Σήμερα δεν θα δώσω συνταγή. Σήμερα η στήλη είναι αφιερωμένη στον εθελοντισμό και σε όλους όσοι εργάζονται αφιλοκερδώς και προσφέρουν καθημερινά στους ανθρώπους που επλήγησαν από τη φοβερή αυτή τραγωδία. Το χθεσινό απόγευμα το πέρασα μαζί τους.
Πέμπτη 26 Ιουλίου, ώρα 19.30.
Ξεκίνησα από το Δημαρχείο της Ραφήνας όπου συμπλήρωσα την αίτηση του εθελοντή. Στον Δήμο μού γνώρισαν τον Γιώργο, έναν μόνιμο κάτοικο της περιοχής, που προσφέρει εθελοντική εργασία από την πρώτη στιγμή. Μας δόθηκαν τρόφιμα και νερά και μας εξήγησαν ποια διαδρομή να καλύψουμε.
Όπου βλέπαμε κάποια κινητικότητα (σταθμευμένο αυτοκίνητο, ανοιχτά παράθυρα ή ανθρώπους) έξω από τα σπίτια που συναντούσαμε στη διαδρομή, σταματούσαμε το αυτοκίνητο και ρωτούσαμε αν είχαν ανάγκη από νερό ή φαγητό. Οι περισσότεροι δεν χρειάζονταν κάτι, είτε είχαν καλυφθεί από τις προηγούμενες αποστολές, είτε είχαν προμηθευτεί τα απαραίτητα μόνοι τους.
Ανεβαίνοντας, βρεθήκαμε στην κορυφή της πλαγιάς στον Νέο Βουτζά και ήρθαμε αντιμέτωποι με μια απόλυτα σουρεαλιστική εικόνα. Εδώ καταλάβαμε ότι η ιλλιγγιώδης ταχύτητα της φωτιάς πρόλαβε να κάψει μόνο ό,τι ήταν υπερβολικά εύφλεκτο – τα δέντρα του δάσους, τα φυτά στους κήπους και τις γλάστρες στα μπαλκόνια. Σε αυτή τη συγκεκριμένη πλαγιά, όλα τα σπίτια έμειναν ανέγγιχτα, λευκά.
Φτάσαμε μέχρι το μοναστήρι, το Λύρειο Παιδικό ΄Ιδρυμα, όπου δώσαμε το μεγαλύτερο μέρος των προμηθειών μας. Οι μοναχές μας είπαν ότι το πρωί της Δευτέρας, τα 65 παιδιά που φιλοξενούνται εκεί είχαν ευτυχώς μεταφερθεί για παραθερισμό σε κατασκήνωση.
Η ευρύτερη περιοχή δεν έχει ούτε ύδρευση ούτε ηλεκτροδότηση και όσο περνούσε η ώρα η ορατότητα μειωνόταν αισθητά. Η ατμόσφαιρα ήταν υπεβολικά επιβαρυμένη, κάτι που καταλάβαινες σε κάθε εισπνοή σου.
Κατεβαίνοντας από την πλαγιά και μέχρι τη θάλασσα συναντήσαμε αρκετά καμμένα σπίτια και αυτοκίνητα. Εκεί η φωτιά επιβράδυνε την ορμή της και κατέστρεψε σχεδόν τα πάντα.
Η πορεία μας διήρκησε περίπου 2,5 ώρες. Όταν τελειώσαμε μας είχαν περισσέψει 7 τσάντες με φαγητό. Ο Γιώργος μου είπε ότι πολύ φαγητό δυστυχώς πετιέται καθημερινά, και έτσι πήρα τις τσάντες μαζί μου. Αφού τις έβαλα στο ψυγείο για το βράδυ, πριν από λίγη ώρα τις παρέδωσα στην Αδελφή Άννα, στη Μονή του Τιμίου Σταυρού μετά από συνεννόηση με το Μπορούμε.
Σήμερα το πρωί φέραμε σε επαφή τον Δήμο Ραφήνας με το “Μπορούμε”, σε μια προσπάθεια να οργανωθεί η περισυλλογή και η διανομή των τροφίμων που περισσεύουν.
Μιλώντας χθες με τους ανθρώπους του Δήμου Ραφήνας, διαπίστωσα ότι δεν χρειάζονται προς το παρόν άλλες προμήθειες, αλλά κυρίως εγγραφές εθελοντών. Καλό είναι οι ενδιαφερόμενοι εθελοντές να επικοινωνούν πρώτα με τον Δήμο της Ραφήνας στα 2294321001 και 2106039550. Οι άνθρωποι που γνώρισα στον Δήμο εργάζονται ατελείωτες ώρες με υπομονή και καλή πρόθεση για να οργανώσουν με τον καλύτερο τρόπο την κάλυψη των αναγκών που προκύπτουν διαρκώς. Μου είπαν πως από την πρώτη στιγμή ήρθαν σε επαφή μαζί τους ΜΚΟ που τους βοήθησαν πολύ στην οργάνωση και τους έδωσαν κατευθύνσεις.
Την Τρίτη το πρωί οι υπάλληλοι του Δήμου δεν μπορούσαν να πιστέψουν πόσο άμεσα είχαν αρχίσει να έρχονται προμήθειες από τους άλλους Δήμους, από κοινωνικούς φορείς, από ιδιώτες, και από επιχειρήσεις. Και πόσοι εθελοντές προσέφεραν τον χρόνο τους στη διάθεση του Δήμου. Υπολογίζουν ότι πάνω από 1.000 εθελοντές έχουν βοηθήσει από την Τρίτη το πρωί μέχρι σήμερα. Και όπως μου είπαν χαρακτηριστικά «χωρίς τους εθελοντές δεν θα είχαμε τίποτα».
Ο εθελοντισμός δεν είναι εύκολο εγχείρημα και δεν σταματά στις πρώτες ημέρες μιας καταστροφής. Πρέπει να θέλεις να διαθέσεις τον χρόνο σου, έχει σωματική κούραση και συναισθηματικές διακυμάνσεις.
Με τον εθελοντισμό επιλέγεις να δράσεις.
Επιλέγεις να συμμετέχεις σε κάτι που έχει άμεσο, απτό αποτέλεσμα. Παίρνεις εσύ ο ίδιος στα χέρια σου ένα συγκεκριμένο πρόβλημα και δίνεις εσύ μία συγκεκριμένη λύση.
Αυτές τις ημέρες, αλλά και πάρα πολλές από τις επόμενες, οι ανάγκες είναι και θα συνεχίσουν να είναι πάρα πολύ μεγάλες.
Προσωπικά, δεν έχω τη γνώση να κρίνω την κατάσταση και τις συνθήκες που οδήγησαν σε αυτήν. Έχω όμως την ικανότητα να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογεί, την επόμενη μέρα μιας καταστροφής.
Και δεν είναι άλλη από το βρεθώ εκεί και να ρωτήσω: πώς μπορώ να βοηθήσω;
