Παρέα με την Ντέπυ Κορεντίνη παρακολουθήσαμε τα Αξύριστα πηγούνια στο Θέατρο Μικρό Χορν. Αποφασίσαμε να γράψουμε και οι δύο λίγα λόγια για ένα έργο που όσο μας άρεσε, άλλο τόσο μας έδωσε τροφή για σκέψη γύρω από τις διαφορετικές προσεγγίσεις της έννοιας του φύλου, των συναισθημάτων, του θανάτου και της πολυπλοκότητας του ανθρώπου.
Διαβάστε τις δύο απόψεις που μάλλον συγκλίνουν, ωστόσο θεωρήσαμε ότι θα έχει ενδιαφέρον να αποτυπωθούν στην… οθόνη μας οι διαφορετικές οπτικές.
Τι είδε η Ντέπυ Κορεντίνη;
Προσιδιάζοντας στην “οικονομιδική” γραφή αλλά με δική του ασφαλώς ταυτότητα, ο βραβευμένος για τα έργα του Γιάννης Τσίρος (Άγριος σπόρος, Τα μάτια τέσσερα) έχει δημιουργήσει ένα κείμενο που ρέει, αναδεικνύοντας παράλληλα τη δραματικότητα των χαρακτήρων.
Τρεις άνδρες εγκλωβισμένοι στον εαυτό τους και στο εργασιακό περιβάλλον, μια κοπέλα-θύμα συναισθηματικού και ψυχικού βιασμού και μια αίθουσα υποδοχών ενός νεκροτομείου διαρθρώνουν τη δομή όπου χτίζεται μια ιστορία με βαθιά κοινωνικές προεκτάσεις που μυρίζει βότκα.
Δεμένη Πλοκή
Καθώς ξετυλίγεται θεατρικά η δεμένη πλοκή, παρακολουθείς σκληρούς χαρακτήρες της διπλανής πόρτας, βίαιους, ανίκανους να διαχειριστούν τις αδυναμίες και τις ενοχές τους. Τα μυστικά που κρύβουν, όταν αποκαλύπτονται, δίνουν νόημα στα πεπραγμένα και οι χαρακτήρες έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τα πάθη τους, αντιλαμβανόμενοι ότι η ζωή τους είναι πιο πεθαμένη ηθικά, συναισθηματικά και κοινωνικά και από τους αποθανόντες που δέχονται στην πτέρυγα.
Ο Παλούμπης, ακολουθώντας τις κειμενικές επιταγές, αναδεικνύει σκηνοθετικά την κυνικότητα των ζητημάτων που θίγονται, όπως η λεκτική και σωματική κακοποίηση, ο σεξισμός, η ανθρώπινη εκμετάλλευση, οι ενδοεργασιακές συγκρούσεις και οι εξουσιαστικές σχέσεις, φωτίζοντας βαθμιαία όλες τις εκφάνσεις των ζητημάτων αυτών. Η σκηνική απόδοση (Νατάσα Παπαστεργίου) του σκοτεινού και ψυχρού περιβάλλοντος είναι επιτυχής, δημιουργώντας ρεαλιστικό πλαίσιο δράσης.
Καθώς ξετυλίγεται θεατρικά η δεμένη πλοκή, παρακολουθείς σκληρούς χαρακτήρες της διπλανής πόρτας, βίαιους, ανίκανους να διαχειριστούν τις αδυναμίες και τις ενοχές τους.
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος δίνει μια καθαρή, στιβαρή ερμηνεία, παρουσιάζοντας τις πτυχές του χαρακτήρα του σοβαροφανή “Ανδρέου”. Ο Ηλίας Βαλάσης, στον ρόλο του “Κωστόπουλου”, που δεν μπορεί να κοντρολάρει τον εαυτό του και τη ζωή του, προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα στο κοινό ως χαμένος (loser) της ζωής.
Ο Στέλιος Δημόπουλος ως “Μαρινάκης”, σταθερός ερμηνευτικά, άμα τη εμφανίσει του δημιουργεί ένα μυστηριώδες κλίμα που μεταβάλλεται στην πορεία. Η Μαρία Νεφέλη Δούκα σε βουβό ρόλο εντυπωσιάζει με τη σκηνική της παρουσία στην αρχή και στο τέλος.
Σε μιάμιση ώρα παίζεται ένα επίκαιρο έργο με στέρεα δραματουργική δομή, που σε απορροφά καθώς εστιάζεις στην κλιμακούμενη εξέλιξη της δράσης και στις σχέσεις των πρωταγωνιστών, με τις ερμηνείες να αποτελούν το εκφραστικό μέσο του λόγου.
Τι είδε ο Άρης Γαβριελάτος;
Ο Γιάννης Τσίρος φαίνεται ότι έχει συλλάβει την ψυχοσύνθεση και τη νοοτροπία των Ελλήνων και την πλάθει σε θεατρικά έργα. Η γυναίκα και ο τρόπος που νοηματοδοτείται από τους άνδρες, η οικονομική ένδεια, η πάλη για εξουσία, είτε έμφυλη είτε όχι, είναι στο επίκεντρο του έργου. Μια νεκρή θα αναστατώσει τον χώρο υποδοχής του “Γενικού Νοσοκομείου” και τη ρουτίνα των καταγραφών. Τρεις άνδρες προσπαθούν να καταλάβουν τι έχει συμβεί, όχι μόνο εκείνο το βράδυ, αλλά σε όλη τους τη ζωή.
Αν έχετε μπει σε ελληνικό νοσοκομείο, το σκηνικό θα σας προκαλέσει ελαφρύ μειδίαμα, καθώς αποτελεί πιστή αντιγραφή όλων όσα σημειολογικά μάς προσβάλλουν. Τα πλακάκια που λείπουν από τον τοίχο, οι διαλυμένοι φοριαμοί, η καρέκλα πίσω από το αρχαίο γραφείο με τον υπολογιστή του 2000, οι πόρτες που τρίζουν.
Στο περιβάλλον αυτό μάς εντάσσει η Μαρία Νεφέλη Δούκα με μια ιδιαίτερη χορογραφία. Όσα δεν θα πει κατά τη διάρκεια του έργου, τα λένε οι τρεις συμπρωταγωνιστές. Η γυναίκα του έργου είναι κτήμα και των τριών ή μήπως όχι; Έχει όνομα; Κατάγεται από κάποιο τόπο μακρινό;
Σε αυτό το σκηνικό, ο Γιώργος Παλούμπης έφτιαξε ένα σφιχτό έργο, δομημένο, χωρίς κάτι περιττό ή υπερβολικό.
Τα γένια των ανδρών σκληραίνουν στην κούραση, στη στεναχώρια και στην αγαμία.
Αξύριστα Πηγούνια Επί Σκηνής
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος ξέρει να κρύβεται πίσω από την εξουσία του παίζοντας εμφατικά τον προϊστάμενο “Ανδρέου”. Έχει κρύψει έναν σκελετό στην ντουλάπα και δεν θέλει να αλλάξει τίποτα. Οι κινήσεις, ο τόνος της φωνής, τον μεταμορφώνουν με επιτυχία στον “παλιό” του υπογείου, εκεί όπου οι νεκροί τοποθετούνται στους ψυκτικούς θαλάμους.
Ο Ηλίας Βαλάσης, τον οποίο θέλω να δω σε ταινία του Οικονομίδη, πνίγεται από όσα ξέρει και όσα δεν ξέρει, ανάμεσα σε ποτήρια βότκα, ένδεια και μια φτωχή πορεία ζωής. Έρχεται από το -10, όπως μας λέει, και το μηδέν στο οποίο βρίσκεται είναι επιτυχία. Ως “σύντροφος” της νεκρής που αναστατώνει τα τρία “αξύριστα πηγούνια” αδυνατεί να συμφιλιωθεί με μια σειρά από γεγονότα. Πειστικός, συγκινητικός, άγριος και άξεστος.
Ο Στέλιος Δημόπουλος μπαινοβγαίνει στη σκηνή και ανακατεύει την τράπουλα. Το προσωπείο του τρομακτικό. Περιμένεις ότι έχει κάνει “τέρατα”, αλλά ίσως αυτός ενσαρκώνει τη συνείδηση των ανδρών που δεν χτυπάνε γυναίκες, που δεν τις θεωρούν κτήμα τους, που τις σέβονται. Δυνατός στην ερμηνεία, με αέρα “πιτσιρικά” επί σκηνής που κάνει αυτό που αγαπάει.
Chapeau στους ηθοποιούς που ενέταξαν στο έργο το λανθασμένο χτύπημα του συναγερμού του θεάτρου. Καταπληκτική στιγμή που δείχνει τον επαγγελματισμό τους.
Το έργο ανεβαίνει στο Θέατρο Μικρό Χορν: Τετάρτη & Κυριακή στις 20:00, Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:00 και Σάββατο στις 18:00 & 21:00
