Ο Παντελής, ιδιοκτήτης του μπαρ «Αρτζεντίνα», ετοιμάζεται να κλείσει το μαγαζί όταν δέχεται την απροσδόκητη επίσκεψη του παλιού του φίλου, Αποστόλη. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του Παντελή να τον διώξει, ο νυχτερινός επισκέπτης δεν δείχνει καμία διάθεση να αποχωρήσει. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν ο Αποστόλης ζητάει από τον Παντελή μία χάρη…
Είναι βέβαιο ότι ο Γιάννης Οικονομίδης έχει κάνει σχολή, που ακολουθεί τα χνάρια παλαιότερων και ανάμεσά τους του Παύλου Μάτεσι. Αγοραία γλώσσα, εκφράσεις καθημερινές, σώματα που χρησιμοποιούνται για να επιβάλλουν την άποψή τους. Επανάληψη και τόνοι ανεβασμένοι.
Ο Σταύρος Δάλκος υπογράφει το κείμενο, ενώ πρωταγωνιστεί μαζί με τον Γιώργο Αλεβυζάκη σε ένα δραματικό πινγκ πονγκ στο οποίο δεν ξέρεις ακριβώς τι να πιστέψεις από τα λεγόμενα του επίμονου θαμώνα. Τζόγος, ποτό, γυναίκες, προστασία μαγαζιών. Όλα είναι εδώ, αλλά μέσα σε μια νύχτα μπορεί να αλλάξουν.
Στους τοίχους ο Μαραντόνα, μια σημαία της Αργεντινής, ο πατέρας του Παντελή σε μια παλιά φωτογραφία, η μπάρα και τα ποτά. Γραμμένο κάπου κι ένα «Αρτζεντίνα». Μια χώρα τόσο μακρινή, όπου οι Έλληνες έφταναν με όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Ονειρική χάρη στο τανγκό, αλήτικη, μα νικήτρια χάρη στον Μαραντόνα. Η Αρτζεντίνα που αναζητούν και ο Παντελής και ο Αποστόλης.
Όσο η Σοφία, η γυναίκα του Παντελή, τηλεφωνεί, ούσα μόνη της με το μωρό στο σπίτι, εκείνος μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο πρόβλημα του Αποστόλη. Μήπως, όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται; Την «έπεσε» ο Αποστόλης στην Κατερίνα, τη φιλενάδα του «προστάτη» της περιοχής; Χρωστάει όντως λεφτά; Μήπως ο στόχος είναι άλλος;
Γρήγορα η κατάσταση οδηγεί πίσω, στα παιδικά χρόνια των ηρώων μας. Άραγε αυτή τη ζωή ήθελαν ή ζητούσαν κάτι άλλο; Το παρελθόν κάποτε τους ένωνε, όμως πλέον δεν αρκεί για να κλείσει τη νέα πληγή.
Εκρηκτικοί και οι δύο πρωταγωνιστές, φρέσκοι, ευχάριστοι επί σκηνής, κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών για 85 περίπου λεπτά.
Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον σκηνοθέτη και συμπρωταγωνιστή του έργου, Σταύρο Δάλκο. Ας διαβάσουμε τι μας είπε.
Στη συζήτηση που κάναμε μετά την παράσταση συμφωνήσαμε ότι οι επιρροές από αυτό που θα ονομάσω «νέο ελληνικό» –και όχι «νεοελληνικό»– ρεαλισμό είναι φανερές. Γλώσσα άνετη, καθημερινή, βωμολόχα. Μπάλα, τζόγος, μπαρ, «τελευταίο ποτό με το διάβολο». Θεωρείς ότι έρχεται μια νεότερη γενιά η οποία γράφει φρέσκα ελληνικά έργα που αγγίζουν περισσότερο το κοινό; Ή ίσως που του παρουσιάζουν έναν κόσμο που αρνείται να δει ή δεν γνωρίζει καν;
Πάντα ήμουν λάτρης του ρεαλισμού και θεωρώ ότι υπάρχει μια στροφή στον ρεαλισμό, και όσον αφορά τη θεατρική συγγραφή και σε ό,τι αφορά την έμπνευση, με θέματα από τη ζωή ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Αν και οι ήρωες της «Αρτζεντίνας» θα μπορούσαμε να πούμε ότι φαινομενικά ανήκουν στο περιθώριο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι καθημερινοί άνθρωποι τους οποίους συναναστρεφόμαστε, ή ακόμα ότι δεν θα ήταν απίθανο να βρεθούμε και οι ίδιοι στη θέση τους. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι αγγίζει και τι ελκύει περισσότερο το κοινό. Πιστεύω όμως πως οτιδήποτε αληθινό και ενδιαφέρον μπορεί να συγκινήσει και να προβληματίσει.
Από μια μικρή αναζήτηση σχετικά με τη δουλειά σου, βλέπω ότι προτιμάς τα ντουέτα επί σκηνής. Ισχύει; Είναι μια φόρμα που σε διευκολύνει; Πες μου και λίγα λόγια για τη συνεργασία με τον Γιώργο Αλεβυζάκη.
Για μένα η συγγραφή της «Αρτζεντίνας» ήταν ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα, καθώς το έργο απαιτεί από δύο μόνο ήρωες να «κρατήσουν» μια ολόκληρη παράσταση σε πραγματικό χρόνο. Στο έργο βέβαια εμπλέκονται και άλλα πρόσωπα, χωρίς να έχουν όμως φυσική παρουσία, μέσω τηλεφωνημάτων. Πιστεύω όμως ότι είναι ένα έργο που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον χάρη στις συνεχείς ανατροπές του και τους δυνατούς χαρακτήρες του. Με τον Γιώργο Αλεβυζάκη είμαστε φίλοι και συνεργάτες από πολύ παλιά. Επομένως η συνεργασία μας ήταν άψογη από όλες τις πλευρές και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι έχουμε κοινή αισθητική.
Τα παιδικά χρόνια έχουν στιγματίσει τους δύο ήρωες, τον Παντελή και τον Αποστόλη. Μπορεί κάποιος να αφήσει πίσω του αυτές τις ισχυρές καταβολές που τον ορίζουν και να αναζητήσει τη δική του «Αρτζεντίνα» που χάνει;
Αυτό πάνω κάτω πραγματεύεται και η «Αρτζεντίνα». Το πόσο δύσκολο είναι δηλαδή να αποβάλεις τα βαρίδια του παρελθόντος και να κάνεις τα δικά σου βήματα για να εξελίξεις και να βελτιώσεις τη ζωή σου. Πιστεύω ότι είναι μια δύσκολη και επώδυνη διαδικασία για τον οποιονδήποτε και αυτό συμβαίνει όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Δυστυχώς πολλοί είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε τη ζωή που έχουν ορίσει οι άλλοι για μας. Όμως, είναι πάντα στο χέρι μας να την αλλάξουμε.
Ποια εμπειρία σε οδήγησε να γράψεις το έργο; Με «τριβελίζει» τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στην έμπνευσή του. Επίσης, έχει ενδιαφέρον το ότι άκουσα αρκετούς θεατές να θέλουν να τοποθετήσουν χωροταξικά το πού θα μπορούσε να βρίσκεται η «Αρτζεντίνα».
Η έμπνευση της ιστορίας έχει την αρχή της σε μια βραδιά στο μεζεδοπωλείο ενός φίλου, την ώρα του κλεισίματος, όπου ένας θαμώνας δεν ήθελε με τίποτα να φύγει. Αυτή η συνθήκη μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα θεατρικά και έτσι άρχισα να γράφω σιγά σιγά την πρώτη σκηνή της «Αρτζεντίνας». Στη συνέχεια βέβαια εξέλιξα την ιστορία και φαντάστηκα ότι θα μπορούσαν να διακυβεύονται πολύ περισσότερα πράγματα ανάμεσα σε αυτούς τους δύο. Όσο για το πού βρίσκεται η «Αρτζεντίνα», αν ήθελα να μείνω πιστός στη ρεαλιστική συνθήκη, θα έλεγα ότι τη φαντάζομαι να βρίσκεται κάπου στις γειτονιές του Πειραιά. Τώρα κάθε θεατής μπορεί να την τοποθετήσει, ανάλογα με τα βιώματά του, οπουδήποτε. Ίσως όμως η πιο σωστή απάντηση να είναι ότι δεν βρίσκεται πουθενά.
Πες μου για τα πλάνα σου το επόμενο διάστημα, καθώς έχεις και έντονες μουσικές ανησυχίες.
Είναι η αλήθεια ότι η «Αρτζεντίνα» έχει απορροφήσει πολύ από τον χρόνο μου και προς το παρόν διοχετεύω όλη μου την ενέργεια, μαζί με τον Γιώργο Αλεβυζάκη, στο να καταφέρει αυτή η παράσταση να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στη συνείδηση του θεατρικού κοινού. Η μουσική, και πιο συγκεκριμένα η μουσική σύνθεση, είναι βέβαια κάτι με το οποίο ασχολούμαι πολλά χρόνια και πριν από έναν χρόνο ολοκλήρωσα την τρίτη μου δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Σ’ ένα Καραντουζένι», την οποία μπορείτε να βρείτε, όπως και τις άλλες δουλειές μου, στο διαδίκτυο.
***
Σιγοτραγουδήστε…
Μελαχρινές σενιορίτες από την Αρζεντίνα
σας φέρνει ο νους στην καρδιά μου
όπως τα χρόνια εκείνα.
…και κλείστε εισιτήρια στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Κεραμεικός), Τετάρτη ή Πέμπτη, στις 21:00.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Νοέμβριος με Θεατρικές Παραστάσεις
