Από την πρώτη καταγεγραμμένη τους εμφάνιση στην «Αίθουσα των Δέκα Κοριτσιών» στη ρωμαϊκή βίλα της Σικελίας του 4ου μ.Χ. αιώνα Villa Romana del Casale μέχρι το μπουρκίνι –το μαγιό των μουσουλμάνων γυναικών– της Αμερικανοσομαλής Halima Aden, η απόσταση μετριέται σε χιλιόμετρα, ωκεανούς και πολιτισμούς που συχνά βασίζονται στο υποδεκάμετρο της ηθικής.
Η ιστορία του πιο trendy καλοκαιρινού ρούχου, του μαγιό, χάνεται στα βάθη των αιώνων και ταυτοχρόνως στα ήθη και τα έθιμα που –ω, τι έκπληξη!– αφορούν πρωτίστως τις γυναίκες γιατί –ω, τι έκπληξη!– εμείς είμαστε πάντα υπόλογες.
Σε μια σύντομη ανασκόπηση του ρούχου που, όπως κι αν το επιτάσσει η μόδα, χρειάζεται το λιγότερο ύφασμα από κάθε άλλο και προκαλεί τις περισσότερες συζητήσεις από οποιοδήποτε γυναικείο ένδυμα, ας σημειωθούν ορισμένοι από τους βασικότερους σταθμούς της διαδρομής του.
Μαγιό και μάλιστα μπικίνι φορούν οι γυναίκες αθλήτριες που βλέπουμε να απεικονίζονται στο ψηφιδωτό του πατώματος στην «Αίθουσα των Γυμναστών» ή «Θάλαμος των Δέκα Κοριτσιών» της Villa Romana del Casale. Πολλές από τις γυναίκες αθλήτριες παρουσιάζονται να αγωνίζονται σε αθλήματα που περιλαμβάνουν άρση βαρών, ρίψη δίσκου, τρέξιμο και παιχνίδια με μπάλα.
Από τους Ράφτες Παραλίας στο Μπικίνι
Η ελευθεριότητα των αθλητριών της ρωμαϊκής εποχής έδωσε τη θέση της στη σεμνοτυφία της νεότερης ιστορίας.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο της δεκαετίας του 1800, για παράδειγμα, τα γυναικεία μαγιό είχαν ψηλό λαιμό, μακριά μανίκια, φούστες και παντελόνια και συχνά ήταν κατασκευασμένα από μαλλί. Μερικές φορές ράβονταν μόλυβδος σε ορισμένα σημεία για να μην επιπλέουν κομμάτια υφάσματος.
Το 1866, οι New York Times καταγράφουν τα «φορέματα για κολύμβηση» και συνιστούν στις γυναίκες να φορούν πουκαμίσα και φουφούλα από χοντρό λινό ύφασμα, ενώ το 1907 η Αυστραλή κολυμβήτρια και ηθοποιός Annette Kellerman εμφανίζεται με το αγαπημένο της ολόσωμο και μονοκόμματο κολυμβητικό κοστούμι.
Η απαράδεκτη για την εποχή πρόκληση συνοδεύτηκε από το δόγμα «τάξη και ηθική». Στις ΗΠΑ η αστυνομία ήλεγχε το μήκος του μαγιό και στο Σικάγο υπήρχαν οι «ράφτες της παραλίας», που μπορούσαν να κολλήσουν ύφασμα στο μαγιό που κάλυπτε λιγότερο από 15 εκατοστά μέχρι το γόνατο.
Παρ’ όλα αυτά, τον Ιούλιο του 1946 ο Γάλλος σχεδιαστής Louis Réard έφτιαξε το πρώτο μπικίνι, το οποίο πήρε το όνομά του από την Ατόλη Μπικίνι, όπου είχε γίνει η πρώτη δημόσια δοκιμή πυρηνικής βόμβας. Οι αντιδράσεις ήταν πολλές. Τρία χρόνια αργότερα, το 1949, η Γαλλία απαγόρευσε το δύο κομματιών μαγιό στις ακτές της, η Γερμανία πήρε το ίδιο –για τις δημόσιες πισίνες– μέτρο, το οποίο ίσχυσε μέχρι τη δεκαετία του 1970, ενώ ορισμένες κομμουνιστικές ομάδες καταδίκασαν το μπικίνι ως «καπιταλιστική παρακμή».
Μέχρι που μπήκαν στη μέση κάποιες θεές, όπως η Brigitte Bardot, η Raquel Welch και η Ursula Andress, και τα απαγορευμένα μπικίνι μετατράπηκαν και σε monokini, microkini, tankini, trikini, pubikini, skirtini, στρινγκ και g-string.
Όποια εκδοχή μπικίνι ή ολόσωμου μαγιό και αν διαλέξετε πάντως, ένα είναι το σύνθημα: «Απαγορεύεται το Body Shaming σε Θάλασσες και Ακτές».
Καλό καλοκαίρι!
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ και στο μηνιαίο newsletter No Man’s Land – στο οποίο μπορείτε να κάνετε την εγγραφή σας εδώ.
Sarah Baartman, η Γυναίκα που δεν Όριζε σε Τίποτα την Ύπαρξή της
