Καιρό σχεδιάζουμε να φτιάξουμε εδώ στην αθηΝΕΑ μια ειδική έκδοση για το σινεμά. Ο λόγος απλός: έχουμε διαπιστώσει ότι το κοινό μας αγαπά τον κινηματογράφο σχεδόν όσο κι εμείς!
Έφτασε λοιπόν η ώρα για το νέο μας e-book με τίτλο “At the Movies”. Η προετοιμασία και η σύνταξη αυτού του πρώτου οδηγού της αθηΝΕΑς για τον κινηματογράφο, για τη χειμερινή σεζόν 2019-2020, ήταν μια πραγματική απόλαυση, ενώ έχουμε ήδη αμέτρητες ιδέες για τη έκδοση που θα ακολουθήσει τον Μάιο του 2020, με θερινό χαρακτήρα.
Spoiler alert: την επόμενη φορά δεν θα αντέξουμε να μη συμπεριλάβουμε ένα ειδικό αφιέρωμα στις τηλεοπτικές σειρές που προτιμούμε αυτό τον καιρό – άλλωστε στη χρυσή εποχή της τηλεόρασης που διανύουμε, η γραμμή μεταξύ τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών είναι όλο και πιο αχνή, τόσο από πλευράς ποιότητας, όσο και από πλευράς εμπειρίας.
Καλή βέβαια η τηλεόραση και ωραίο το σπίτι, όμως για εμάς, τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη θέση μιας αναπαυτικής πολυθρόνας στον αγαπημένο μας κινηματογράφο την ώρα που ξεκινάει μια προβολή. Προσωπικά, ακολουθώ διαχρονικά μια μαξιμαλιστική στάση κατανάλωσης όταν πηγαίνω σινεμά, αρνούμενη να ευχαριστηθώ την ταινία ξεροσφύρι και κοιτάζοντας αντιπαθητικά τους εγκρατείς φίλους που μπαίνουν στην αίθουσα με ένα μπουκαλάκι νερό. Εμένα θα με βρείτε να ισορροπώ μαεστρικά στο ένα χέρι μια μεγάλη Coca Cola Light με άφθονο πάγο, να νερώνει αργά αλλά σταθερά, hot dog αν υπάρχει και -αυτό το τελευταίο το μοιράζομαι, αναγκαστικά- pop corn ή nachos με αχνιστό, πλαστικό, λιωμένο τυρί στο άλλο. Η επιτομή της απόλαυσης.
Τελευταία όμως, σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν αν ανέβαζα λίγο την ποιότητα της κινηματογραφικής διασκέδασης και στο σπίτι. Η συνταγή του Αλέξανδρου Παπανδρέου για pop corn με αρωματικό βούτυρο είναι ένας εύκολος και γευστικός τρόπος να αναβαθμίσω την εμπειρία, ενώ οι επιλογές για την ταινία του Σαββατόβραδου που μας προτείνουν 5 πρόσωπα από το χώρο της τέχνης στο τεύχος αυτό μου έδωσαν ιδέες. Την ίδια στιγμή, η φίλη, ταλαντούχα αρχιτέκτονας και λάτρης της ποπ κουλτούρας Κωνστάντια Μπρεδάκη σχεδίασε τον οικιακό κινηματογράφο τον ονείρων μας – τι υπέροχη πηγή έμπνευσης!
Όσο για τις ταινίες της σεζόν, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι με τη συμβολή της movie editor της αθηΝΕΑς Δήμητρας Μπιλάλη στο τεύχος αυτό ήμασταν σε καλά χέρια – από τις επιλογές της μέχρι τις προβλέψεις της, τα αφιερώματα σε συγκεκριμένους δημιουργούς, αλλά και την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη που πήρε από τη σκηνοθέτη Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη. Το υλικό του πρώτου αυτού τεύχους πλαισίωσαν η διεισδυτική ματιά του Λευθέρη Πλακίδα, που πήρε συνέντευξη από τον διευθυντή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Ορέστη Ανδρεαδάκη, η χαρακτηριστική πένα του Άρη Γαβριελάτου και η πάντα πρωτότυπη προσέγγιση του Μίνωα Ντίνα.
Στον “Τζόκερ”, η μηδενιστική διάθεση του Todd Phillips καταλήγει να πει μια ιστορία αμιγώς σκοτεινή, θυμίζοντάς μας ότι είμαστε ικανοί για το χειρότερο… και για το ακόμη χειρότερο.
Δεδομένου, τέλος, ότι σε ταινία της χρονιάς αναδεικνύεται ξεκάθαρα ο “Τζόκερ”, στον οποίο αφιερώσαμε μεγάλο μέρος του τεύχους αυτού, οφείλω να εκφράσω, για την ιστορία, τη διαφωνία μου, όχι σε ό,τι αφορά το στάτους της αυτό καθαυτό -νομίζω είναι αδιαμφισβήτητο, τόσο σε επίπεδο προσέλευσης, όσο και σε οσκαρικές προοπτικές- αλλά σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα, το οποίο με απογοήτευσε.
Η ερμηνεία του Joaquin Phoenix ήταν βέβαια εκπληκτική, δεν το αρνούμαι, ενώ κινηματογραφικά η ταινία θυμίζει περισσότερο art film, παρά μέρος franchise ταινιών κόμικ. Δεν θα σταθώ ούτε στη βία, ούτε στο debate για το αν το φιλμ ηρωοποίησε εκδικητές που παίρνουν το “δίκαιο” στα χέρια τους, με κίνδυνο να εμπνεύσουν βίαιους αντιγραφείς στην πραγματική ζωή. Δεν θα σταθώ όμως ούτε και στην απεικόνιση της ψυχικής ασθένειας στην ταινία, στην οποία αναφέρεται με το ψυχαναλυτικό του καπέλο ο Μίνως.
Θα σταθώ μόνο στην απλοϊκότητά της πλοκής της. Ένας άνθρωπος τον οποίο η κοινωνία τσαλαπατά με τον πιο βάναυσο τρόπο, τον οποίο η ίδια του η μητέρα προδίδει, τον οποίο οι “πατρικές φιγούρες” στη ζωή του εξευτελίζουν ποικιλοτρόπως, έρχεται η ώρα που ξεσπά, αντιδρώντας με μια ασύμμετρη βιαιότητα στα απανωτά χαστούκια της ζωής. Αν με ενόχλησε λοιπόν αυτή η απλοϊκότητα ή καλύτερα, η προβλεψιμότητα, είναι γιατί μου αρέσουν οι ταινίες που αναδεικνύουν τη σύνθετη μας φύση αντί να προβάλουν τους κακούς ως καρικατούρες. Που ακόμα και μέσα από δύσκολες καταστάσεις εξυμνούν το ανθρώπινο πνεύμα και μας δείχνουν ότι είμαστε ικανοί για το χειρότερο, αλλά και για το καλύτερο.
Στον “Τζόκερ”, η μηδενιστική διάθεση του Todd Phillips καταλήγει να πει μια ιστορία αμιγώς σκοτεινή, θυμίζοντάς μας ότι είμαστε ικανοί για το χειρότερο… και για το ακόμη χειρότερο. Μπορεί βέβαια εμένα να μη μου αρέσει να βλέπω αυτό το μήνυμα στην οθόνη μου, όμως δεν αρνούμαι ότι συχνά γύρω μας, έτσι είναι.
Να, λοιπόν, η μαγεία του σινεμά. Ακόμη και μια ταινία που με απογοήτευσε εξακολουθεί μέρες και εβδομάδες μετά να με βάζει σε σκέψεις.
Ας καλωσορίσουμε λοιπόν το πρώτο τεύχος του “At the Movies”, το οποίο μπορείτε να απολαύσετε εδώ.
