Tο τρέξιμο είναι η αστραπή στη φθινοπωρινή καθημερινότητά μου. Δίνει λάμψη στη μουντή ατμόσφαιρα. Η προετοιμασία για το Μαραθώνιο συνεχίζεται, και η Αθήνα, ως μέρος των προπονήσεων, δεν σε αφήνει να πλήξεις.
Είναι Κυριακή απόγευμα και κατεβαίνω στο Ζάππειο για προπόνηση 25 χιλιόμετρων. Το long run το λεγόμενο. Αναρωτιέμαι αν έχει πιο πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις μια ελιά να μεγαλώνει. Τόση βαρεμάρα! Φτάνω και τι να δω; Vintage μηχανές παρατεταγμένες στην κεντρική αλέα με τις Γιακαράντες (τα δέντρα που σε λίγο θα γεμίζουν με μωβ άνθη το Ζάππειο). Ωραίοι τύποι, ντυμένοι με έντονο hipster ύφος, βγαλμένοι από παλαιότερες δεκαετίες. Μηχανές που πλέον κουβαλάνε ιστορίες και όχι απλούς αναβάτες.
Πάω παρακάτω, έντονοι ρυθμοί σε λάτιν τέμπο. Βραζιλιάνικη ημέρα! 4-5 περίπτερα με βραζιλιάνικα είδη, καφέ, τσάντες και άλλα μπιμπελό. Ο κόσμος μαζευόταν στο πλάι του Ζαππείου Μεγάρου και μετά από λίγη ώρα, όσο εγώ έτρεχα, ο εκφωνητής τους καλωσόρισε στη γιορτή σε άπταιστα Ελληνοβραζιλιάνικα.
Τα χιλιόμετρα φεύγουν και το Ζάππειο συνεχίζει να μου θυμίζει ότι η πόλη μου είναι ζωντανή και αναπνέει. Το αν θα απέχεις και θα κλειστείς μέσα είναι δικό σου θέμα.
Στα 500 μέτρα, προς το Καλλιμάρμαρο, δεκάδες μαύρες γυναίκες με λευκά πέπλα. Αναρωτήθηκα για πιθανή διαταραχή του μυαλού μου, αλλά ήταν Αιθιόπισσες και Αιθίοπες, Χριστιανοί Κόπτες που είχαν κάποια τελετή. Μικρά παιδιά, σημαιάκια της Αιθιοπίας και της Ελλάδας, πανέμορφες παρουσίες τόσο μακριά από τον τόπο τους.
Σκέψου τώρα τι έζησα! Σε κάθε μου χιλιόμετρό έκανα το γύρο του κόσμου. Από τους εξωστρεφείς Βραζιλιάνους που χόρευαν, στους θρησκευόμενους, κατανυκτικούς Αιθίοπες, με ενδιάμεση στάση στις μηχανές από περασμένα χρόνια. Τα χιλιόμετρα φεύγουν και το Ζάππειο συνεχίζει να μου θυμίζει ότι η πόλη μου είναι ζωντανή και αναπνέει. Το αν θα απέχεις και θα κλειστείς μέσα είναι δικό σου θέμα.
Και έρχεται το κερασάκι στην τρελή αυτή κατάσταση: τυμπανιστές, καλεσμένοι των Βραζιλιάνων – μπορεί να ήταν κάποια από τις ομάδες που δίνουν ρυθμό στο μαραθώνιο. Πραγματικά, το αρχέγονο τύμπανο μπορεί να σε απογειώσει, να δώσει φτερά στα κουρασμένα πόδια όπως και έγινε.
Υπάρχει και η σκοτεινή Αθήνα δίπλα σε όλα αυτά. Άστεγοι που κοιμούνται στα παγκάκια του Ζαππείου κρυμμένοι στα σκοτάδια. Καμιά φορά σκέφτομαι τι μπορεί να χρειάζονται και ίσως σύντομα τους ρωτήσω. Ξέρεις, δεν μπορώ και δεν θέλω να σ’ τους κρύψω.
Η νύχτα έχει πέσει, οι γιορτές όμως καλά κρατούν. Πιτσιρίκια με καταγωγή από την Αιθιοπία παίζουν μπάλα πίσω από τη γιορτή, μιλώντας Ελληνικά, όπως και οι κατάξανθοι Βραζιλιάνοι με τις κιτρινοπράσινες μπλούζες. Τι τρελή που είναι η ζωή και τους έφτασε στην Ελλάδα!
Ας σοβαρευτούμε. Έχουμε μια προετοιμασία να κάνουμε. Μια εβδομάδα πέρασε από εκείνο το long run και είμαι έτοιμος να τρέξω από την Ελευσίνα στα Μέγαρα, τον ημιμαραθώνιο Στα Χνάρια του Παυσανία. Βρίσκομαι για πρώτη φορά, ως αθλητής, στα μέρη όπου ο Φίλιππος Κουτσάφτης γύρισε το καταπληκτικό του ντοκιμαντέρ Αγέλαστος Πέτρα. Παλιές γραμμές τρένου, η Σαλαμίνα και τα αραγμένα πλοία. Μαγαζάκια με μύδια και στρείδια. Εικόνες για μια εβδομάδα, εικόνες που δίνουν νόημα στην προετοιμασία για το Μαραθώνιο.
Καμιά φορά περιμένουμε αυτή τη μια στιγμή. Και η στιγμή όταν έρθει είναι μια φάρσα, μια αποτυχία, όπως ο περσινός μου Μαραθώνιος.
Τρέχουμε μαζί με την Κατερίνα. Αυτή κι εγώ, τραβάμε ο ένας τον άλλο σε μια ωραία προσπάθεια. Η αξία του συναθλητή κρύβεται στις σιωπηλές ανάσες, όταν η κούραση φουντώνει. Ξέρεις ότι είναι εκεί δίπλα, ξέρεις και ότι είσαι μόνος σου. Η προετοιμασία είναι δύσκολο να βγει μέσα στη μοναξιά του δρομέα. Βρίζουμε ο ένας τον άλλο επειδή πάμε γρήγορα. Έχουμε πιάσει ρυθμό. Πετάμε! Σπάω το προσωπικό μου ρεκόρ σε ημιμαραθώνιο και βρίσκω ξανά μέσα μου το λόγο που με οδηγεί στις 12 Νοεμβρίου στο Μαραθώνα.
Καμιά φορά περιμένουμε αυτή τη μια στιγμή. Και η στιγμή όταν έρθει είναι μια φάρσα, μια αποτυχία, όπως ο περσινός μου Μαραθώνιος. Φέτος, η στιγμή είναι το κάθε βήμα μου μέσα στην πόλη, σε γήπεδα, σε πάρκα και πεζόδρομους. Ο αγώνας του Μαραθωνίου θα είναι μια γιορτή.
