Στο Hotel Éternité ο χρόνος είναι σχετικός, και η ροή του παρουσιάζεται ως ρυθμιζόμενη τόσο για την ώρα που δείχνουν τα ρολόγια, όσο και για τις εποχές και τις καιρικές συνθήκες. Το “ξενοδοχείο της αιωνιότητας” αποτελεί καταφύγιο ανθρώπων που δε θεωρούν το χρόνο σύμμαχο και αδυνατούν να τον διαχειριστούν.
Οι ένοικοι του ξενοδοχείου χωρίζονται σε ζώνες για να εξυπηρετηθεί ατομικά η φοβία τους με τα γηρατειά, η εμμονή τους σε μια στιγμή του παρελθόντος και η δυσκολία τους να προσαρμοστούν στις αλλαγές που φέρνει η ίδια η ζωή. Οι διαχειριστές του χρόνου στο ξενοδοχείο, κρύβοντας, επιμελώς και ενδόμυχα τη δική τους φοβία με το χρόνο, πασχίζουν να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση για επιμήκυνση ή διατήρησή του, χωρίς εν τέλει να καταφέρουν να δραπετεύσουν από την αέναη κίνηση του.
Ο Γιάννης Καλαβριανός δημιουργεί και σκηνοθετεί μια αφιερωματική παράσταση στην υπόσταση του χρόνου, αναδεικνύοντας την πολύτιμη αξία του, γεννώντας προβληματισμούς για τη σχέση ανθρώπου-χρόνου και για την ποιοτική διαχείρισή του, καθώς δεν είναι άπειρος.
Οι ένοικοι του ξενοδοχείου δεν εμφανίζονται σκηνικά και οι όποιες ανησυχίες ή επιθυμίες τους ακούγονται ηχητικά και μεμονωμένα. Η εικονική πραγματικότητα που δημιουργείται λειτουργεί σαν placebo για τους ενοίκους που πιστεύουν, εις μάτην, ότι ξεπερνούν τον χρόνο στην κούρσα της καθημερινότητας. Ο Γιάννης Καλαβριανός δημιουργεί και σκηνοθετεί μια αφιερωματική παράσταση στην υπόσταση του χρόνου, αναδεικνύοντας την πολύτιμη αξία του, γεννώντας προβληματισμούς για τη σχέση ανθρώπου-χρόνου και για την ποιοτική διαχείρισή του, καθώς δεν είναι άπειρος.
Ο κεντρικός θεματικός άξονας διατρέχει όλο το έργο, αφήνοντας σε σκέψη το κοινό. Στο Hotel Éternité, η δράση δεν παγώνει στο χρόνο, ο οποίος φαίνεται να νικά στη ραγδαία εξέλιξη της. Η Δέσποινα Γιαννοπούλου, η Μαρία Κατσιαδάκη, ο Αργύρης Ξάφης, η Αλεξία Μπεζίκη, η Χριστίνα Μαξούρη, ο Νίκος Λεκάκης κι ο Χρήστος Κραγιόπουλος υπηρετούν τους ρόλους τους με την ίδια υπευθυνότητα που διακρίνει τους εργαζόμενους του ξενοδοχείου, χωρίς όμως να τους απογειώνουν, εν απουσία επαρκούς χρόνου. Ο Γιώργος Γλάστρας με τις διαφορετικές εμφανίσεις του, δίνει άλλοτε έναν πιο εύθυμο τόνο στην παράσταση, κι άλλοτε πιο παραμυθένιο, χωρίς όμως η παρουσία του χαρακτήρα του να κρίνεται τόσο αναγκαία κατά την εξέλιξη της πλοκής.
Η σκηνογραφική επιμέλεια της Εύας Μανιδάκη δημιουργεί εύστοχα ένα σκηνικό δράσης στο οποίο κυριαρχούν βαλσαμωμένα πουλιά, προσιδιάζοντας σε ένα σύγχρονο λιτό μουσείο φυσικής ιστορίας που ο χρόνος έχει παγώσει, αφήνοντας αναλλοίωτα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Σκηνικά και κοστούμια (Βάνα Γιαννούλα) αποτελούν μαζί με το δραματουργικό κείμενο από τα δυνατά κομφόρ αυτού του θεατρικού ξενοδοχείου.
Εν κατακλείδι, το Hotel Éternité αποτελεί σίγουρα μια ενδιαφέρουσα δραματουργικά πρόταση, που δίνει τροφή για σκέψη ενώ σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.
Το έργο ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο στο Κτίριο Τσίλλερ στη Σκηνή “Νίκος Κούρκουλος” Τετάρτη και Κυριακή στις 18:00 και Πέμπτη-Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00.
