Ένταση, διαξιφισμοί και υστερικές κραυγές, ως αποτέλεσμα καταπιέσεων, απωθημένων και ατελέσφορων σχεδίων, επικρατούν στο σκηνικό του “Πατέρα” στο Θέατρο Αποθήκη. Στο ιστορικό πλαίσιο της οικονομικής κρίσης, ο ασκός του Αιόλου ανοίγει, μεταβάλλοντας τις συζυγικές και συγγενικές σχέσεις. Οι διαρκείς οξυμένες συγκρούσεις επαναπροσδιορίζουν τους γονικούς ρόλους και αναδιαμορφώνουν τη σχέση γονέων-παιδιού.
Πολλαπλά μικρά, αλλά βαθιά, ψυχολογικής φύσεως, ρήγματα, γίνονται έντονα αισθητά και σε κάθε οικογενειακό σεισμό, απειλώντας το σπιτικό, με τη διάλυση να φαίνεται αναπόφευκτη. Στον διασκευασμένο Στριντμπεργκικό “Πατέρα” του Βασίλη Μπισμπίκη, η αιώνια μάχη των δύο φύλων βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο: Ο σπόρος της αμφιβολίας φυτεύεται από τη Γυναίκα, που πυροδοτεί τις ήδη τεταμένες καταστάσεις, προκαλώντας την ψυχική ανισορροπία και εξόντωση του Πατέρα.
Από την έναρξη της παράστασης, η πίεση χτυπάει κόκκινο, οι παλμοί ανεβαίνουν συνεχώς και φαίνεται πως οι ρυθμοί αυτοί δεν πρόκειται να μειωθούν, πριν πέσει η αυλαία κι αυτό είναι ατού της παράστασης.
Η διαμάχη για τις σπουδές του παιδιού εξελίσσεται, με απώτερο στόχο την επιβολή της κυριαρχίας του ανδρικού φύλου έναντι του γυναικείου και το αντίστροφο, παίρνοντας αμφίρροπη τροπή, αφού ο έρωτας ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα δεν παύει να είναι μια αέναη μάχη.
Ο Μπισμπίκης επιδιώκει να αφήσει το δικό του καλλιτεχνικό στίγμα, δημιουργώντας ένα σκηνοθετικό στιλ που βασίζεται στην ανάδειξη του υπέρμετρου ρεαλισμού με ό, τι αυτός συνεπάγεται, αναδεικνύοντας χαρακτήρες που αποτυγχάνουν στην προσπάθεια να ξεβαλτώσουν, κυνηγώντας ιδέες και όνειρα που έμειναν στα σχέδια.
Τον Μπισμπίκη τον έλκει η σκηνοθεσία έργων κοινωνικοπολιτικών προεκτάσεων, που επηρεάζουν έμμεσα και άμεσα τις ανθρώπινες σχέσεις, ενώ οι χαρακτήρες ανήκουν στο σήμερα και δεν κρύβονται πίσω από καθωσπρεπισμούς, αλλά τα λένε “έξω από τα δόντια”, με οποιοδήποτε κόστος.
Από την έναρξη της παράστασης, η πίεση χτυπάει κόκκινο, οι παλμοί ανεβαίνουν συνεχώς και φαίνεται πως οι ρυθμοί αυτοί δεν πρόκειται να μειωθούν πριν πέσει η αυλαία, κι αυτό είναι ατού της παράστασης. Στον “Πατέρα” του Μπισμπίκη, τίποτα δεν είναι ιάσιμο και αναστρέψιμο. Κάθε προσπάθεια για ανάκαμψη πέφτει σε κενό και οι συσσωρευμένες χρόνιες πληγές δεν μπορούν να επουλωθούν, οδηγώντας σε άγριους αδιέξοδους καβγάδες, που φορτίζουν την υπάρχουσα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, προμηνύοντας ανά λεπτό τη δυσάρεστη έκβαση. Έτσι ο “Πατέρας” καταλήγει μια σύγχρονη οικογενειακή τραγωδία, επιτυγχάνοντας να αναδείξει το πόσο εύθραυστοι είναι οι οικογενειακοί δεσμοί.
Οι σχέσεις των ετερόκλητων μελών της οικογένειας προσδιορίζονται από τις κοινωνικές συμβάσεις και τις από κοινού ενέργειες των μελών να ευημερήσουν, που δεν ευοδώνονται. Αυτή τη δραματική οικογένεια δυναμιτίζει ο Πατέρας, στο ρόλο του οποίου βρίσκεται δικαίως ο Τάσος Ιορδανίδης, που λειτουργεί ως η πιο δυνατή εκρηκτική ύλη της παράστασης, σε συνδυασμό με την Μαρίνα Ασλάνογλου στο ρόλο της Μητέρας, που υπερασπίζεται με πάθος τον γονικό της ρόλο στη συζυγική αναμέτρηση, αυξομειώνοντας την ένταση των συναισθημάτων όταν οι σκηνικές συνθήκες το απαιτούν.
Η Νικολέτα Χαρατζόγλου στο ρόλο της επαναστάτριας κόρης βρίσκει τους ρυθμούς της στις συγκρουσιακές και στις πιο τρυφερές σκηνές με τον Πατέρα της, ενώ ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης και η Γιάννα Σταυράκη, δίνουν ξεχωριστές ερμηνείες, συμπληρώνοντας επιτυχώς το οικογενειακό κάδρο.
