Η Έλσα Ανδριανού γράφει το «154 Bertha», ένα έργο αποδόμησης της αγίας ελληνικής οικογένειας, θέτοντας επί σκηνής με φιλοσοφική χροιά ζητήματα που αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις, ζητήματα φύλου, ταυτότητας και πολιτικής με τον γενικό και ειδικό όρο «politics» και «policy».
Με πλαίσιο την αστρονομία και την παρατήρηση πλανητών, μια οικογένεια βιώνει ένα δικό της Big Bang, δημιουργώντας πολλαπλά σύμπαντα που άλλοτε κινούνται παράλληλα, άλλοτε συγκρούονται κι άλλοτε συγκλίνουν για λίγο.
Παράλληλη Πραγματικότητα
Οικείοι ήχοι μιας παράλληλης πραγματικότητας εμφανίζονται κατά τη σκηνική ροή για να υπενθυμίσουν την καθημερινότητα που προσπερνάται στην αυξημένη ροή του σύγχρονου κόσμου, ενώ ήχοι διαστημικοί δίνουν το metaverse στοιχείο, σύμφωνα με τη σκηνοθετική και μουσική οπτική του Θοδωρή Αμπαζή.
Στο λιτό συμβολικό σκηνικό από ευτελή υλικά της Ελένης Μανωλοπούλου, που λειτουργεί σαν διάτρητο κυκλικό art installation, διαχωριστικό των γενεών, αστρική πύλη από το φανταστικό Stargate ή μαύρη τρύπα που τραβάει τους πρωταγωνιστές στο εσωτερικό της, σκιαγραφείται με ψυχογραφική μαεστρία η σύγκρουση εποχών, κοινωνιών, ιδανικών, ηθών και φύλων, ενώ υπογραμμίζεται χωροχρονικά η απόσταση των γενεών που διαστέλλεται σε περιόδους έξαρσης και συστέλλεται σε περιόδους ύφεσης ανά περίσταση.
Στο θεατρικό σύμπαν που δημιουργήθηκε στο Υπόγειο του Κουν, το πρόσημο είναι θετικό, καθώς πατάει σε σύγχρονα πολυδιάστατα φαινόμενα, δοσμένα με χιούμορ.
Άνθρωποι της Διπλανής Πόρτας
Οι χαρακτήρες του έργου, οι περισσότεροι οικείοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, λειτουργούν με ομαδική σύμπνοια, ξεδιπλώνοντας τα χαρακτηριστικά και τη δυναμική του ρόλου τους, έχοντας κωμικές εκφάνσεις.
Η Αμαλία Τσεκούρα στον ρόλο της Έλλης, της σύγχρονης γυναίκας που αντιλαμβάνεται τους πολλαπλούς ρόλους της στην οικογένεια και προσπαθεί να τους διεκπεραιώσει και να τους ισορροπήσει, επιχειρώντας να βρει την ψυχική ισορροπία και τον εαυτό της σε πιεστικές καταστάσεις, αποτελεί μια προβληματική φιγούρα, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Ο Νέστορας Κοψιδάς, στον ρόλο του Γιώργου, είναι ένας συμπαθής τύπος, ανοιχτός με τους ανθρώπους, με σημείο αναφοράς την ιδεολογία του, ο οποίος προσπαθεί να αναμετρηθεί με τους ρόλους του, με εμφανείς αναφορές στον «Πατέρα» του Strindberg.
Η Δανάη Σαριδάκη, στον ρόλο της Ζωής, προσπαθεί με επάρκεια να επιβιώσει σε ένα παρόν που δεν τη χωράει, αφού αδυνατεί να διώξει τη σκιά του παρελθόντος που τη βαραίνει.
Στον ρόλο της επαναστάτριας asexual Νεφέλης, η Λένα Μποζάκη καταφέρνει να αποδώσει πετυχημένα την απάθεια μιας γενιάς που έχει χάσει την πυξίδα της, ζει ψηφιακά και βρίσκεται σε αέναο ψάξιμο. Τέλος, ο Γιώργος Ζυγούρης, εκφραστικός, ενσαρκώνει έναν ρόλο από μηχανής θεού, με εξωπραγματικές ιδιότητες, κινούμενος διακριτικά επί σκηνής, συμβάλλοντας στον ρου της ιστορίας.
Στο θεατρικό σύμπαν που δημιουργήθηκε στο Υπόγειο του Κουν το πρόσημο είναι θετικό, καθώς πατάει σε σύγχρονα πολυδιάστατα φαινόμενα, δοσμένα με χιούμορ, αν και χρειαζόταν ένα boost σε αυτό το διαγαλαξιακό παραστασιακό συμβάν.
*Το έργο «154 Bertha» της Έλσας Ανδριανού παρουσιάζεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία-πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Αμπαζή. Έως και τις 7 Μαΐου.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
ΔηΠεΘε Αγρινίου | «Άσμα Ασμάτων» (Πάντα) για τον Έρωτα]
Είδαμε το «Θέλμα και Ίρις» στο Θέατρο Φούρνος | Βρικολακίνες Δαγκωτό!
«Μπιλ και Λου»: Η πιο Ισχυρή Φιλία της Φετινής Θεατρικής Σεζόν
