Mahsa (Zhina) Amini, 22 ετών. Minou Majidi, 55 ετών. Amir Hossein Basati, 16 ετών. Mohsen Gheysari, αγνώστου ηλικίας. Νεκρές και νεκροί από τα πυρά της ιρανικής αστυνομίας. Γυναίκες και άνδρες. Κορίτσια και αγόρια. Τα ονόματά τους δύσκολα τα προφέρουμε σωστά. Τις ζωές τους, εμείς οι άνθρωποι της Δύσης, τις κρίνουμε με ευκολία. Τους σχολιάζουμε ανάλογα με τις απόψεις μας για ό,τι αντιπροσωπεύει ο «ξένος». Υπέρ ή κατά. Γενικώς.
Ζωές που κάποιοι εξουσιάζουν με βάναυσο τρόπο. Στο Ιράν, όπου η αστυνομία ηθών κυνηγάει το μήκος της φούστας των γυναικών ή το πλάτος της μαντίλας τους. Αν κρύβει όλα τα μαλλιά ή αν ξεφεύγει κανένα τσουλούφι. Γιατί, αν το τσουλούφι είναι ατίθασο –και αντίθετο απ’ ό,τι ο Ali Hosseini Khamenei προστάζει–, τότε και η γυναίκα είναι άξια συνετισμού μέχρι θανάτου. Γιατί η αστυνομία και ο στρατός συνθλίβουν ό,τι αντιστέκεται και αφαιρούν ζωές εκείνων που τολμούν να αμφισβητήσουν την εξουσία τους.
Η Καταπίεση δεν Έχει Φύλο
Η επανάσταση των γυναικών που ξέσπασε στην Τεχεράνη –και εξαπλώθηκε σε όλο το Ιράν– μόλις μαθεύτηκε ότι η Mahsa Amini πέθανε ενώ είχε ξυλοκοπηθεί άγρια κατά τη διάρκεια της σύλληψής της από την αστυνομία επειδή δεν φορούσε σωστά τη χιτζάμπ της, είναι η πρώτη υποκινούμενη από γυναίκες και τόσο μαζική.
Γυναίκες που κόβουν τα μαλλιά τους σε κοινή θέα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επιβολή του ισλαμικού νόμου. Βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους ορμώμενες ίσως από μια αυθόρμητη αγανάκτηση, αλλά και για να μην κινδυνεύει η ζωή τους κάθε μέρα όπως τόσα χρόνια, αφού το να τις σύρουν στο τμήμα με άγνωστη κατάληξη είναι συνηθισμένη πρακτική.
Η αυθόρμητη αντίδραση απέναντι στον παράλογο και δολοφονικό αυταρχισμό –τουλάχιστον 133 άνθρωποι μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές έχουν σκοτωθεί και χιλιάδες έχουν συλληφθεί– βρήκε άμεση στήριξη όχι μόνο από εκείνες που καταπιέζονται, αλλά και από άνδρες που, όπως έλεγαν διαδηλώνοντας, κοντά τους έχουν μανάδες κι αδελφές.
Η Επόμενη Μέρα
Για την ώρα, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν η επανάσταση των γυναικών μπορεί να φέρει μια πραγματική αλλαγή στη χώρα. Ωστόσο, η ερευνήτρια στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας στο Παρίσι Chowra Makaremi επισημαίνει μια φωτογραφία στην οποία είδε δύο γυναίκες να τρώνε πρωινό σε ένα καφέ σε δημοφιλή γειτονιά της Τεχεράνης χωρίς τη χιτζάμπ τους. «Αναρωτιέμαι πώς αυτή η ανατροπή στην καθημερινότητά τους θα μεταμορφώσει την κοινωνία», λέει.
Το γεγονός ότι αυτή τη φορά το θύμα της αστυνομικής βίας, η Mahsa Amini, ήταν μια γυναίκα κουρδικής καταγωγής και χαμηλού εισοδήματος φαίνεται πάντως πως έπαιξε τον ρόλο του στην κοινή αντίδραση από καταπιεσμένες γυναίκες και εξουθενωμένους άνδρες. Άλλωστε, στην πραγματικότητα, η καταπίεση δεν έχει φύλο.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ και στο μηνιαίο newsletter No Man’s Land – στο οποίο μπορείτε να κάνετε την εγγραφή σας εδώ:
Οι Σκοταδιστικές Κορόνες και το Δικαίωμα στην Άμβλωση
