Στέκομαι για λίγο και παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Μικρές σπίθες παντού, που αναζητούν μια πληροφορία, το άρωμα, τη γεύση για να πάρουν φωτιά. Το ιστορικό διατηρητέο κτίριο Ολυμπιάς στην καρδιά της Αθήνας είναι γεμάτο ενέργεια από χιλιάδες μάτια που γυαλίζουν με περιέργεια, με δίψα για γνώση, με εκείνη τη σχεδόν παιδική λαχτάρα που νιώθεις όταν δοκιμάζεις κάτι για πρώτη φορά.
Βρίσκομαι στο Wine & Art Festival, ανάμεσα σε έργα σύγχρονης τέχνης, φιάλες, πολύχρωμες ετικέτες, ποτήρια κρασιού και φωνές που μιλούν για φιλοσοφία και terroirs. Και ξαφνικά, αισθάνομαι μια ζεστασιά από τη φλόγα μιας νέας γενιάς ανθρώπων που σχηματίζεται με την επιθυμία να αγγίξει, να γευτεί, να ζήσει αληθινά.
Διανύουμε μια εποχή κατά την οποία η τεχνητή νοημοσύνη υπόσχεται τα πάντα. Κι όμως, μοιάζει να έχουμε χαθεί στην ευκολία που μας χαρίζει απλόχερα λύσεις στα προβλήματά μας και απαντήσεις στα ερωτήματά μας σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Και τελικά, τι μένει; Μήπως ψάχνουμε πιο έντονα από ποτέ την αλήθεια μας; Το κρασί, απτό, ζωντανό, απρόβλεπτο, μοιάζει να γίνεται σήμερα μια ανθρώπινη πράξη αντίστασης.
Η τεχνολογία κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αριθμοί, αλγόριθμοι, δεδομένα, ένας πολιτισμός που υπόσχεται πρόοδο και ακρίβεια. Απέναντί του, ο κόσμος του κρασιού. Ένας πολιτισμός που χτίστηκε από χέρια, που μυρίζει χώμα και χρειάζεται πολύ χρόνο και άπλετη υπομονή, που πιστεύει πως οι ατελείωτες συζητήσεις γύρω από ένα τραπέζι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Σύμφωνα με την Areni Global, όταν δύο κουλτούρες συγκρούονται, μπορούν να αφομοιωθούν, να χωριστούν, να περιθωριοποιηθούν ή να ενσωματωθούν, να μάθουν η μία από την άλλη. Και το κρασί βρίσκεται ακριβώς εκεί: στο σταυροδρόμι ανάμεσα στην ταχύτητα των «μηχανών» και στον ήρεμο ρυθμό που αναζητά η ύπαρξή μας.
Στον αμπελώνα, όμως, τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς χρόνο και υπομονή. Δεν υπάρχει shortcut για την ωρίμανση, ούτε αλγόριθμος που να αντικαθιστά τη μυρωδιά της υγρής γης μετά τη βροχή. Όπως έγραψε ο φιλόσοφος Barry C. Smith, «η όσφρηση, η γεύση και η αφή λείπουν από την online ζωή μας». Το κρασί, αντίθετα, είναι γεμάτο μυρωδιές, γεύσεις και αγγίγματα. Είναι η υπενθύμιση του πραγματικού σε έναν κόσμο που κινδυνεύει να γίνει αδιάφορος.
Σε κάθε οινική έκθεση που επισκέφθηκα και σε κάθε γευσιγνωσία που έζησα το τελευταίο διάστημα, βίωσα αληθινά αυτή τη δύναμη.
Είτε δοκιμάζοντας Floricica για πρώτη φορά, μια ποικιλία γεμάτη γοητεία και εξωτικά αρώματα από ένα ιστορικό οινοποιείο της Μολδαβίας, είτε ακούγοντας τις ιστορίες τρύγου και οινοποίησης του Ανδρέα Σμυρλή από το ομώνυμο κτήμα, είτε θαυμάζοντας εκείνο το έργο τέχνης που με άγγιξε από την ομαδική έκθεση ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής και υφαντικής, εμπνευσμένη από το κρασί, τον τόπο και τον χρόνο, υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια της Ίριδας Κρητικού, είτε παρατηρώντας το φλερτ δύο ανθρώπων δίπλα μου που κρατούν καθένας τους ένα ποτήρι κρασί και μοιάζει να πιστεύουν πως είναι μόνοι τους στον χώρο, είτε αφουγκραζόμενη τον ενθουσιασμό και το κέφι με το οποίο η λαμπερή Φοίβη παρουσιάζει το σούπερ επιτυχημένο brand της Oinovers
Πάντα θα με θέλγει εκείνη η σιωπηλή παύση μετά την πρώτη γουλιά που, με τα μάτια κλειστά, γεννιέται η λαχτάρα του απροσδόκητου – κι εκεί η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να εισχωρήσει. Η λαχτάρα που κρατά τον κόσμο του κρασιού ζωντανό. Η λαχτάρα για ζωή, για επαφή, για ανακάλυψη, για συνομιλία. Ίσως, τελικά, αυτή η λαχτάρα να είναι κάτι περισσότερο από μια απόλαυση των αισθήσεων. Και ίσως, πράγματι, η λαχτάρα για κρασί να μας σώσει.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
