Έχει μόλις ένα μήνα που κυκλοφόρησε από τη συνδρομητική τηλεόραση του Netflix και έχει ήδη συζητηθεί όσο λίγες. Ο λόγος για το “The Haunting of Hill House”, τη σειρά τρόμου που έχει κάνει πολλούς θεατές να χάσουν τον ύπνο τους…
Φήμες δε λένε ότι έχει δοθεί το πράσινο φως και για 2η σεζόν. Στον αντίποδα βέβαια, ο βασικός δημιουργός της σειράς Mike Flanagan -ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες στο είδος του τρόμου (“Oculus”, “Hush”, “Gerald’s Game”) ο οποίος εκτός από την σκηνοθεσία έχει αναλάβει τη διασκευή και την επιμέλεια της σειράς, φαίνεται να υποστηρίζει ότι ό,τι ήταν να ειπωθεί για την οικογένεια Crain, έχει ήδη ειπωθεί. Ίδωμεν λοιπόν…
Η σειρά βασίζεται στην ομότιτλη νουβέλα γοτθικού τρόμου του 1959 της Shirley Jackson, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία για ιστορίες φαντασμάτων του 20ού αιώνα.
Μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη το 1963 από τον βραβευμένο με Όσκαρ σκηνοθέτη των “West Side Story” και της “Μελωδίας της Ευτυχίας” Robert Wise, με τον τίτλο “The Haunting”. Η ταινία αυτή αποτέλεσε τεράστια καλλιτεχνική κι εμπορική επιτυχία, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας του Martin Scorsese με τις 11 πιο τρομακτικές ταινίες όλων των εποχών.
Αντιθέτως, το remake της το 1999 διά χειρός του σκηνοθέτη του “Speed” Jan de Bont, με πρωταγωνιστές τους Liam Neeson και Catherine Zeta-Jones, γνώρισε παταγώδη αποτυχία και “θάφτηκε” από κοινό και κριτικούς.
Στο επίκεντρο αυτών των 10 ωριαίων και πολύ χορταστικών επεισοδίων, λοιπόν, βρίσκονται τα 7 μέλη της οικογένειας Crain. Η ιστορία μας μεταφέρει στο καλοκαίρι του 1992, όταν το ζεύγος Crain αποφασίζει να αγοράσει ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο σπίτι, με σκοπό να το ανακαινίσει και να το μεταπουλήσει, προκειμένου να αγοράσουν τελικά το σπίτι των ονείρων τους.
Έτσι, λοιπόν, οι γονείς και τα 5 τους παιδιά μετακομίζουν για λίγους μήνες στο σπίτι μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες. Τη θέση του αρχικού τους ενθουσιασμού, όμως, θα πάρει σύντομα ο τρόμος, όταν θα αρχίσουν να διαπιστώνουν ότι σε αυτό το σπίτι δεν είναι μόνοι. Μετά από κάποια συγκλονιστικά γεγονότα, η οικογένεια θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το σπίτι κι έκτοτε οι δεσμοί των μελών της διαλύονται.
Αυτή δεν είναι μία από τις σειρές με την οποία θα “χάσεις τη μπάλα”, θα μπερδευτείς με ονόματα και καταστάσεις. Εδώ είναι όλα ξεκάθαρα κι αυτό είναι θετικό, ώστε να μπορέσει ο θεατής να συγχρονιστεί με τη δράση. Γιατί απλό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση απλοϊκό.
Είκοσι έξι χρόνια μετά, ένα ακόμη θλιβερό γεγονός θα τους ξαναφέρει κοντά και θα αποτελέσει την αφορμή για να μαθευτεί επιτέλους η αλήθεια, αλλά και να απελευθερωθούν από τους προσωπικούς τους δαίμονες, καθώς όσα έγιναν στο Hill House επηρέασαν ανεπανόρθωτα τις ζωές όλων τους, διαμορφώνοντας για πάντα τους χαρακτήρες τους.
Χαρακτηριστικό της σειράς είναι τα πολλά μπρος πίσω, από το 1992 στο 2018 και πάλι πίσω. Αυτό το μοτίβο ενδεχομένως να κουράσει κάποιους, ωστόσο στην πλειοψηφία των περιπτώσεων λειτουργεί επεξηγηματικά, καλύπτοντας ενδεχόμενες απορίες που έχουν προκύψει από προηγούμενα επεισόδια. Αυτή δεν είναι μία από τις σειρές με την οποία θα “χάσεις τη μπάλα”, θα μπερδευτείς με ονόματα και καταστάσεις. Εδώ είναι όλα ξεκάθαρα κι αυτό είναι θετικό, ώστε να μπορέσει ο θεατής να συγχρονιστεί με τη δράση. Γιατί απλό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση απλοϊκό.
Άλλωστε, αυτή η σειρά μόνο απλοϊκή δεν είναι, όχι μόνο σε ό,τι αφορά στα νοήματα και στα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται -οικογένεια, θάνατος, υπαρξιακά διλήμματα (μήπως ο πραγματικός θάνατος βιώνεται σε μια μάταιη ζωή γεμάτη πόνο;), ανθρώπινες σχέσεις, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη-, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο χτίστηκε, καθώς όλα είναι προσεγμένα στη λεπτομέρεια: διαθέτει καταπληκτική φωτογραφία, που σε βάζει κατευθείαν στην ατμόσφαιρα του στοιχειωμένου σπιτιού, εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια, ανατριχιαστική μουσική και την ιδανική πρωταγωνίστρια στο πρόσωπο της Carla Gugino.
Φυσικά, δεν θα γινόταν να μην αναφερθούμε στον ίδιο τον Flanagan, ο οποίος σκηνοθετικά παραδίδει μια αριστοτεχνική δουλειά, διατηρώντας την αγωνία στα ύψη μέχρι τελευταία στιγμή, παίζοντας επιτυχημένα με το δίπολο “πραγματικότητα ή φαντασία;”, προσφέροντάς μας έξυπνα και μη προβλεπόμενα twists, αλλά και ένα συγκλονιστικό 6ο επεισόδιο (με τίτλο “Δύο Καταιγίδες”). Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πραγματικό τεχνικό κατόρθωμα, καθώς ένα επεισόδιο σχεδόν 60 λεπτών, που δίνει την αίσθηση του μονόπλανου, βγήκε με μόλις τρία (!) “κοψίματα”!
Μπορεί κάποιες φορές οι ισορροπίες ανάμεσα στο οικογενειακό δράμα και τον υπερφυσικό τρόμο να μη τηρούνται απόλυτα -με τη ζυγαριά να γέρνει περισσότερο προς το μελόδραμα- και το “τράβηγμα” ανά σημεία του σεναρίου, χάριν οικονομίας -καθώς η αποκάλυψη της αλήθειας συντελείται στο τελευταίο, πολύ συγκινητικό και συναισθηματικό, επεισόδιο- να είναι κάπως υπερβολικό, συνολικά, ωστόσο, έχουμε να κάνουμε με μια αναμφίβολα πολύ καλή, θαρραλέα και ευρηματική δουλειά, που καταφέρνει να φέρει έναν αέρα ανανέωσης στο είδος.
Tip: Έχετε γενικά τα μάτια σας ανοιχτά και την παρατηρητικότητά σας σε επιφυλακή, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται σε μια υπεράνω υποψίας σκηνή…
