Στη στήλη «Φωτογράφος του Μήνα» αναζητάμε προσωπικές ματιές. Η επιθυμία μας είναι να μοιραστεί μαζί μας αγαπημένες φωτογραφίες του/της, αλλά και να αποκαλύψει τον κόσμο πίσω από τα κλικ της μηχανής του/της. Προσκεκλημένη φωτογράφος για τον Απρίλιο του 2025 είναι η Άννα Οικονόμου.
Photo Credit: Βικτώρια Πετροπούλου
Η Άννα Οικονόμου γεννήθηκε το 1997 στη Σαντορίνη, όπου μεγάλωσε μέχρι την ηλικία των 12 ετών, και στη συνέχεια μετακόμισε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Παράλληλα με τις σπουδές της, και επηρεασμένη από το χορευτικό της υπόβαθρο, ξεκίνησε να φωτογραφίζει χορευτικά events και διαγωνισμούς. Αργότερα επεκτάθηκε και στη φωτογραφία συναυλιών. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών επιστρέφει στη Σαντορίνη, όπου εργάζεται ως φωτογράφος. Ωστόσο, η αληθινή της αγάπη και ο κύριος τρόπος έκφρασής της είναι οι φωτογραφήσεις χορευτών σε στούντιο.
Τα τελευταία χρόνια αφιερώνεται σε ταξίδια για να επισκεφτεί φωτογραφικές εκθέσεις και χώρους τέχνης στο εξωτερικό, με στόχο να διευρύνει τους ορίζοντές της και να εμπλουτίσει τις γνώσεις της στον τομέα της φωτογραφίας.
«…διαρκώς φωτογραφίζουμε, και μόνο που ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρά μας φωτογραφίζουμε».
Τι είναι αυτό που θα τραβήξει το βλέμμα και θα σας κάνει να σηκώσετε την κάμερα; Είναι ο φωτογράφος ένας καλλιτέχνης που φιλοσοφεί για μια στιγμή; Για όσο κρατάει ένα κλικ;
Δεν πιστεύω ότι είσαι φωτογράφος για όσο διαρκεί ένα κλικ. Είναι πολλά περισσότερο από αυτό. Στο πρώτο έτος της σχολής, ένας καθηγητής μας είχε πει πως «όσο περνάει ο καιρός, θα αρχίσετε να παρατηρείτε τον κόσμο γύρω σας σαν να κοιτάτε μονίμως μέσα από το σκόπευτρο της φωτογραφικής σας μηχανής». Δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω στην αρχή τι εννοούσε με αυτή τη φράση. Όσο περνούσε, όμως, ο καιρός και οικειοποιήθηκα το φωτογραφικό μέσο περισσότερο, κατάλαβα πως διαρκώς φωτογραφίζουμε, και μόνο που ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρά μας φωτογραφίζουμε. Τα πάντα μπορούν να γίνουν φωτογραφία και εκεί, για εμένα, έγκειται η μαγεία. Το πώς, δηλαδή, το ίδιο θέμα μπορεί να αποδοθεί με αμέτρητους διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με το άτομο που βρίσκεται πίσω από τον φακό.
Από την αναλογική κάμερα στην πλήρη ψηφιοποίηση. Καθώς αλλάζει ο εξοπλισμός, αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο φωτογραφίζουμε;
Δυστυχώς, στη μέχρι τώρα πορεία μου δεν είχα την τύχη να καταπιαστώ με την αναλογική φωτογραφία και τον σκοτεινό θάλαμο. Είναι, όμως, στα άμεσα σχέδιά μου.
Από την εμπειρία μου με την ψηφιακή φωτογραφία, αντιλαμβάνομαι πως αυτό που ξεχωρίζει τους φωτογράφους της αναλογικής φωτογραφίας είναι η σύνεση και η προσοχή που έδιναν στο πότε ήταν η σωστή στιγμή για να πατήσουν το κλικ.
Επεξεργάζεστε τις φωτογραφίες σας; Η ψηφιακή επεξεργασία είναι απαραίτητη συνθήκη στη φωτογραφία σήμερα;
Η ψηφιακή επεξεργασία, όπως και κάθε τεχνολογική δυνατότητα που μας προσφέρεται, στα όρια του επιθυμητού είναι πάντα καλοδεχούμενη. Προσωπικά, προσπαθώ να λάβω υπόψη μου όσες περισσότερες παραμέτρους μπορώ κατά τη διάρκεια της λήψης, ώστε οι παρεμβάσεις μου στο τελικό αποτέλεσμα να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες ψηφιακά. Ωστόσο, για εμένα η χρωματική επεξεργασία είναι ένα καθοριστικό στάδιο για το τελικό αποτέλεσμα της εικόνας, καθώς είναι αυτή που θα προσδώσει την ανάλογη αισθητική και ατμόσφαιρα στο φωτογραφικό έργο.
Εκτυπώνετε τις φωτογραφίες σας;
Είχα πολλά χρόνια να κρατήσω εκτυπωμένη φωτογραφία στα χέρια μου. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, είχαμε ένα κουτί γεμάτο φωτογραφίες και καθόμουν με τις ώρες και τις χάζευα. Όταν μεγάλωσα, όμως, και άρχισα να χρησιμοποιώ τις ψηφιακές μηχανές, αποθήκευα τα πάντα σε ψηφιακούς φακέλους. Τα τελευταία χρόνια, λόγω του ότι είδα φωτογραφίες μου εκτυπωμένες για εκθέσεις της σχολής μου ή αφίσες καλλιτεχνών, αποφάσισα να αρχίσω να εκτυπώνω πιο συχνά.
Η εκτυπωμένη φωτογραφία έχει άλλη αίσθηση, αποκτά υπόσταση, αποκτά ουσία. Εκτός από την αίσθηση της όρασης, ενεργοποιεί και την αίσθηση της αφής. Μπορείς να σταθείς κοντά της και να την παρατηρήσεις, μπορείς να απομακρυνθείς και να την επεξεργαστείς συνολικά. Η οθόνη έχει κάτι το ψυχρό, το αποστασιοποιημένο.
«Αντιμετώπισα τα λευκά κτίρια της Σαντορίνης σαν ένα λευκό καμβά, που με διαφορετικό φως ή διαφορετική γωνία λήψης είχαν πάντα να διηγηθούν μια διαφορετική ιστορία».
Σε ποιους φωτογράφους έχετε «αδυναμία»; Θέλετε να αναφέρετε τους αγαπημένους σας;
Μία δύσκολη ερώτηση, γιατί για κάθε φωτογραφικό είδος υπάρχουν πολλοί φωτογράφοι που θαυμάζω. Νομίζω, όμως, ότι θα σταθώ περισσότερο στον Helmut Newton. Είναι ένας φωτογράφος που ξεχωρίζω μέσα στην ιστορία της φωτογραφίας της μόδας. Επηρεασμένος από όσα έχει ζήσει, έχει ένα μοναδικό τρόπο να αναπαριστά τη μόδα με ένα ύφος ντοκουμέντου και να δημιουργεί ιστορίες, αποδεικνύοντας πως η μόδα έχει και κοινωνικό και πολιτικό λόγο και δεν είναι απλώς μια καταγραφή ενός προϊόντος.
Πώς είναι να φωτογραφίζεις το λευκό; Ποιες οι προκλήσεις, ποια τα στοιχήματα ή οι δυσκολίες;
Δε θα ήθελα να αναφερθώ τόσο στην τεχνική δυσκολία του θέματος. Για μένα το «Εν Λευκώ» (η φωτογραφική σειρά που διαμόρφωσα για την πτυχιακή μου με θέμα τις λεπτομέρειες της θηραϊκής αρχιτεκτονικής) ήταν μια όμορφη περιπλάνηση στα χωριά του νησιού μου, αλλά και ένα προσωπικό στοίχημα. Ως φωτογράφος που ασχολείται κυρίως με τα πορτρέτα, ήταν περισσότερο ένα ταξίδι προσωπικής αναζήτησης με τον τόπο μου και την κάμερά μου. Αντιμετώπισα τα λευκά κτίρια της Σαντορίνης σαν ένα λευκό καμβά, που με διαφορετικό φως ή διαφορετική γωνία λήψης είχαν πάντα να διηγηθούν μια διαφορετική ιστορία.
Ξεκινώντας την περιπλάνησή σας στον κόσμο της φωτογραφίας, πώς θα θέλατε να πορευθείτε σε αυτόν; Ποιο θα ήταν το επόμενο project που θα θέλατε να υποστηρίξετε;
Πέρα από τις φωτογραφήσεις σε στούντιο, την αναζήτηση του ανθρώπινου σώματος και της χορευτικής έκφρασης μέσα από αυτό, θεωρώ πως το «Εν Λευκώ» δεν έχει τελειώσει για εμένα, ακόμα. Όσο το επεξεργαζόμουν για την πτυχιακή μου τον τελευταίο χρόνο ανέπτυξα κάποιες ιδέες και θα ήθελα να συνεχίσω το project. Και ποιος ξέρει; Ίσως να μην περιοριστώ μόνο στο νησί μου.
Τελικά, τι σημαίνει για εσάς η φωτογραφία; Καταγραφή και αποτύπωση της πραγματικότητας, «μεταμόρφωση» της πραγματικότητας, έκφραση, άσκηση «ύφους»;
Θα έλεγα πως η φωτογραφία εκφράζει την «πραγματικότητα» κάθε φωτογράφου. Η στιγμή που αποφασίζεις να πατήσεις το κλικ, το τι θα αποφασίσεις να εντάξεις μέσα στο κάδρο σου (αλλά και το τι θα απορρίψεις), η γωνία λήψης, οι ρυθμίσεις που θα επιλέξεις, όλα αυτά είναι παράγοντες που βοηθούν τον φωτογράφο να αποτυπώσει την «πραγματικότητα» όπως εκείνος την έχει αντιληφθεί τη δεδομένη χρονική στιγμή. Άλλωστε, τι ορίζουμε ως πραγματικότητα;
• Περισσότερες φωτογραφίες τις Άννας Οικονόμου μπορείτε να δείτε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Φωτογράφος του Μήνα | Θαλασσινή Δούμα
