Με κατάλοιπα καλοκαιρινής διάθεσης και φθινοπωρινή ψυχολογία στο Λιμένι, στο πέτρινο χωριό της Λακωνικής Μάνης που ενδείκνυται για όλες τις εποχές του χρόνου, πόσο μάλλον για τις μεταβατικές, αντικρίζουμε πράγματι μια carte postale.
Ο επιβλητικός και ανακαινισμένος Πύργος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη δεσπόζει στην περιοχή και λειτουργεί πλέον ως πολυτελής ξενώνας που αποπνέει αίγλη ως η γενέτειρα ενός από τους πιο εμβληματικούς αγωνιστές της Επανάστασης του 1821 και του τελευταίου ηγεμόνα (μπέη) της Μάνης. Η βραχώδης περιοχή με τους πέτρινους πύργους της υπήρξε κάποτε και λημέρι πειρατών, οι οποίοι παρέσυραν τα εμπορικά πλοία στους ύφαλους και στις ακτές, παραπλανώντας τα, με σκοπό τη λεηλασία τους. Μαθαίνω δε πως η Αρεόπολη πήρε το όνομά της από τον Άρη, τον θεό του πολέμου, καθώς εδώ ύψωσε το λάβαρο της Ελληνικής Επανάστασης ο Μαυρομιχάλης.
Όταν βουτήξαμε στον γραφικό κόλπο μου έκανε εντύπωση που τα νερά δεν ήταν αλμυρά· ήταν γλυκά, από τα υπόγεια ρεύματα που κατεβαίνουν από το βουνό και καταλήγουν σε αυτά. Έψαξα να βρω τη θαλάσσια χελώνα για την οποία μου μιλούσαν όλοι και την εντόπισα τελικά με τη μάσκα μου λίγο πιο βαθιά. Μετά τη βουτιά μας, ρωτώντας πού θα φάμε, ακούσαμε τη «γνώμη του κοινού» και επιλέξαμε την ταβέρνα του Τάκη.
Η παραδοσιακή ψαροταβέρνα βρίσκεται κυριολεκτικά στο hot spot του κολπίσκου, ακριβώς δίπλα από τον Πύργο του Μαυρομιχάλη και στο πιο χαμηλό μέρος της προβλήτας (ένα βήμα μπροστά και πέφτεις στο νερό). Στα σκαλάκια, κάτω από μια ομπρέλα, καθόταν ένα γκρουπ ψαράδων και καθάριζαν με το χαμόγελο μέχρι τα αφτιά τα μεγάλα αποκτήματά τους που μύριζαν φρεσκάδα. Χαμογελούσαν γιατί είχαν πιάσει έναν θησαυρό ανεκτίμητης αξίας. «Αυτή την εικόνα δεν τη συναντάς πουθενά αλλού στον κόσμο», σκέφτηκα. Θα μπορούσε να είναι η επόμενη καμπάνια του ΕΟΤ για την Πελοπόννησο και τη Μάνη. Μόνο αυτή η εικόνα…
Είχαμε μάθει για τη φήμη του μαγαζιού. Ένας «αμύθητος γαστρονομικός προορισμός» που έχει φιλοξενήσει διεθνείς περσόνες, όπως ο Βρετανός επιχειρηματίας John Lewis, η βασίλισσα της Ισπανίας Σοφία, η βασίλισσα της Δανίας, η Rita Wilson, σύζυγος του Tom Hanks, κ.ά. Είχαμε ακούσει και για την περίφημη κολοχτύπα από τον κόλπο της Αρεόπολης. Το τραχύ τοπίο και η θάλασσα σε συνδυασμό με φρέσκια κολοχτύπα σε ζουμερή σάλτσα και λιγκουίνι ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Γιατί μια κολοχτύπα και μια χωριάτικη είναι αλλιώς όταν τις τρως σε ένα λιμάνι ιστορικής σημασίας, πάνω στη θάλασσα, και αλλιώς να την απολαμβάνεις στην πόλη, για παράδειγμα. Ενώ μπορεί η γεύση να είναι εξίσου καλή, το συναίσθημα είναι διαφορετικό.
Στην αξιολόγηση του φαγητού παίζει μεγάλο ρόλο τελικά και το συναίσθημα που δημιουργείται από εξωγενείς παράγοντες όπως η τοποθεσία. Μετά ακολουθούν το service, που είναι καθοριστικής σημασίας για την εμπειρία, ο κατάλογος, τα πιάτα, οι δυνατότητες του chef κ.ο.κ. Είναι επιτυχία όμως το να μπορείς να κερδίσεις κάποιον ως πελάτη από την αρχή. Έτρωγα λίγο πιο γρήγορα, γιατί ήταν εύκολο σε αυτό το περιβάλλον να μεταπηδήσω στον καιρό των κουρσάρων και των πειρατών που μπορεί να… ξεγελούσαν κι εμένα.
Ο Πόθος Καλαποθάκης, ο μεγάλος γιος του Τάκη Καλαποθάκη που πρωτοΐδρυσε την ψαροταβέρνα το 1986, πήρε την παραγγελία μας και μας διηγήθηκε πόσο αγαπάει τον τόπο του και γιατί δεν τον αλλάζει με τίποτα στον κόσμο.
Μετά θυμήθηκα μια φράση που είχα διαβάσει: «Περαστικός βλέπεις τη Μάνη σε τρεις ημέρες, περπατητής σε τρεις μήνες και για να δεις την ψυχή της θέλεις τρεις ζωές. Μία για τη θάλασσα, μία για τα βουνά της και μία για τους ανθρώπους της».
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Φαγητό με Άποψη στην Αξιώτισσα της Νάξου
Alexander’s Lounge: Παραμυθένιος Κήπος στο Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία
Το Ηλιοβασίλεμα στη Σύρο: Κυκλαδίτικη Θαλασσοφαγία στο Ζενίθ
