Εν μέσω θερμής επικαιρότητας, θερμότερης και από τον ανοιξιάτικο χειμώνα που διάγουμε, ζητώ την άδεια να μη διατρανώνω την άποψή μου επί παντός. Όποτε κάποιος με τσιγκλάει να πάρω θέση, λέω απλώς «εγώ έχω άλλη γνώμη» κι εκείνος τρελαίνεται, αφού το ζητούμενο είναι να μου την αλλάξει και να με πείσει για το σωστό.
Όχι, παιδιά, δεν προτίθεμαι να συμμετάσχω στη σφαγή στα σόσιαλ, δεν θα αναρτήσω τη θέση μου για τον Νταλάρα, ούτε για τον Καρρά. Έχω άποψη για το τραγούδι της Ισπανίας, την «Τσούλα», αλλά αρνούμαι να την κοινοποιήσω. Δεν θα περιγράψω την ικανοποίηση που άντλησα από τα πλάνα του Λάνθιμου, του Kaurismäki και του Payne – δεν θυμάμαι να χρίστηκα κριτικός τέχνης. Μπορεί να πρόλαβα να δω τη «Φόνισσα» στο Ιντεάλ και να στήριξα τον «Καπετάν Μιχάλη», μα αν έπρεπε να αναφερθώ στον κινηματογράφο, θα έλεγα μόνο μια κουβέντα: πόσο σφίγγεται το στομάχι μου εδώ και χρόνια κάθε φορά που κατεβαίνω τη Σταδίου και ατενίζω το κουφάρι των καμένων αιθουσών.
Η Επικαιρότητα σε Πρώτο Πλάνο
Με το παραπάνω τέχνασμα του μη σχολιασμού, έχω καταφέρει προσώρας να αποφύγω τη νευρική κρίση και τα καταθλιπτικά επεισόδια. Βοηθά η έλλειψη της φυσικής παρουσίας του Άλλου, ο οποίος προτιμά να κονταροχτυπιέται οχυρωμένος πίσω από την ανωνυμία και την ασφάλεια του χώρου του. Μην τυχόν συμπεράνετε πως δεν είμαι ενεργός πολίτης. Παρακολουθώ τα νέα σχεδόν εμμονικά. Τα ανατριχιαστικά εγκλήματα κάθε τύπου, τα συνεχή θανατηφόρα τροχαία μέσα στον αστικό ιστό, τα της επιστολικής ψήφου και της επέκτασης του θεσμού του γάμου, τις διαμαρτυρίες των αγροτών, τη διακριτική αποχή των δικηγόρων και τη βροντώδη διαβούλευση για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Μούσκεμα γίνομαι από τις χίλιες μύριες ειδήσεις που εκβράζονται με ορμή χειμάρρου από τα δίκτυα ενημέρωσης, μα γρήγορα τα νερά τραβιούνται, τα νέα παλιώνουν και τη θέση τους καταλαμβάνουν άλλα, πιο φρέσκα. Υπάρχουν και τα θέματα που σχετίζονται με τον δικό μου καημό, την προστασία του περιβάλλοντος, τα οποία ξεθωριάζουν μόνο προσωρινά μέχρι να επανέλθουν. Ενδεικτικά τα συμπεράσματα του επιστημονικού διαλόγου που έλαβε χώρα πρόσφατα στην Ακαδημία Αθηνών με θέμα τις περιβαλλοντικές και θεσμικές διαστάσεις της κλιματικής κρίσης.
Επίσης, στη λίστα με τις σοβαρότερες απειλές για την ανθρωπότητα την επόμενη δεκαετία οι τέσσερις πρώτες είναι «πράσινες», και έχουν να κάνουν με τα ακραία φυσικά φαινόμενα, την πιθανή κατάρρευση οικοσυστημάτων, τη μείωση βιοποικιλότητας, την απώλεια φυσικών πόρων (Έκθεση Παγκόσμιων Κινδύνων 2024, του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ WEF).
90 Δευτερόλεπτα πριν από τα Μεσάνυχτα
Ξεχωρίζω μια είδηση για το «Ρολόι της Αποκάλυψης» – έτσι έχει οριστεί από διεθνή ομάδα ατομικών επιστημόνων ο χρόνος που μας απομένει, ώστε να μπορέσουμε να ανακόψουμε την πορεία της Γης προς την καταστροφή. Ξέρετε τι ώρα έδειχνε τον Ιανουάριο του 2024 το ρολόι αυτό; Μόλις 90 δευτερόλεπτα πριν από τα μεσάνυχτα, όπου μεσάνυχτα ίσον το τέλος του πλανήτη μας.
Στην επικινδυνότητα της κατάστασης αναφέρεται με ιδιοφυή τρόπο και το παρακάτω ευρηματικό βιντεάκι διάρκειας μόλις ενός λεπτού, με τίτλο «We Can’t Let οur World Go up in Smoke».
Ίσως όλα ετούτα τα μαντάτα να σας φαίνονται επιστημονικές υπερβολές για το μακρινό μέλλον. Ας εστιάσουμε λοιπόν στο σήμερα. Τα καιρικά φαινόμενα, κάθε χρόνο και χειρότερα, δεν φαίνεται να μας έχουν θορυβήσει. Για πρώτη χρονιά φέτος, οι αρκούδες που φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις του Αρκτούρου στο Νυμφαίο δεν έχουν πέσει σε νάρκη, γεγονός που μας αφήνει αδιάφορους. Καμπανάκια διάφορα χτυπούν γύρω μας και αρνούμαστε να τα ακούσουμε. Τελικά αξίζει να κάνω μια εξαίρεση και να την πω την άποψή μου, συνοψίζοντας σε μια μικρή φράση.
Ο χρόνος λιγοστεύει, η υποχρέωση να δράσουμε μεγαλώνει. Μοιράζομαι μαζί σας το δέος και την ευθύνη που συνοδεύει τη διαπίστωση αυτή.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Ο Δημήτρης Παπανικολάου Κάνει το Αόρατο Ορατό
