αποσκοπώντας στο σπάσιμο αυτών των τύπων, κόνσεπτ που δεν ολοκληρώνεται πλήρως, αν και εισέρχεται πίσω από την κλειδαρότρυπα των ιδιότυπων κλαμπ-οίκων ανοχής, μιλώντας στη γλώσσα που ξέρουν καλά, αυτή του σώματος, που είναι σκληρή και ωμή.
Στα «Κόκκινα Φανάρια» του Μπισμπίκη δεν περιμένεις να δεις σίγουρα την Άννα της Αλεξάνδρας Λαδικού, την Ελένη της Τζένης Καρέζη, τη Μαντάμ Παρί της Δέσπως Διαμαντίδου, τη Μυρσίνη της Ελένης Ανουσάκη, τον Μιχαήλο του Γιώργου Φούντα.
Ωστόσο, σε αυτούς τους ρόλους βλέπεις ηθοποιούς που λειτουργούν ομαδικά, στηρίζοντας ερμηνευτικά τη δραματουργική προσπάθεια: η πριγκιπέσσα Ελένη της Ελεονώρας Αντωνιάδου, ο Δημήτρης του Δημήτρη Γαλάνη, ένας εκπληκτικός περφόρμερ με εσωτερικότητα, η ευέλικτη πολυδιάστατη κόμικ φιγούρα της Μαρίνας του Μάνου Καζαμία, που είναι εξαρτημένη ερωτικά από τον Ντορή του Λευτέρη Αγουρίδα, η σεξεργάτρια Μυρσίνη με δικαιώματα του Στέλιου Τυριακίδη, η ανθρώπινη, η ευαίσθητη Άννα της Μάρας Ζαλώνη, που μένει να περιμένει τη φυλομετάβαση και τον Νικόλα του Γιώργου Σιδέρη. Στον ρόλο του επιχειρηματία-νταβατζή Μιχαήλου ισορροπεί ο Τάσος Σωτηράκης, με τους Διονύση Κοκκοτάκη, Αγγέλα Πατσέλη, Πουριά Χοσσεϊνί, Γιανμάζ Ερντάλ, Ερατώ Αγγουράκη στους λοιπούς ρόλους.
Τα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Μπισμπίκη, όπως και το «Άνθρωποι και Ποντίκια», ταράζει τα θεατρικά νερά, ως εναλλακτικό ανθρωποκεντρικό έργο, συνιστώντας μια παραστάση στην οποία κυριαρχεί ο ρεαλισμός.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Ημέρα Θεάτρου: «Έχουμε Ανάγκη από Χώρους Βαθιάς Ακρόασης και Ισότητας»
Θεατρικές Παραστάσεις Μέχρι Τέλη Απριλίου
Σωτήρης Μελανός: Η Βία του Πολέμου δεν Μπορεί Παρά να μας Πληγώνει
