Τέτοιες στιγμές, μετά την εβδομάδα που είχαμε, σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τελικά έχει νόημα οτιδήποτε κάνουμε. Όλα αυτά τα οποία πιστεύουμε, αυτά που επιδιώκουμε, δεν έχουν και τόση σημασία στο μυαλό μας, αντικρίζοντας τόσο πόνο και θλίψη. Αυτά που αγαπάμε, οι οικογένειες μας και τα παιδιά μας, μπορούν να χαθούν σε μια στιγμή. Είναι πολυ δύσκολο να ισορροπήσεις αυτά που νιώθεις με αυτά που βλέπεις να γίνονται.
Ακόμα περισσότερο να τα ισορροπήσεις με αυτά που δεν γίνονται. Παλεύουμε στη Women Act για μια κοινωνία όπου οι γυναίκες θα ειναι πρωταγωνίστριες στη δημόσια ζωή, θα συμμετέχουν στην ηγεσία σε κάθε επίπεδο και θα προβάλλουν τα ζητήματα ισότητας στην καθημερινότητα. Ωστόσο, η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν δομικά ζητήματα στο ελληνικό κράτος τα οποία ναι, μπορούν να γίνουν και θανατηφόρα σε μια τραγική συγκυρία. Θελουμε να είμαστε κομμάτι αυτού του κράτους που έχει αποτύχει στο πιο ιερό χρέος, να προστατεύσει τις ζωές των παιδιών μας;
Ο θυμός, η αγανάκτηση, η πικρία δεν είναι λόγοι όμως να απέχει καμία από τα κοινά. Αντιθέτως, η αποκάλυψη της κατάστασης που επικρατεί πρέπει να εντείνει την αποφασιστικότητά μας να αλλάξουμε την κοινωνία μας. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι αν είχαμε γυναίκες επικεφαλείς, γυναίκες υπουργούς και δημάρχους, θα είχαν γίνει τα πράγματα διαφορετικά. Το κράτος είναι αυτό που είναι και όπως κατάφερε ο Δήμος Αθηναίων να εκκενώσει εκατοντάδες παιδιά απο την κατασκήνωσή του, με τόση επιτυχία μπορούσε να κάνει και αλλά τέτοια θαύματα. Σε αυτό πρέπει να αποσκοπούμε όλες και όλοι.
Πολλές φίλες αυτές τις μέρες διαβάζουν ξανά και ξανά το γράμμα της μητέρας που κυκλοφορεί στα ΜΜΕ με την προτροπή να αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας, έχουμε όλες συγκλονιστεί με αυτή τη γυναίκα που έχασε ό,τι πιο πολύτιμο είχε και κλαίμε με τη σκέψη αυτών των οικογενειών που βρέθηκαν αγκαλιασμένες μπροστά στο θάνατο. Σε αυτούς όλους το οφείλουμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Είναι το λιγότερο το οποίο πρέπει να κάνουμε στη μνήμη τους.
