Ζητώντας προκαταβολικά μια ταπεινή -και μεταφυσική!- συγγνώμη από τον νομπελίστα συγγραφέα του Gabriel García Márquez για τη βέβηλη παράφραση του τίτλου του εμβληματικού του έργου, δηλώνω ταυτοχρόνως, ευθέως και ευθαρσώς, ότι η στήλη ζει στην εποχή της κι έχει μεγάλη επίγνωση της πιθανότατης, ευγενικά ανέκφραστης σκέψης των αναγνωστών που (μπορεί) να πλανιέται στον αέρα: “Εδώ είμαστε στο βαθύ κόκκινο της πανδημίας, το στιλ μας μάρανε…”.
Να σημειώσω επίσης ότι βεβαίως δεν πρέπει και δεν ξεχνάμε αυτούς που υποφέρουν πολύ, που μάχονται σκληρά για την επιβίωση τους, είτε βιολογική, είτε οικονομική. Τον απερίφραστο σεβασμό μου… Επιστρέφοντας όμως στο θέμα μου, επιμένω στην αισιόδοξη και εμψυχωτική άποψη ότι το στιλ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα όπλο στα χέρια εκείνου που θέλει να κάνει την καθημερινότητα του λίγο πιο ανάλαφρη κι ευχάριστη.
Μας φαίνεται λίγο αστείο ή και αφελές; Μπορεί. Μήπως, όμως, αξίζει να μην εγκαταλείψουμε το στιλ μας; Ή να το καλλιεργήσουμε, περιμένοντας τη στιγμή που θα μπορούμε να το απολαύσουμε ελεύθερα; Μια στιγμή, που όπως φαίνεται, είναι κοντά.
Δεν είναι λοιπόν και πολύ περίεργο που σε περιόδους δύσκολες όπως αυτή που ζούμε σήμερα, οι πωλήσεις των κραγιόν εκτινάσσονται, ομοίως και οι ανδρικές κολόνιες (και όχι μόνο οι γυναικείες, αν και ο διαχωρισμός είναι γενικά πια ξεπερασμένος). Ούτε είναι τυχαίο, για να αναφέρω τα βασικά μόνο, ότι τους περισσότερους μας πιάνει μανία ν΄ αλλάξουμε τη διακόσμηση και τη διαρρύθμιση του χώρου μας.
Η Μόδα σε Δύσκολους Καιρούς
Ας μη σκεφτούμε τη λέξη χολέρα με την κυριολεκτική της έννοια. Ανατρέχω, λοιπόν, στην πανδημία του 1918, που συγκλόνισε την οικουμένη, τη λεγόμενη Ισπανική Γρίπη (που δεν ήταν ούτε ισπανική, απλώς εντοπίστηκε πρώτα στην Ισπανία, ούτε γρίπη με την τρέχουσα σημασία, αλλά η ιατρική δεν γνώριζε περί ιών τότε).
Η μόνη αποτελεσματική αντιμετώπιση τότε ήταν οι μάσκες προσώπου, οι οποίες επιβλήθηκαν με αυστηρότατο νόμο που δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ευφάνταστες, στιλάτες μάσκες όπως τώρα. Η έξοδος από την πανδημία εκείνη σήμανε και το τέλος της τότε μόδας, που ήθελε τη γυναίκα σφιγμένη σε ασφυκτικούς κορσέδες να περιφέρεται με άκαμπτα και δυσκίνητα κρινολίνα και ουρές που σέρνονταν στις λάσπες.
Τότε απελευθερώθηκε η γυναικεία σιλουέτα, τότε υιοθετήθηκαν από τις γυναίκες παντελόνια και άλλα είδη από την αυστηρά ανδρική γκαρνταρόμπα (βλέπε Chanel), τότε μαλάκωσαν και κόντυναν τα σκληρά, ψηλά καπέλα, τότε προέκυψαν κι άλλες πολλές ριζοσπαστικές αλλαγές στο στιλ.
Στιλ και Μέσα στο Σπίτι
Άλμα με ταχύτητα έτους φωτός και προσγείωση στη σημερινή εποχή, όπου μαίνεται ο “πόλεμος” της δικής μας γενιάς, η πανδημία με τον Covid-19. Καμία ομοιότητα με καμία προηγούμενη “χολέρα”. Εκτός του ότι οι “πρωταγωνιστές του έργου” είναι το ίδιο είδος: Άνθρωποι. Το σκηνικό όμως, πόσο αγνώριστο, ριζικά αλλιώτικο μέσα σε λίγες δεκαετίες! Ναι, τα καταστήματα δεν είναι ανοιχτά. Είναι στοκαρισμένα όμως, ασφυκτικά. Οι διαδικτυακοί τους “κλώνοι” και η δυνατότητα να ψωνίσω με αυτόν τον τρόπο, υποστηρίζουν κυρίως την ψυχολογία μου που βάλλεται από παντού.
Τα κλειστά αγαπημένα μου στέκια κι εστιατόρια με οδηγούν, με γρήγορη πλοήγηση, σε εικονικές θάλασσες πλατιές, γεμάτες γευστικές σειρήνες. Κι αρκεί να δημιουργήσω εγώ ατμόσφαιρα με το art de la table μου και το πείσμα μου να μην αφήσω τη “χολέρα” να με πάρει από κάτω!
Είναι το ίδιο πείσμα που έκανε μια φίλη μου να αποφασίσει να απολαμβάνει κάθε μέρα μαζί με τον άντρα της όλα τα “καλά” που έχει το σπίτι τους που, υπό κανονικές συνθήκες, προοριζόταν για τις κοινωνικές εκδηλώσεις και τους καλεσμένους τους.
Έτσι, μετέφεραν την κρεβατοκάμαρά τους στο σαλόνι, με το τζάκι να εξασφαλίζει ρομαντική, ζεστή ατμόσφαιρα. Βιβλία, μουσική και τηλεόραση συμπλήρωσαν το σκηνικό περίπου σουίτας πεντάστερου ξενοδοχείου!
Επίσης, σταμάτησαν να τρώνε στην κουζίνα και γευματίζουν στην τραπεζαρία, στρώνοντας πάντα τραπεζομάντηλο και το “καλό” σερβίτσιο με τα “καλά” μαχαιροπήρουνα, που είχαν να βγουν από το ντουλάπι ένα χρόνο και κάτι.
Και το indoors living style δεν θα μπορούσε παρά να συνοδευτεί από το ανάλογο στιλ στο ντύσιμο. Ναι, όταν επιλέγουν να παρακολουθήσουν μια live streaming παράσταση, η φίλη μου φοράει φόρεμα και γόβες, ενώ ο άντρας της τη “συνοδεύει” ανάλογα και ταιριαστά.
Μας φαίνεται λίγο αστείο ή και αφελές; Μπορεί. Μήπως, όμως, αξίζει να μην εγκαταλείψουμε το στιλ μας; Ή να το καλλιεργήσουμε, περιμένοντας τη στιγμή που θα μπορούμε να το απολαύσουμε ελεύθερα; Μια στιγμή, που όπως φαίνεται, είναι κοντά. Πολύ πιο κοντά από το τέλος της “χολέρας” που αφηγήθηκε ο Márquez.
