Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά αποτελεί από μόνο του ένα στολίδι. Το φουαγιέ σε μεταφέρει πίσω στο χρόνο με την πολυτέλεια του, τον προσεγμένο χώρο του και την ατμόσφαιρά του. Το ίδιο το θέατρο μοιάζει μαγικό με τους εξώστες να “κρέμονται” ως πάνω ψηλά, τις καμπύλες στους διαδρόμους, τα βελούδινα καθίσματα.
Βρεθήκαμε στον Πειραιά για να παρακολουθήσουμε την παράσταση “Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης” με το Θανάση Παπαγεωργίου στη σκηνοθεσία και στην ερμηνεία, πάνω σε κείμενο της Νάνσης Τουμπακάρη. Το σκηνικό λιτό, ίσως Συριανό, ίσως Πειραιώτικο. Ένα τραπέζι με δυο καρέκλες, μια καρέκλα κάτω από ένα παράθυρο και ένα κλουβί. Μαζί με τον Μάρκο, πρωταγωνιστεί και ένα μπουζούκι. Ο καλός ηθοποιός θα το πάρει, θα παίξει και θα το αφήσει να ξεκουραστεί. Στα αριστερά, μια οθόνη θα δείχνει στιγμές από τη ζωή του Βαμβακάρη, τη Σύρο των αρχών του 20ου αιώνα, τους παλιούς οργανοπαίχτες και συνοδοιπόρους του Μάρκου.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλές παραστάσεις-μονόλογους, σχετικους με τις ζωές ανθρώπων της μουσικής. Στην Αμερική, ίσως γίνονταν ταινίες. Εμείς τις ζωές τους, τις κάνουμε θεατρικά έργα. Η Παπαγιαννοπούλου, η Μπέλλου, ο Βαμβακάρης… Κοινός τόπος οι προσωπικές τους τραγωδίες και οι σκληρές ζωές που έζησαν!
Ο Παπαγεωργίου γνωρίζει πλέον καλά το ρόλο. Μας μιλάει σαν σε παρέα. Τα αρθριτικά που ταλαιπώρησαν το Μάρκο, τα εντάσσει στο ρόλο, κάνει ελάχιστες, μα αναγκαίες κινήσεις στη σκηνή, πίνει το καφεδάκι του και μας ζητάει “να καταλάβουμε, πως, αν ζούσαμε την ίδια ζωή μ’ εκείνον, τα ίδια θα παθαίναμε και τα ίδια θα κάναμε”. Πρόκειται για μια εξομολόγηση. Ακούμε την ιστορία επιβίωσης, με το μπουζούκι να αποτελεί όχημα διαφυγής. Το χασίς, οι γυναίκες, οι κουτσαβάκηδες, ο νόμος βρίσκονται παντού μέσα στο κείμενο.
Από τα παιδικά του χρόνια με τις δουλειές του ποδαριού, στην Ελλάδα της προσφυγιάς και από εκεί στους τεκέδες του Πειραιά, αλλα και στην επιτυχία, ο Μάρκος πέρασε πολλά σκαμπανεβάσματα, με τον Θανάση Παπαγεωργίου να μας τα προσφέρει ως μαθήματα ζωής, πολλές φορές με χιούμορ και σίγουρα με αγάπη για το ρόλο που ενσαρκώνει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το έργο καταγράφει την ελληνική κοινωνία και τα ‘αόρατα” μέλη της. Τα χαμίνια, οι “φυλακόβιοι”, οι χαμάληδες και οι λούστροι, οι καρβουνιάρηδες, οι πόρνες, οι φουκαράδες ζωντανεύουν μέσα από το έργο. Ως “λύση’, τελικά το άλλοτε απαγορευμένο μπουζούκι παίρνει, τελικά, τη θέση που του αξίζει, ίσως χάρη στο Μάρκο Βαμβακάρη.
Μόνο παράπονο, η μη χρήση μικροφώνου που δυσκολεύει την ακρόαση. Η χρήση βιντεο είναι έξυπνη, καθώς ξεκουράζει εμάς και τον ηθοποιό από το μονόλογο και λειτουργεί σαν πολύ γρήγορο διάλειμμα. Η παράσταση θα παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου. Το ταξίδι του Μάρκου θα συνεχιστεί στο “Μικρό Άνεσις” από 11 Οκτωβρίου κάθε Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή!
