Με αυτό το –όπως πάντα– αινιγματικό, αλλά συνάμα τόσο παραστατικό βίντεο μας αποχαιρέτισαν προχθές οι Daft Punk. Θα χαρακτηρίσω τη σχέση μου μαζί τους “σχέση ζωής”. Από τα μέσα των 90s που εμφανίστηκαν τους ακολούθησα από κοντά και πάντοτε με αμέριστη προσμονή για κάθε νέα τους δημιουργία. Πήραν το όνομά τους έπειτα από μια κριτική του Dave Jennings στο περιοδικό Melody Maker, που χαρακτήρισε τη μουσική τους “a daft punky thrash”,
Το 1995 ήμουν 16 ετών και “κατανάλωνα” μουσική με ρυθμό πιο γρήγορο απ’ ό,τι παρήγε η βιομηχανία. Περνούσα τις μισές ημέρες της εβδομάδας στο Metropolis ανιχνεύοντας τις νέες τάσεις, ενώ συγχρόνως έσκαβα στο παρελθόν. Δεν θα ξεχάσω, λοιπόν, εκείνο το απόγευμα που ήχησε για πρώτη φορά στα αυτιά μου το Da Funk.
Λίγο αργότερα, βγήκε το Discovery, για το οποίο το περιοδικό Q εξέφρασε την ευχή “may all dance albums be like
Με συνοδεύει ακόμη και είναι ένα από τα λίγα που μπορώ ακόμη να ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα θυμάμαι πάντα να διασχίζω οδηγώντας τα γαλλοϊταλικά σύνορα ακούγοντας αυτό το καλοκαίρι του 2001.
Τον Απρίλιο του 2013, Αθηναίος πια, ακούω το Get Lucky στο ραδιόφωνο. Παίρνω επιτόπου τηλέφωνο να μάθω ποιο είναι αυτό το συγκλονιστικό κομμάτι, καθότι μου φαίνεται αδιανόητο να μην το γνωρίζω!
Έγραψα τότε για τον δίσκο αυτόν σε ένα από τα πρώτα άρθρα μου στην αθηΝΕΑ, από τον οποίο ξεχωρίζω το Giorgio για ευνόητους λόγους, το Touch και το Instant Crush για τους ενδιαφέροντες στίχους.
Εάν θα άφηνα ένα συμπέρασμα για το θρυλικό –πλέον– συγκρότημα, πέρα από τις ατέλειωτες στιγμές συγκίνησης που μας έχει δώσει, αυτό θα ήταν η σημαντική συμβολή του στη διάδοση της μουσικής στις νεότερες γενιές. Η μαγική τους ικανότητα να συνδέουν το παρελθόν με το μέλλον με έναν μοναδικό, δικό τους τρόπο, γεμάτο συναισθήματα.
