Την έλεγαν Γαρυφαλλιά και θα γιόρταζε σήμερα. Αντ’ αυτού, η μάνα της την αποχαιρετά. “Θα ήθελα να πω στο παιδί μου μία τελευταία φορά ότι το αγαπώ κι εγώ και η οικογένειά μου κι ότι το λατρεύουμε κι ότι δεν έκανε κάτι λάθος εκείνο.” Οι λέξεις σπαρακτικές, γροθιά στο στομάχι. Μα, τι θα μπορούσε να έχει κάνει λάθος το κορίτσι -ένα οποιοδήποτε κορίτσι- για να έχει αυτή την κατάληξη;
Στο αυτοκίνητο, σήμερα το πρωί, αλλάζω ραδιόφωνα. Η είδηση μιας ακόμα γυναικοκτονίας είναι πρώτo θέμα – κι ας μην την κατονομάζει σχεδόν κανείς έτσι. Η οργή είναι διάχυτη. Τι σόι άνθρωπος δεν εξοργίζεται όταν ένα 26χρονο κορίτσι το σκοτώνει, το ρίχνει από τον γκρεμό κατά δική του ομολογία, ο 30χρονος σύντροφός της;
Αναπαράγοντας Στερεότυπα
Όμως, η ίδια η έκφραση της οργής, βρίθει στερεοτύπων. Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός έχει αποφασίσει ότι για όλα φταίνε, όχι οι γονείς γενικά, αλλά οι μανάδες συγκεκριμένα, για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν τα αγόρια τους. Ένας άλλος ότι το πρόβλημα είναι ότι τα κορίτσια δεν θέτουν τα όριά τους και δεν φεύγουν εγκαίρως στα πρώτα σημάδια κακοποιητικής συμπεριφοράς.
Μια τρίτη εκφωνήτρια, περίπου δύο λεπτά μετά από το οργισμένο της ξέσπασμα, έχοντας περάσει σε επόμενο θέμα, αστειεύεται με τον συμπαρουσιαστή της ότι είναι “φλώρος” γιατί του αρέσουν τα άπερολ σπριτς και όχι τα “αντρίκια”, πιο “Νεάντερταλ” ποτά.
Κανείς τους δεν κάνει κάτι φοβερό. Σε κάποιες παρατηρήσεις τους μπορεί να έχουν ακόμα και δίκιο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σήμερα το πρωί τους ακούω και νιώθω την οργή μου να ξεχειλίζει.
Άντρας και Φλώρος; Δεν Γίνεται!
Σήμερα το άκακο σχόλιο, η άκακη αναπαραγωγή ενός στερεοτύπου που θέλει τον άντρα τον “σωστό” να μην είναι φλώρος, μου χτυπάει στα νεύρα. Η κοινωνία που κοιτάζει με υψωμένο το δάχτυλο τα κορίτσια που πασχίζουν να ισορροπήσουν, κάπου ανάμεσα στο να είναι να είναι “παρθενώπες” ή “εύκολες”.
Κι εκεί, πάνω που αρχίζουμε να συζητάμε τι πάει λάθος, και βρίσκεται άλλη μια γυναίκα νεκρή από τα χέρια του συντρόφου της, βρήκαμε την εύκολη απάντηση που βγάζει κάποιους από εμάς απέξω. Η Ελληνίδα μάνα που δεν έμαθε στον γιο της να φέρεται σωστά. Η Ελληνίδα μάνα που δεν έμαθε στην κόρη της να ισορροπεί στα παράλογα λεπτό σκοινί που έχουμε στήσει για τα κορίτσια μας.
“Η δική μου ξέρει να προστατευτεί γιατί της το έμαθα. Ο δικός μου δεν θα χτυπούσε κορίτσι ούτε με τριαντάφυλλο.” Κάποιος άλλος έχει κάνει για άλλη μια φορά κάτι λάθος.
Και κάπως έτσι, η ζωή συνεχίζεται, για όλους μας που παρακολουθούμε παγωμένοι άλλη μια τέτοια φρικτή ιστορία, ευχόμαστε να μη χτυπήσει την πόρτα η “κακιά στιγμή” σε κάποιον κοντινό μας και προσπερνάμε, πάμε στο επόμενο θέμα.
Η Μάνα
“Δεν υπάρχουν κακές στιγμές, υπάρχουν κακοί άνθρωποι”, λέει η χαροκαμένη μάνα. Έτσι είναι, και πράγματι, κάποιος έχει μεγαλώσει αυτούς τους κακούς ανθρώπους και έγιναν έτσι. Ένα περιβάλλον τους διαμόρφωσε και εξακολουθεί να τους διαμορφώνει, στο οποίο όμως έχουμε όλοι -όχι μόνο κάποια μάνα που κακόμαθε τον γιο της ή μια άλλη που δεν κατάφερε να προστατέψει την κόρη της- μερίδιο ευθύνης.
