Είναι κοινός τόπος ότι σε κάθε εργασιακό χώρο, δυστυχώς, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν ακόμη εμπόδια και ανισότητες που εκκινούν από το φύλο. Εμπόδια που γίνονται εντονότερα όταν μια γυναίκα αναλαμβάνει μια θέση ευθύνης και ηγεσίας.
Οι γυναίκες χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ περισσότερο για να πείσουν ότι μπορούν να χειριστούν κάποια θέματα, ακόμη και αν έχουν όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα. Πολλές φορές πρέπει να προσπαθήσουν διπλά για να ακουστεί η φωνή και η άποψή τους, ιδιαίτερα όταν μια ομάδα αποτελείται περισσότερο από άνδρες.
Ασφαλώς τα βήματα που έχουν γίνει είναι πολλά. Όμως έχουμε δρόμο μπροστά μας. Κι αυτό προφανώς δεν έχει να κάνει με το νομικό πλαίσιο, το οποίο έχει θωρακίσει στη χώρα μας την ισότητα των γυναικών εδώ και χρόνια. Έχει να κάνει κυρίως με θέματα κουλτούρας και στερεοτύπων.
Ένα Ιδιαίτερο Παράδειγμα
Tο Υπουργείο Πολιτισμού, όμως, αποτελεί ένα ιδιαίτερο παράδειγμα. Διαφορετικό. Θετικό. Εκεί, οι γυναίκες έχουν σπάσει τη λεγόμενη «γυάλινη οροφή» ήδη από τη δεκαετία του 1980. Μια ματιά άλλωστε στα ονόματα των πολιτικών, από όλα τα κόμματα, που έχουν υπηρετήσει ως υπουργοί Πολιτισμού αρκεί. Κάτι αντίστοιχο συνέβη την τελευταία εικοσαετία στο συγκεκριμένο υπουργείο και στην κομβική θέση του γενικού γραμματέα.
Επιπλέον, και σε υπηρεσιακό επίπεδο, η εικόνα είναι παρεμφερής. Εδώ και δεκαετίες, γυναίκες ανέλαβαν ως προϊστάμενες διευθύνσεων, τόσο στο πεδίο της πολιτιστικής κληρονομιάς όσο και στον σύγχρονο πολιτισμό, ενισχύοντας την κουλτούρα της ισότητας στον οργανισμό.
Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα τη θέση της γενικής γραμματέως Σύγχρονου Πολιτισμού στο Υπουργείο Πολιτισμού δίνω καθημερινά μικρές και μεγάλες μάχες για να φέρνω αποτελέσματα. Όμως, ποτέ και από κανέναν εντός του υπουργείου δεν ετέθη ζήτημα αμφισβήτησης ή υποτίμησης για το ότι στη θέση αυτή βρίσκεται μια γυναίκα. Ήταν μια μάχη που δεν χρειάστηκε να δώσω. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ. Τι ήταν αυτό που καθιστούσε διαφορετική την πραγματικότητα σε αυτό το υπουργείο σε σχέση με άλλες θέσεις που είχα αναλάβει στο παρελθόν ή σε σχέση με την εμπειρία άλλων γυναικών σε θέσεις ευθύνης σε άλλους οργανισμούς;
Θέλει Δουλειά Πολλή
Γρήγορα κατάλαβα ότι η απάντηση βρισκόταν στο γεγονός ότι κάποιες άλλες γυναίκες είχαν καταφέρει μέσα στα χρόνια να δημιουργήσουν και να καλλιεργήσουν στο Υπουργείο Πολιτισμού μια παράδοση που είχε εξαλείψει κάθε τέτοια δυσκολία. Και είναι σημαντικό να τονιστεί ότι αυτή προέκυψε από διακομματική πρακτική. Με άλλα λόγια, η απάντηση βρισκόταν καθαρά στην κουλτούρα που διέπει το υπουργείο αυτό στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Τα παραπάνω, κατά τη γνώμη μου, δείχνουν με ξεκάθαρο τρόπο ότι όσο περισσότερες γυναίκες αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης στα κέντρα λήψης αποφάσεων, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στην επίτευξη της ισότητας στην πράξη. Σίγουρα, λοιπόν, θα μπορούσε το Υπουργείο Πολιτισμού να αποτελέσει ένα θετικό παράδειγμα, έναν καλό οδηγό προς την κατεύθυνση αυτή.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
